Ooit wilde ik trouwen, lange tijd hoefde ik niet te trouwen, nu ben ik er klaar voor!
Ik deel een paar gedachten, puur omdat ik toch nog een vlog wilde maken voordat ik het getrouwde leven in zou stappen.
Er is zoveel te zeggen, ik heb zoveel uren nagedacht over dit onderwerp, maar in 1 video past dat niet, dus ongetwijfeld zal ik als getrouwde man nog veel meer vlogs delen hierover: eenheid met elkaar, eenheid met God, eenheid.
Soms heb ik van die momenten dat ik op een plek ben met mijn bewustzijn waarin alles lijkt te kloppen. Op die plek is een perfecte vrede, op die plek begrijp ik alles, en tegelijk is het alsof ik niets hoef te begrijpen als ik daar ben.
Het is een plaats waar ik me vrij voel als een vogel, een plaats waar ik mezelf ervaar op de meest pure manier. Het is de plek waarop ik mij compleet voel, waarop ik mij volmaakt voel, een plek waarop al mijn behoeftes voorzien zijn.
Woorden schieten tekort om dit goed te kunnen omschrijven.
Ik zou het hemels noemen.
Ik zou het vrijgemaakt noemen.
Het is voor mij als het ervaren van een eenheid met alles dat er bestaat. Het is als het ervaren van eenheid met God.
Ik weet dat er mensen zijn die niet geloven in mijn concept van God. En er zijn ook mensen die überhaupt niet geloven in iets goddelijks.
Maar dat betekent niet dat die mensen nooit ervaren hebben wat ik geregeld ervaar.
Ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren maar er andere woorden aan geven.
Het is iets universeels dat voor iedereen toegankelijk is, wat voor iedereen te ervaren is.
Hoe oneerlijk zou het zijn als iemand hiervan uitgesloten zou zijn?
Discrimineert het universum? Zou God mensen uitsluiten? Zou een mens zich nooit compleet en vervuld kunnen voelen? Zou dat weggelegd zijn voor enkele speciale mensen?
Nee! Iedereen staat op hetzelfde eeuwige speelveld. Iedereen mag de extase ervaren van pure vreugde, vrede en dat heerlijke vervulde gevoel dat niets iets kan toevoegen of afnemen van dat gevoel. En tja, `gevoel` dekt ook niet de lading. Het is een diep besef, een diep bewustzijn wat ik probeer te omschrijven. Een bewustzijn wat hetzelfde is voor rationele – als voor gevoelsmensen.
Sinds ik me kan herinneren voelt het als mijn missie, als mijn verlangen om dit te onderzoeken en te ontdekken. Er is niets in mijn leven dat heerlijker is dan dit.
Sex, drugs, muziek, eten, drinken, relaties… ze zijn als schaduwen in vergelijking met deze vervulling.
Vanuit deze vervulling veranderen deze schaduwen in de glorie die ze bedoeld zijn te hebben.
Het leven gaat meer licht geven, eten smaakt beter, relaties komen tot leven, competitie verdwijnt, zintuigen komen tot leven!
Tot de dag van vandaag is het mij waard om deze ontdekkingsreis te maken.
Het heeft me geleid in vele worstelingen. Worstelingen met mezelf, met de wereld om me heen, met mensen om me heen.
De druk van wereld
Het is soms zo aantrekkelijk om meegenomen te worden in de ambities waartoe de wereld me uitnodigt.
Succesvol zijn.
Geliefd zijn.
Belangrijk zijn.
Nodig zijn.
Sterk zijn.
Streven en stressen.
`Hetzelfde`zijn als iedereen.
Hoe heerlijk kan het voelen om hetzelfde als anderen te zijn. Dat gevoel van eenheid dat je dan kan hebben. Dat gevoel dat je je opeens gekend voelt. Maar soms is het dan eigenlijk alsof we in een zaal vol eenzame mensen onze eigen eenzaamheid proberen te vergeten. En heel even, voor een klein moment lijkt ons dat te lukken….. heel even…
In mijn opgroeien ben ik zo gewend geraakt aan de status quo van de wereld om me heen dat ik het soms pittig vind om mijn leven anders te leven, om mijn eigen spoor te trekken, om authentiek te durven zijn.
Ik hou van de wijsheid en ervaring van mensen om me heen. Maar ik hou niet van de wetten die mensen met elkaar verzinnen en waar ze elkaar aan proberen te houden. Ze willen het niet, maar ze doen het toch. En we eindigen dan geregeld met een gevoel van falen: ` het lukt ons niet om te leven zoals we dat met elkaar verzonnen hebben`.
Het zijn die stemmen die me dan vertellen:
“Nick, dit is hoe je papa en mama blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je de juf en meester blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je tiener bent….“
“Nick , dit is hoe je relatie hebt….“
“Nick, dit is waar je gelukkig van wordt….“
“Nick, dit is wat je doet als je 20 bent, dit is wat je doet als je 30 bent, dit is wat je doet als je 40 bent…“
“Nick, dit is een goed mens zijn….“
“Nick, dit is christen zijn…“
“Nick, dit is waar je ons blij mee maakt….“
“Nick, dit is wanneer we zullen zeggen dat je goed genoeg bent….“
“Nick, dit is wanneer God blij met je is…“
“Nick, maak ons blij, zeg wat we willen horen, wees lief, wees vriendelijk, wees een goed voorbeeld…“
Ik wilde alles en iedereen pleasen.
