Ik (be)leef met je mee
Terwijl ik luister naar de muziekband die me altijd het gevoel geven alsof ik even in een veilige schuilplaats ben, schrijf ik deze blog.
Zoals velen nu doen die in quarantaine zitten komen ze bij elkaar en streamen zij hun aanbidding de wereld in.
Ik weet niet precies waarom, ik wilde nog even wat thuiswerk doen, maar nu ben ik dit aan het schrijven, soms loopt het even wat anders. Het is niet perse dat ik denk dat ik iets te vertellen heb, maar dat is het mooie van een blog toch? Soms wil je gewoon iets delen dat in je omgaat 🙂
In een tijd zoals deze besef ik me des te meer hoeveel perspectieven en invalshoeken er zijn in de wereld om me heen.
`Zoveel mensen, zoveel perspectieven` zegt men weleens. Daar ben ik het mee eens.
Eerlijk gezegd ben ik er moe van geworden. Ik ben moe geworden van het kiezen wat de beste gedachtes zijn die ik hebben moet: wat is gezond, hoeveel boodschappen doen, lukt mijn trouwerij nog, gaat mijn werk nog door, waar gaat de mensheid heen, wie is de baas over mijn leven, wat moeten we nu doen, wat is nu belangrijk?!
Ken je dat? Dat je begint met positief denken maar dat het opeens lijkt alsof dat je steeds meer energie kost? Alsof je tegen de wind inloopt?
De pessimisten lijken feiten te verzamelen die hun negatieve perspectief bevestigen,de realisten zoeken naar feiten om zich geruster te voelen dan de pessimisten, de optimisten zoeken naar feiten die positiever zijn dan de realisten, maar sommigen van hen raken ontmoedigd en sluiten zich aan bij de nihilisten en besluiten zich niets meer te bedenken…. en wat houden we over… een soep van verwarring, van angst, van mensen die het allemaal eigenlijk niet meer weten maar er toch het beste van proberen te maken met elkaar, wat in zichzelf te prijzen is.
Ik bedacht me wie ik ben in dit plaatje van denkers. Iedere vorm heeft zijn voordelen, maar ook iedere vorm heeft zijn beperkingen. Ik ben moe geworden van het jongleren met al deze denkwijzen. Ik schaar mezelf onder de optimisten, maar met denkkracht alleen kom ik er niet, met denkkracht alleen blijf ik niet overeind. Dus ik geef het op, ik ben ermee gestopt, ik ben gestopt met het leunen op mijn eigen inzicht, met het leunen op de inzichten van anderen. Natuurlijk luister ik naar de inzichten en adviezen van anderen, maar ik wil er niet meer op `leunen`. Snap je wat ik bedoel?
Makkelijk vind ik het niet. Afgelopen tijd word ik soms overweldigd door emoties. Ik red me wel, maar de kwetsbaren die het al moeilijk hebben om me heen? De mensen die al zwaarmoedig zijn, of eenzaam, of de touwtjes aan elkaar proberen te knopen? Ik zou dan haast die pessimist willen zijn en het einde van de wereld willen inluiden, gewoon, omdat dat dan even een gevoel van geruststelling geeft. Maar nee, ik vecht, ik verzet me, zo is het leven niet bedoeld, dit matched niet met hoe ik wil dat de wereld in elkaar zit! Emoties komen weer omhoog, boosheid…
Waar kan ik op bouwen, waar kan ik op leunen, op wie kan ik leunen?
Op de pessimist, de realist, de optimist of toch misschien de nihilist; even nergens meer aan denken?
Ze hebben me allemaal teleurgesteld op enig moment in mijn levensreis.
Terwijl ik dit schrijf, en terwijl ik vanmorgen in het bos wandelde hoor ik die zachte maar zelfverzekerde stem tegen me zeggen:
`je mag op Mij leunen Nick, ik laat je niet in de steek. Welke gedachte je ook maar hebt, Ik veroordeel ze niet, Ik plak geen stickers op jouw gedachtes die onderscheid geven in goed en fout. Ik nodig je uit om op Mij te leunen. Ik ben er altijd al geweest en Ik zal er altijd voor je zijn. Ben je moe van al je denken? Leg je hoofd op Mijn borst. Leg je hoofd maar op Mijn schouder.`
Het is alsof ik die stem een lied hoor zingen wat ik lang geleden geschreven heb:
wees maar thuis bij Mij, leg je hoofd maar op Mijn schouder,
wees maar thuis bij Mij, en laat Mij van je houden`
Zoek je een plaats om te rusten? Hier ben Ik
Zoek je een plaats om jezelf te zijn? Hier ben Ik, Hier ben Ik`
Ik wil je in deze tijd uitnodigen op dat stuk van die reis waar ik mezelf nu bevind. De reis om nóg meer te leunen op Hem.
Ken je die oefeningen waarin je jezelf achterover laat vallen in iemands armen? Hoe spannend is dat!?
Of wanneer je je hoofd op iemands schoot mag leggen maar dat je merkt dat je toch niet helemaal je hoofd durft neer te leggen en je jezelf inhoud?
Dat is de plek waar ik me voel staan, en ik kies ervoor om me te laten vallen, om mijn hoofd echt neer te leggen, om echt te leunen.
Ik rommel ook maar wat aan, ik ben ook helemaal geen expert hierin, maar dat is het mooie, vallen is vallen, leunen is leunen, het maakt niet uit hoe je het doet dus probeer het maar. Weet dat ik dit momenteel ook aan het uitvogelen ben.
Luister een mooi muziekstuk, ga de stilte in, laat je meevoeren in het moment, probeer even niet te denken aan wat fout gaat, of aan wat goed moet gaan. Leun op die Stem die zegt:
`Ik ben bij je, Ik beloof je niet dat je geen pijn, teleurstelling of lijden tegenkomt, maar ik kan je wel beloven dat ik in dat alles naast je sta, voor je uit ga, achter je sta, en in jou leef.
Ik (be)leef dit leven met je mee.
Recente reacties