Ik (was) Single?! (deel 1)

Ik (was) Single?! (deel 1)

Tja, hoe is het mogelijk? 34 jaar oud, een leuk persoon zijn en toch nog steeds vrijgezel? Is dat niet een verschrikking?
Eerlijk gezegd vind ik het steeds minder erg omdat ik een hele generatie om me heen zie die in hetzelfde schuitje zitten.
Eens komt de dag dat ik voorgoed geen vrijgezel meer zal zijn.
Daarom vind ik dat ik nu nog het recht heb om deze blog te schrijven. En voordat ik overga naar die fase ga ik maar eens beschrijven waarom ik nog steeds vrijgezellig ben.

Huh?! Breaking news!
Sinds zondag 27 augustus 2017 ben ik geen single meer!Haha, deze blog wilde ik eigenlijk publiceren terwijl ik nog single was, maar dat is nu dus mislukt. Dus deze blog hoef je eigenlijk ook niet meer te lezen. Tenminste….ik zou het toch maar doen als je nieuwsgierig bent naar een stukje van mijn liefdesverleden.

Basisschoolliefde
Het begon allemaal op de basisschool. Mijn allereerste vriendinnetje was Andrea, het leukste meisje van de klas. Ik zat in groep 6 of 7 en we kregen verkering. Was ik verliefd? Ik weet het niet. Was zij het meisje waar ik het liefst mee om wilde gaan? Dat absoluut! Ik had volgens mij alle kenmerken van een verliefde jongen van 10. Ik fietste en wandelde altijd expres langs haar woning, zelfs als dat niet op de route lag. We speelden verstoppertje, balletje wegtrap, zaten onder de grote brug in ons dorp. En we gaven elkaar een kettinkje met de voorletter van de ander eraan. Als je dat voor elkaar had gekocht dan had je echt verkering, dat was een ongeschreven regel bij ons in de klas. Het voelde onwijs goed om iemand je vriendinnetje te mogen noemen, heerlijk was dat!
Met zwart stoepkrijt tekenden we een hart op de muur tegenover haar huis met daarin onze initialen: N + A. Als ik mijn geboortedorp bezoek dan loop ik nog weleens langs die muur, en nog steeds staat de zwarte krijt duidelijk op de muur als een eeuwige herinnering aan mijn jeugdvriendinnetje.

Tienerliefde
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe de liefde met Andrea voorbij was gegaan. Kennelijk ging het op de basisschool minder dramatisch voorbij dan dat gebeurd bij volwassen mensen. De verkering was gewoon aan, of het was weer uit, en soms ging het ook gewoon weer aan!
Je komt in groep acht en je gaat je voorbereiden op de middelbare school en je gaat een heel andere levensfase in.
Eerlijk gezegd was ik op de middelbare school niet veel bezig met de liefde. Ik was vooral bezig met mezelf, een hiphopper willen zijn, rap luisteren, basketballen, krantenwijken lopen, werken in de horeca en uiteindelijk wat jaren experimenteren met drugs voordat ik ontdekte dat ik alweer 18 geworden was.
Ik begreep het nooit echt  waarom mijn broers en vrienden zo bezig konden zijn met meiden. Natuurlijk heb ik wat vakantieliefdes gehad in die jaren en heb ik de liefdesbrieven bewaard die daaruit voortgekomen zijn. Maar voor mij hadden meiden nooit echt de hoogste prioriteit. Ik genoot meer van muziek, drugs, en goede gesprekken met vrienden.
Maar misschien dat ik alles verdrongen heb vanwege het gênante moment dat ik een meisje op de H.A.V.O een doos bonbons had gestuurd met Valentijnsdag en zij de dag erna de chocola ging uitdelen in de klas,vrolijk vertellend dat ze dat van mij gekregen had.
Zucht…vanaf die dag ben ik gestopt met het vertrouwen van vrouwen…

Haha, nee natuurlijk niet!

Dat deed ik al veel eerder!

Nee, dat ook niet hoor!