Mijn familie, vrienden, God, de wereld om me heen….
En ik heb op een goede manier gefaald….ik kan het niet meer, ik wil het niet meer.
Gelukkig maar, want ik was best goed geworden in pleasen.
Langere tijd geleden begon de reis waarin ik ging ontdekken hoe ik kon stoppen met het pleasen van de mensen om me heen.
Maar het zat zo diep. Het verlangen naar de goedkeuring van de mensen om me heen zat zo onwijs diep. Het was haast alsof ik me niet compleet voelde, alsof ik me niet vervuld voelde, alsof ik niet gelukkig was, tenzij…..tenzij ik zou voldoen aan de stemmen om me heen…
Ontmoeting met `onvoorwaardelijkheid`
In deze reis verlangde ik des te meer naar die momenten waarop ik die extase ervoer waar ik het eerder over had. Want die momenten zijn altijd opgeborreld in mijn leven. Op de momenten dat ik het niet zocht, dat ik het niet verwachtte, dan was het daar opeens… een warme hemelse aanwezigheid die over me heen spoelde en mij deed verdrinken in woorden van goedkeuring, liefde, acceptatie, gekendheid, verbondenheid….
Op mijn werk, in de kerk, in het bos, op mijn kamer, in het pretpark, tijdens concerten, tijdens momenten van pijn en verdriet, in momenten dat ik me een zondaar voelde, momenten waarop ik naar porno keek, drugs gebruikte, momenten waarop ik loog tegen mensen….
Onvoorwaardelijkheid kwam naar me toe. Hij had maar één verlangen, en dat was mijn hart. Hij zag mij als compleet.
Wanneer je onvoorwaardelijkheid ervaart, dan ervaar je Hem niet op de momenten dat iets goed of fout gaat, maar je ervaart Hem in alle delen van het Leven.
Verbonden met Hem
Soms dan is het alsof ik God hoor zeggen: “Nick, als Ik jou was, dan zou ik schijt hebben aan al de voorwaarden die de wereld om je heen maar op je wil leggen. Ik zou mijn hart volgen voor de volle 100%.“
En opeens besef ik me dan dat Hij het is die mijn leven met mij leeft. Hij en ik, we zijn zó verbonden. We zijn als 2 kaarsen die met elkaar versmolten zijn. Hij en ik, we zijn niet te onderscheiden. We leven het leven samen.
Mijn leven valt hierdoor meer en meer op zijn plek. Die plek is vrede, die plek is de plek waar ik kan `zijn`, waar ik niets nodig heb omdat Hij en ik genoeg hebben aan elkaar.
Wat is liefde?
Nu ben ik in een seizoen in mijn leven dat ik soms niet weet wat liefde is…
Ik heb een geweldige familie, ik heb verkering met de meest glorieuze vrouw op aarde, ik heb onwijs mooie vrienden… en toch…als ik dan de gordijnen van het pleasen wegtrek dan weet ik niet wat er nog over is van al die relaties…
Houd ik wel echt van mijn familie? Houd ik wel echt van mijn vrienden? Is datgene wat ik mijn vriendin geef wel echte liefde? Geef ik mezelf wel echte liefde?
Ik wil niet langer het leven op aarde leven als iemand die voorwaardelijk leeft.
En ja, ik stel dan mensen telleur…
Mensen gaan me stom vinden…
Mensen zullen me dan fout noemen, onchristelijk, liefdeloos, onvolmaakt…
Mijn vriendin kan me dan minder geweldig vinden…
Mensen kunnen me als een zondaar bestempelen of “minder-verlicht“…
Ik val dan af van het voetstuk waar sommige mensen me op gezet hebben…
Ja. Dat gebeurd dan. Gegarandeerd. Dat gebeurd met ons allemaal als we gaan stoppen met het pleasen van anderen.
Ik heb niets meer te verliezen, ik heb niets meer te winnen, ik voel me compleet, vervuld…Ik hoef mensen niet meer te gebruiken om me beter te voelen.
Ik heb mijn baan niet om mezelf te bewijzen…
Ik heb geen verkering genomen om me beter te voelen…
Ik wil niet trouwen omdat ik dat nodig heb…
Ik niet papa worden omdat ik me dan gelukkiger ben…
Ik wil niet naar mijn familie toe en naar feestjes van mensen toe omdat ik iedereen moet pleasen…
Ik schrijf geen liedjes om beroemdheid te ervaren…
Alles wat ik doe wil ik vanuit verlangen doen, wil ik vanuit mijn hart doen, wil ik voelen, wil ik kiezen, wil ik vanuit compleetheid beleven….want vanuit compleetheid komt het leven werkelijk tot leven!
Dus ik ga door met mijn levensreis, ik ga door met het ontdekken van mijn hart, ik ga door met het bouwen van mijn thuis in die plek van hemelse compleetheid.
De plek waar ik Nick mag zijn, zonder voorwaarden, de plek waar ik thuis ben.
Onderweg
Volmaakt in het manifesteren van liefde ben ik zeker nog niet. Gestopt met het pleasen van mensen ben ik op dit moment ook nog niet 100%. Maar ik ben op weg. Ik vind het eng. Ben soms bang voor haters. Afkeuring vanuit mensen die dicht bij me staan in mijn leven. Want vanuit onbekenden kan het me niets schelen. Maar het is het waard om afwijzing over je heen te krijgen als je ervoor kiest om werkelijk te houden van jezelf.
En ook al kunnen haters ons zelfzuchtig noemen: “ Als we groeien in liefde voor onszelf, zal de stroom van liefde naar hen toe alleen maar voller en heerlijker worden.“
En dan blijken we allemaal winnaars te zijn, gevangen in een oceaan van liefde.
Als je ouder wordt kan je opeens woorden vinden voor gevoelens die je al had toen je 4 jaar oud was. Opeens begrijp je na 30 jaar wat dat gevoel betekende dat je op die jonge leeftijd voelde.
Al zo lang als ik me kan herinneren vind ik het in mijn leven belangrijk om anders en authentiek te mogen zijn. Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat er ruimte voor mij en anderen kon zijn om helemaal hun gekke,bijzondere, eigenwijze, creatieve, glorieuze zelf te laten zien.
Het is een reis geweest waarin ik de `andersheid` van anderen niet altijd gevierd heb zoals ik zou willen. Maar in die reis heb ik wel altijd geweten en gevoeld wanneer ik mezelf of anderen niet behandelde naar de onwijs grote waarde die ze eigenlijk hebben.
Dat mensen verschillend zijn is iets heel moois. Maar wanneer dat verschil uitgelegd word als iets wat verkeerd is dan gaat het mis. In veel van die gevallen hebben mensen niet in de gaten dat hun woorden een negatieve,afkeurende of veroordelende lading bevatten. Ik ben iemand die vooral de lading van woorden aanvoelt, en heb dat dus ook op jonge leeftijd zo ervaren.
Als we iets tegenkomen in ons leven wat er anders uitziet dan wat we gewend zijn dan kunnen we een reactie van verbazing voelen, soms reacties van afkeer, en soms dat we enorm moeten lachen om dat wat we zien. Met mijn vader kon ik enorm lachen als we televisie keken en opeens iemand zagen waarvan de stem, neus, haren of dergelijke er anders uitzagen dan wat we standaard gewend waren in ons eigen leven. Lachen om elkaar als mensen kan heel leuk zijn, maar de lijn tussen gewoon verbaast zijn over iemands `andersheid` of dat gebruiken als een manier waarop je jezelf verheft boven die persoon, is erg dun.
In de meeste gevallen hebben we dat niet eens in de gaten.
Ik kan me heel goed voorstellen dat Degene die ons gemaakt heeft erg kan lachen om de vele variaties die er zijn van ons, en met Hem lach ik ook graag om mezelf en anderen.
Als ik terugkijk op mijn jeugd dan zie ik best een aantal momenten waarop mensen (kennelijk) verbaasd waren over mijn `andersheid` en mij soms het gevoel gaven alsof er iets mis was met me. In deze blog wil ik gewoon wat delen over de momenten waarop het voelde alsof mijn lichaam niet goed genoeg zou zijn.
Het lijkt alsof ik altijd wel een soort `bumper` rondom mijn zelfbeeld heb gehad die me grotendeels goed deed voelen. Ik bedoel, ik vond het niet erg om anders te zijn dan anderen, om niet mee te lopen met de massa. Buitengesloten voelde ik me niet want ik sloot mezelf eigenlijk al buiten. Mijn ervaring is dat mensen mijn aanwezigheid grotendeels prettig vonden en af en toe zelfs vermakelijk. Dus wat dat betreft hebben de meningen van al die mensen de kwaliteit van mijn leven op lange termijn niet verslechterd, maar op die momenten in het verleden voelde het soms niet tof.
Ik ga gewoon beginnen met het beschrijven van wat delen van mijn lichaam die voor anderen kennelijk vreemd of opvallend zijn geweest. Ik wil dit delen omdat ik gewoon zo graag wil dat we allemaal nog meer groeien in liefde voor onszelf en elkaar. En het enige dat ik dan kan doen is mijn eigen verhaal hierover vertellen.
Je huidskleur is niet goed!
Ergens in het begin van mijn leven werd ik me er van bewust dat er iets mis leek te zijn met mijn lichaam. Het eerste waarvan ik me bewust werd was dat mensen mijn huidskleur vreemd vonden. Ik heb altijd een hele lichte gevoelige huid gehad, ik verbrand snel en je ziet mijn bloed goed stromen door mijn aderen heen. Als ik intensief aan het spelen was of als ik voetbalde dan werd ik al snel enorm rood van verhitting. Ik weet nog goed dat ikzelf dat geen probleem heb gevonden. Maar waarom leken anderen om mij heen daar dan zo de aandacht op te moeten richten? Voor de één was ik te rood, voor de ander was ik te bleek. Als ik gesport had dan moest iedereen me zeggen dat ik een rode biet was. Als ik op het strand was, of in een zwembad, keken mensen me na of lachten ze me uit. Vrienden, broers en vreemde mensen, het kwam van alle kanten. Bleekscheet, witte, `ik krijg lasogen van je`, rode biet, etc etc.