Twintigersliefde
De heerlijke middelbare schooltijd ging voorbij. De twintiger-jaren kwamen dichterbij. De jaren die ik toch best liefdesjaren met een hoog dramatisch gehalte kan noemen.
Laat ik mezelf nog even wat meer toelichten:
Ik ben iemand met een romantische inslag, een idealistische inslag, een dromer, een optimist, iemand die de grenzen van zijn hart niet goed kon bewaken als het ging om relaties, iemand die anderen wilde redden en daardoor niet zag dat hij zelf aan het opbranden was.
Ik heb van iedere relatie genoten, ook al waren sommigen destructief. Ik heb van die jaren vooral onwijs veel geleerd.

Ik bleek een redder-complex te hebben, ik bleek co-dependency toe te passen, ik bleek mijn mens-zijn te willen compenseren met over-spiritueel gedrag. Ik bleek te verlangen naar intimiteit maar ook onwijs bang te zijn om mezelf te verliezen.

Dit zijn enkele ingrediënten van een cocktail waarbij drama gegarandeerd is. (volg deze route indien je misschien wat meer drama in je leven wilt)
Soms wilde ik me voornemen om voor altijd vrijgezel te blijven en het klooster in te gaan zoals mijn toenmalige pastor ook geloofde die roeping te hebben. Maar dat waren dan altijd weer tijdelijke bevliegingen van mezelf. En uiteindelijk is een aantal jaar geleden ook deze voorganger van zijn roeping afgestapt en nu onwijs gelukkig getrouwd, haha, hoe ironisch is dat!
Na iedere beëindigde relatie zei mijn moeder weer:“ Ik hoop dat je nu eindelijk eens iemand vind waarmee je werkelijk gelukkig kan zijn, en ze loopt ergens rond!“(Bedankt mam!)

Dertigersliefde
Uiteindelijk was ik bijna dertig en ontmoette ik het meisje waar ik een verliefdheid voor voelde dat ik nog niet eerder had gevoeld. Ik was in Portugal aan het touren met vrienden, zij kwam uit Brazilië en studeerde daar. We werden verliefd. Na twee weken namen we afscheid en vertrok ik naar Nederland. Ik schafte een cursus Portugees aan en bedacht me of zij in Nederland zou komen wonen óf dat ik zou verhuizen naar Brazilie. Ja ja, ik ben ook best drastisch soms.
Uiteindelijk vertelde haar voorganger (die ik nog nooit ontmoet had) dat God hem zei dat ik niet bestemd was voor haar. 2 weken later vertelde hij haar dat ik toch wel goedgekeurd was. En toen kwam die mooie romantische kerst eraan en zou ze naar Nederland komen…
Daar is ze nooit naartoe gekomen en korte tijd daarna vertelde ze me dat we niet bestemd waren voor elkaar, ondanks de verliefdheid waarin we onszelf bevonden. Ik nam me voor dat de komende vrouw van mijn leven iemand moest zijn waarvoor ik nóg intensere gevoelens zou hebben dan dat ik voor haar voelde…

Steeds meer vrienden en kennissen gingen trouwen, kregen kinderen…
Was er nog hoop voor mij? Was er nog iemand voor mij bestemd?
Adviezen van vrienden hielpen me niet verder: “gebruik Tinder, ga naar Funkyfish, ga naar e-matching, laat ons een date voor je regelen!“
Ik wist me bemoedigd door een christelijk spreker die ik al jaren als voorbeeld had. Hij was uiteindelijk 36 jaar oud eer dat hij trouwde. Ik bedacht me dat ik in ieder geval tot die tijd nog hoopvol kon zijn en ging heerlijk genieten van het vrijgezellenleven.

En nu?
Ik blijk vandaag alweer een week verkering te hebben.
Ik ben een Vriend.
Ik heb een Vriendin.
Ik ben me nog niet bewust wat die termen inhouden. Het is nog niet tot me doorgedrongen.
Hoe ben ik hierin terecht gekomen?
Droom ik?
Wat is er de afgelopen weken gebeurd dat ik opeens geen vrijgezel meer ben?

Daar ga ik in een volgende blog maar eens over schrijven…