Op sociale gelegenheden of in groepssettings kon je snel zien dat ik wat verlegen was en rood aan kon lopen, helaas zaten er dan altijd mensen in de groep die dat dan opeens wilden aanstippen…(maar waarom?!)
Nog steeds gebeuren al die dingen als ik op het strand kom, of als ik gesport heb. Soms voel ik gewoon de verbazing van mensen die kennelijk nog niet eerder zo`n wit persoon als ik hebben gezien. Maar soms, vanuit mensen die dichter bij me staan, voel ik hoe ze zichzelf met mij vergelijken en de lading van hun woorden lijkt te zeggen: `oeh, gelukkig ben ik bruiner dan jij, wat erg dat jij zo`n lichte huid hebt Nick`.
Door de jaren heen heb ik vele verklaringen gevonden waarom mensen zich kunnen gedragen op die manier, maar dat is nu niet de reden waarom ik dit schrijf.
Ik vind het gewoon zo balen dat we als mensheid soms onze eigenwaarde op zo`n oppervlakkige manier proberen op te krikken. Iets wat we veelal niet eens in de gaten hebben.
Ik zou zo graag willen dat we allemaal kunnen genieten van ons lichaam zoals het is, want het is zo glorieus!
Wat is er met je hoofd?
Later in mijn jeugd kreeg ik reacties over de grootte van mijn hoofd.
(`Huh, wat is daar nu weer mis mee dan?`)
Eigenlijk verliep dat op eenzelfde manier als over mijn huidskleur. Mensen om me heen uitten een soort verbazing over de vorm van mijn hoofd en moesten daar dan kennelijk zoveel mogelijk mensen bij betrekken.
(Waarom deden jullie dat?!)
Er kwamen geregeld reacties op mijn hoofd en huidskleur, het voelde alsof ik niet mocht zijn wie ik was. Op de een of andere manier had ik op jonge leeftijd al het bewustzijn dat deze reacties van een soort oppervlakkige orde waren, dat bewustzijn hielp me in mijn jeugd om er niet tegen te gaan vechten of er erg last van te hebben.
Ik heb het nooit als pesten gevoeld, maar voor sommige mensen kan zoiets denk ik wel als pesten voelen. De grote vraag over dit soort gedrag is bij mij altijd geweest: `waarom?`
Hey, een moedervlek!
Op de middelbare school waren er klasgenoten die de moedervlek op mijn wang afkeurden. Ik vond het in die tijd zielig voor hen dat ze dat gevoel over mij hadden. Haha, waren er geen belangrijkere dingen om mee bezig zijn in je leven? Het was interessant om te zien hoe een groep klasgenoten zich dan soms kon verenigen tegen mij in het afkeuren van mijn gezicht. Ik was in de eerste jaren op de middelbare school niet altijd een lieverdje, tenminste, ik hield niet van groepjes die een leider volgde, ik wilde graag voor mezelf nadenken, maar die houding konden mijn klasgenoten niet altijd waarderen kennelijk.
De haartjes op je armen…
Een deel van mijn lichaam wat kennelijk anders was maar waar ik geen afkeuring over heb gevoeld zijn de haartjes op mijn armen. Ik herinner me nog goed dat mijn broer daar dan met verbazing naar leek te kijken en dan aan die haartjes ging trekken. Zijn armen hadden namelijk haast geen haartjes erop. Aan die momenten heb ik alleen maar positieve herinneringen. Dat is een voorbeeld waarin ik merkte dat ik `anders` mocht zijn zonder dat afkeuring door hun woorden heenstroomde.
Ik bedacht me soms dat ik graag een oudere man wilde zijn want die hadden kennelijk geen mensen om hen heen die zich zo gedroegen. Oudere volwassen mensen die dat soort dingen niet toch? 😉
Helaas blijkt dat het van alle leeftijden is en dat het soms tot uiting komt in een vorm van racisme of discriminatie.
(`Tja, kennelijk is het leeftijdloos.`)
Tegenwoordig kijk ik geregeld in de spiegel en word ik dronken van blijdschap over de persoon die ik daarin zie staan. Veel mensen blijken blij te zijn met de lange haren die ik heb. Daar wordt ik erg blij van, maar tegelijkertijd zijn goedkeuring en afkeuring twee zijden van dezelfde medaille en wil ik beiden niet nodig om te weten hoe mooi ik ben.
We zijn mooi!
Mooier dan de zon, de maan de sterren.
We zijn groots!
Grootser dan dit heelal en verder.
Een van de dingen waar ik van droom is dat de mensheid een nog grotere liefde gaat krijgen voor haar lichaam. Ik geloof dat alles in ons verbonden is met elkaar en dat als onze liefde voor ons lichaam groter en dieper word dat genezing en manifestaties van glorie, te zien gaan zijn in ons lichaam. Daar kan ik enorm enthousiast van worden!
Ons lichaam gaat dan stralen, zweven, gloeien, net zoals het lichaam van Jezus ging stralen als de zon. Ik kan niet wachten om dat mee te maken met elkaar!
Ontdekken hoe hemels ons lichaam nu al is.
De incarnatie…
Wauw, heerlijk!
We zijn hemelser dan we beseffen.
Ieder jaar vraag ik me weer af wat ik precies voel bij mijn eigen verjaardag.
Het zijn altijd weer gemixte gevoelens.
Ik voel een enthousiasme over het feit dat ik besta, dat ik leef en dat er een dag is waarop ik zonder schroom aandacht mag vragen aan íedereen.
Tegelijkertijd voel ik een soort schaduwkant. Dat is de kant die ik niet goed begrijp van mezelf.
Die schaduwzijde is de zijde die zich wil verstoppen, die niet aandacht durft te vragen, die gespannen raakt als die denkt aan de mensen die zijn verjaardag willen vieren met hem. De kant die soms bang is bij het vooruitzicht aan al die mensen die hem willen knuffelen, willen zoenen, willen vragen wat hij voelt op deze dag.
Om mezelf te kunnen verklaren pas ik weer de standaard psycho-analyse toe, zoals ik ieder jaar doe.
Ik graaf in het verleden…
Eerlijk gezegd heb ik goede herinneringen aan mijn verjaardagen toen ik klein was: trakteren op school (zakjes chips!), de klassen rond en daarna de overgebleven zakjes chips opeten met je beste vriendjes, kinderfeestjes waarbij we gingen zwemmen of bowlen (neem je zwembroek mee, wat we gaan doen is een verassing!), of retro-spelletjes doen zoals met een blinddoek dingen proeven. Dat was mijn favoriete spel. Het spel met een bak water en een snoepje of appel erin vond ik het minst leuk. Ik dacht dan altijd aan de kwijl en slijm van mensen dat in die bak terecht kwam als ze er met hun gezicht in gingen.
Dus in mijn verleden kan ik niet echt de reden vinden waarom ik zo`n schaduwzijde voel bij mijn verjaardag.
Ik ben op een punt gearriveerd waarop ik dit feit geaccepteerd heb. Kennelijk is dit wat het is. Kennelijk kenmerkt dit wie ik ben als `Nick`.
Er zitten vast nog gedachtepatronen in mij die bang zijn om mensen teleur te stellen. En kennelijk houd ik nog niet zóveel van mezelf dat ik me niet meer zou willen verstoppen voor anderen. En het heeft uiteraard ook te maken met het feit dat ik een HSP (Highly sensitive person) ben. Haha, allemaal redenen die mijn gedrag moeten verklaren…
Maar wat ik door de jaren vooral leer is dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik niet gerepareerd hoef te worden. Dat ik gewoon Nick mag zijn zoals hij is. Met zijn bright-sides en met zijn shadow-sides. Het is zo heerlijk om door het leven te dansen als iemand die thuis is bij zichzelf.
De afgelopen maanden ben ik dan ook veel bezig geweest met het accepteren van mezelf. Tenminste, het is niet een bewust plan dat ik dan toepas op mezelf. Maar het is alsof God, mijn hart en het universum me plotseling meenemen in zo`n proces.
Thuis zijn bij mezelf. Thuis zijn in de `onvolmaaktheid` van wie ik ben. En dat thuis-zijn maakt van die onvolmaaktheid weer een plek van volmaaktheid, een plek waarop ik me helemaal geliefd en gekend voel. Mijn huisgenoot zei van de week:“ je wilt zijn waar je bent“. Oftewel, je wilt thuis mogen `zijn` waar ter wereld je ook maar bent.
Ja, ik wil `zijn` waar ik ben!
Afgelopen vrijdag was ik dus weer jarig. De nacht daarvoor droomde ik dat een menigte mensen achter me aan rende omdat ze mijn verjaardag wilden vieren. Haha, ik bleef er in die droom ontspannen onder. Dat was een goed signaal over de toestand van mijn ziel.
Ik had havermoutkoekjes gebakken voor mijn collega`s. Ik arriveerde op de werkvloer en verkondigde maar meteen aan iedereen dat dit mijn verjaardag was. Ik vroeg waar de versierde stoel was. En mijn manager ging meteen op zoek naar slingers voor op mijn stoel. Ik genoot van de aandacht. En tja, als ik dan aandacht vraag dan doe ik het meteen goed! Veel collega`s heb ik handen gegeven en gezoend. En dat beviel eigenlijk ook best goed!
Voor mijn verjaardagsavond had ik met mijn huisgenoot een worshipavond georganiseerd waarbij Hanne de Vries, een toffe zanger, ons kwam leiden in aanbidding. Met 25 mensen stopten we onszelf in onze huiskamer. Sommige mensen kende ik, maar sommige nog niet. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me volmaakt, compleet.
Een huiskamer vol mensen die de glorie zoeken, Hanne de Vries, én dat op mijn verjaardag.
Het was één van de mooiste verjaardagsavonden.
De zaterdag erna ging ik uit eten met mijn 3 huisgenoten. En daarna zouden we bij mij thuis wat chillen met mooie gesprekken, de Nintendo, whiskey en de glorie.
Ik kwam mijn huis binnen, ik liep richting de huiskamer en ik zag een licht branden achter de deur. Ik bedacht me dat het vast een vriend was die daar aan het chillen was. Maar al snel werd de deur geopend, werd ik naar binnen getrokken en stond de huiskamer vol met vrienden die me verrasten met blijheid en gezang! Kaarsjes waren aan het branden, slingers en ballonnen, taarten, muziek, en cadeaus!! Wauw! Ik kan het nog steeds niet bevatten. Een feest waarbij mensen me vertellen dat ze blij zijn dat ik besta!
We hebben gedanst, bier en champagne gedronken, herrie gemaakt, en geweerwolft tot in de nacht.
2 dagen achter elkaar mocht ik zoveel glorie ervaren! Het heeft me genezing gegeven in mijn ziel. Het is alsof die twee dagen tegen mijn schaduwzijde schreeuwden: `je mag er helemaal zijn Nick!`, sterker nog, `wij willen dat jij er bent Nick!`.
Feesten met elkaar, elkaar vieren, dat doet iets bijzonders met ons hart.
Ik heb dit nieuwe jaar uitgeroepen tot het jaar van feest. Het jaar waarin ik nog meer ontdekken ga dat mijn leven ontstaan is uit een verlangen van de Vader om een feest te vieren. En dat feest ben ik. Dat feest zijn wij!
Het leven is bedoeld om van te genieten.
En ik heb genoten van deze verjaardag. De 35ste alweer!
Ik wil iedereen bedanken die mijn bestaan de afgelopen 35 jaar gevierd heeft. En ik wil sorry zeggen tegen iedereen die heeft ervaren dat ik soms niet toeliet dat mijn leven gevierd werd: “Sorry. Ik ben aan het leren en ontdekken dat ik jullie de ruimte durf te geven om je verbondenheid met mijn leven te mogen uiten. Want ook jullie zijn het waard om mij en elkaar te kunnen vieren.“
Mijn verlangen voor mijzelf en voor ons allemaal is dat we nóg meer leren om elkaar te `ontvangen`. Dat we nog meer verbonden durven te zijn met elkaar. Ik voel me hierin als één van de minst succesvolle mensen. Maar hey, dat mag! 😉
Tja, hoe is het mogelijk? 34 jaar oud, een leuk persoon zijn en toch nog steeds vrijgezel? Is dat niet een verschrikking?
Eerlijk gezegd vind ik het steeds minder erg omdat ik een hele generatie om me heen zie die in hetzelfde schuitje zitten.
Eens komt de dag dat ik voorgoed geen vrijgezel meer zal zijn.
Daarom vind ik dat ik nu nog het recht heb om deze blog te schrijven. En voordat ik overga naar die fase ga ik maar eens beschrijven waarom ik nog steeds vrijgezellig ben.
Huh?! Breaking news!
Sinds zondag 27 augustus 2017 ben ik geen single meer!Haha, deze blog wilde ik eigenlijk publiceren terwijl ik nog single was, maar dat is nu dus mislukt. Dus deze blog hoef je eigenlijk ook niet meer te lezen. Tenminste….ik zou het toch maar doen als je nieuwsgierig bent naar een stukje van mijn liefdesverleden.
Basisschoolliefde
Het begon allemaal op de basisschool. Mijn allereerste vriendinnetje was Andrea, het leukste meisje van de klas. Ik zat in groep 6 of 7 en we kregen verkering. Was ik verliefd? Ik weet het niet. Was zij het meisje waar ik het liefst mee om wilde gaan? Dat absoluut! Ik had volgens mij alle kenmerken van een verliefde jongen van 10. Ik fietste en wandelde altijd expres langs haar woning, zelfs als dat niet op de route lag. We speelden verstoppertje, balletje wegtrap, zaten onder de grote brug in ons dorp. En we gaven elkaar een kettinkje met de voorletter van de ander eraan. Als je dat voor elkaar had gekocht dan had je echt verkering, dat was een ongeschreven regel bij ons in de klas. Het voelde onwijs goed om iemand je vriendinnetje te mogen noemen, heerlijk was dat!
Met zwart stoepkrijt tekenden we een hart op de muur tegenover haar huis met daarin onze initialen: N + A. Als ik mijn geboortedorp bezoek dan loop ik nog weleens langs die muur, en nog steeds staat de zwarte krijt duidelijk op de muur als een eeuwige herinnering aan mijn jeugdvriendinnetje.
Tienerliefde
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe de liefde met Andrea voorbij was gegaan. Kennelijk ging het op de basisschool minder dramatisch voorbij dan dat gebeurd bij volwassen mensen. De verkering was gewoon aan, of het was weer uit, en soms ging het ook gewoon weer aan!
Je komt in groep acht en je gaat je voorbereiden op de middelbare school en je gaat een heel andere levensfase in.
Eerlijk gezegd was ik op de middelbare school niet veel bezig met de liefde. Ik was vooral bezig met mezelf, een hiphopper willen zijn, rap luisteren, basketballen, krantenwijken lopen, werken in de horeca en uiteindelijk wat jaren experimenteren met drugs voordat ik ontdekte dat ik alweer 18 geworden was.
Ik begreep het nooit echt waarom mijn broers en vrienden zo bezig konden zijn met meiden. Natuurlijk heb ik wat vakantieliefdes gehad in die jaren en heb ik de liefdesbrieven bewaard die daaruit voortgekomen zijn. Maar voor mij hadden meiden nooit echt de hoogste prioriteit. Ik genoot meer van muziek, drugs, en goede gesprekken met vrienden.
Maar misschien dat ik alles verdrongen heb vanwege het gênante moment dat ik een meisje op de H.A.V.O een doos bonbons had gestuurd met Valentijnsdag en zij de dag erna de chocola ging uitdelen in de klas,vrolijk vertellend dat ze dat van mij gekregen had.
Zucht…vanaf die dag ben ik gestopt met het vertrouwen van vrouwen…
Haha, nee natuurlijk niet!
Dat deed ik al veel eerder!
Nee, dat ook niet hoor!
Twintigersliefde
De heerlijke middelbare schooltijd ging voorbij. De twintiger-jaren kwamen dichterbij. De jaren die ik toch best liefdesjaren met een hoog dramatisch gehalte kan noemen.
Laat ik mezelf nog even wat meer toelichten:
Ik ben iemand met een romantische inslag, een idealistische inslag, een dromer, een optimist, iemand die de grenzen van zijn hart niet goed kon bewaken als het ging om relaties, iemand die anderen wilde redden en daardoor niet zag dat hij zelf aan het opbranden was.
Ik heb van iedere relatie genoten, ook al waren sommigen destructief. Ik heb van die jaren vooral onwijs veel geleerd.
Ik bleek een redder-complex te hebben, ik bleek co-dependency toe te passen, ik bleek mijn mens-zijn te willen compenseren met over-spiritueel gedrag. Ik bleek te verlangen naar intimiteit maar ook onwijs bang te zijn om mezelf te verliezen.
Dit zijn enkele ingrediënten van een cocktail waarbij drama gegarandeerd is. (volg deze route indien je misschien wat meer drama in je leven wilt)
Soms wilde ik me voornemen om voor altijd vrijgezel te blijven en het klooster in te gaan zoals mijn toenmalige pastor ook geloofde die roeping te hebben. Maar dat waren dan altijd weer tijdelijke bevliegingen van mezelf. En uiteindelijk is een aantal jaar geleden ook deze voorganger van zijn roeping afgestapt en nu onwijs gelukkig getrouwd, haha, hoe ironisch is dat!
Na iedere beëindigde relatie zei mijn moeder weer:“ Ik hoop dat je nu eindelijk eens iemand vind waarmee je werkelijk gelukkig kan zijn, en ze loopt ergens rond!“(Bedankt mam!)
Dertigersliefde
Uiteindelijk was ik bijna dertig en ontmoette ik het meisje waar ik een verliefdheid voor voelde dat ik nog niet eerder had gevoeld. Ik was in Portugal aan het touren met vrienden, zij kwam uit Brazilië en studeerde daar. We werden verliefd. Na twee weken namen we afscheid en vertrok ik naar Nederland. Ik schafte een cursus Portugees aan en bedacht me of zij in Nederland zou komen wonen óf dat ik zou verhuizen naar Brazilie. Ja ja, ik ben ook best drastisch soms.
Uiteindelijk vertelde haar voorganger (die ik nog nooit ontmoet had) dat God hem zei dat ik niet bestemd was voor haar. 2 weken later vertelde hij haar dat ik toch wel goedgekeurd was. En toen kwam die mooie romantische kerst eraan en zou ze naar Nederland komen…
Daar is ze nooit naartoe gekomen en korte tijd daarna vertelde ze me dat we niet bestemd waren voor elkaar, ondanks de verliefdheid waarin we onszelf bevonden. Ik nam me voor dat de komende vrouw van mijn leven iemand moest zijn waarvoor ik nóg intensere gevoelens zou hebben dan dat ik voor haar voelde…
Steeds meer vrienden en kennissen gingen trouwen, kregen kinderen…
Was er nog hoop voor mij? Was er nog iemand voor mij bestemd?
Adviezen van vrienden hielpen me niet verder: “gebruik Tinder, ga naar Funkyfish, ga naar e-matching, laat ons een date voor je regelen!“
Ik wist me bemoedigd door een christelijk spreker die ik al jaren als voorbeeld had. Hij was uiteindelijk 36 jaar oud eer dat hij trouwde. Ik bedacht me dat ik in ieder geval tot die tijd nog hoopvol kon zijn en ging heerlijk genieten van het vrijgezellenleven.
En nu?
Ik blijk vandaag alweer een week verkering te hebben.
Ik ben een Vriend.
Ik heb een Vriendin.
Ik ben me nog niet bewust wat die termen inhouden. Het is nog niet tot me doorgedrongen.
Hoe ben ik hierin terecht gekomen?
Droom ik?
Wat is er de afgelopen weken gebeurd dat ik opeens geen vrijgezel meer ben?
Daar ga ik in een volgende blog maar eens over schrijven…
Om maar meteen met de deur in huis te vallen begin ik met een bekentenis: Veel dingen die ik geloof hoeven wat mij betreft niet werkelijk waarheid te zijn. Het is voor mij veel belangrijker wat de invloed is van wat ik geloof, op mijzelf en op de wereld om mij heen.
Sommige mensen om me heen vinden dat een probleem, die vinden dat niet kunnen. Zij vinden dat datgene wat je gelooft dan ook werkelijk waarheid moet zijn.
Maar hoe weet je wat waarheid is?
Wat is de werkelijkheid?
Wat is realiteit?
Wat is echt?
In de christelijke wereld is deze vraag net zo relevant als in de wereld daar buiten.
Ik kan mensen niet het antwoord geven op die vragen. Maar ik kan mensen wel vertellen wat ik geloof dat voor mij het antwoord is op die vragen. Natuurlijk voelt het fijn om me te bedenken dat mijn antwoord op die vragen onomstotelijk vast staat, en dat ik daar ook nog eens feiten en bewijzen voor kan aanvoeren, maar eerlijk gezegd zit dat me alleen maar in de weg en zorgt dat er alleen maar voor dat ik een onnodige discussie start of afstand creëer tussen mij en de mensen om me heen.
In mijn dagelijks leven zie ik via de sociale media een constante stroom van informatie op me af komen die me lijkt te willen overtuigen van wat zij als de Werkelijkheid/Realiteit beschouwen.
En dat mag, dat is prima, en soms krijg ik er energie en hoop van,maar het merendeel lijkt vooral nog te bestaan uit negatieve energie.
Ik merk vooral de negatieve energie van de stemmen die pessimistisch, bitter, wraakzuchtig, cynisch, hopeloos, zwartgallig, veroordelend, deprimerend en liefdeloos zijn.
Het grappige is dat veel van ons niet eens in de gaten hebben dat ze dat doen, want ze voelen zich gerechtvaardigd omdat ze het doen tegen het `kwaad`, en dan mag dat kennelijk.
Als ik zie hoe (christelijke) media en mensen doen tegen bijvoorbeeld Trump, Wilders en Putin, dan haak ik op een gegeven moment af. Maar ook als ik zie hoe (christelijke) media en mensen doen tegen bijvoorbeeld Hillary Clinton, Zwarte Piet, D66, Mattheus van der Steen en Obama.
Ik weet nog goed hoe ik zelf jarenlang geloofde in de realiteit dat de eindtijd eraan zat te komen, de Antichrist al op aarde rondliep en de Illuminatie bezig was de wereld onder mijn neus te vernietigen.
Door de jaren heen is mijn geloof in die realiteit veranderd in een andere realiteit, en daarna weer veranderd, en daarna weer veranderd, en daarna weer….
Het grappig is dat de realiteit waarin ik geloof een flexibele realiteit is. Het is een realiteit die bevestigd word door nieuwe ontdekkingen óf die evolueert door nieuwe ontdekkingen die ik doe in mijn levensreis.
In het begin schreef ik dat ik het belangrijker vind wat de invloed van mijn geloof is, dan dat ik het belangrijk vind of de realiteit waarin ik geloof de ultieme waarheid is.
Met invloed bedoel ik:
De lijst kan nog veel langer worden, maar ik denk dat duidelijk is wat ik bedoel.
Nu kan ik gaan vertellen over Jezus, hemel, hel, God, zonde, de duivel, de eindtijd, verdrukking, demonen, het kruis en andere onderdelen van het christelijk geloof, maar dat doe ik niet. Ik vrees dat sommige punten van invloed die ik noemde namelijk niet bevestigd worden door alle mensen binnen de christelijke religie, ik vind het daarom oneerlijk om het christendom het monopoly te geven op deze punten. Anders gezegd, ik besef steeds meer dat er mensen op aarde rondlopen die andere religies aanhangen, of andere dingen geloven, die uiteindelijk ook diezelfde invloed hebben op hun leven en op de wereld om hen heen. Wauw!! Dit is haast te mooi om waar te zijn! En daar houd ik van, van dingen die te mooi lijken om waar te zijn, want dan trekt ons dan weer even uit onze comfort-zone.
Om sommigen wat gerust te stellen: Ik zie mezelf als christen, zo ben ik opgevoed, en daarin vind ik glorieuze realiteiten terug waarin ik geloof. Maar ik kan er niets aan doen dat ik die glorieuze realiteiten ook ontdek buiten het christendom om, tja, wat moet ik daarmee doen? Mijn ogen sluiten en het ontkennen? Boos worden omdat het christendom het monopoly hoort te hebben op die realiteiten?
Ik zie steeds meer christelijke moslims, christelijke hindoes, christelijke atheïsten, christelijke agnosten e.d. om me heen. Laat ik het wat anders formuleren: Ik zie steeds meer moslims die met Christus omgaan, atheïsten die met Christus omgaan, Agnosten die met Christus omgaan. Sommigen doen het bewust, maar veel van hen weten eigenlijk nog niet eens dat het Christus is met wie ze omgaan, en dat is het grappige ervan.
Ik vind het heerlijk om in het dagelijks leven mensen te ontmoeten die net als ik Christus ontdekt hebben, ook al had ik het niet verwacht als ik kijk naar de type persoon die zij zijn of de soort religie die zij aanhangen.
Ken je die Kinder-Surprise verrassingseieren? Zo is Christus voor mij ook in de mensheid te vinden. Elke keer word ik weer verrast als ik iemand van hart tot hart spreek en we Christus ontdekken in elkaar en om ons heen.
Tot slot zou ik nog een hoop kunnen nuanceren van wat ik geschreven heb. Maar deze wereld wil soms dat we zóveel nuanceren dat er niets meer overblijft van de daadwerkelijke boodschap.
Er komen nog genoeg blogs om beter te begrijpen waarom ik schrijf wat ik schrijf! Dus hou je conclusies nog even voor jezelf 🙂
Recente reacties