Liefde boven pleasen, kan dat?

Liefde boven pleasen, kan dat?

Soms heb ik van die momenten dat ik op een plek ben met mijn bewustzijn waarin alles lijkt te kloppen. Op die plek is een perfecte vrede, op die plek begrijp ik alles, en tegelijk is het alsof ik niets hoef te begrijpen als ik daar ben.
Het is een plaats waar ik me vrij voel als een vogel, een plaats waar ik mezelf ervaar op de meest pure manier. Het is de plek waarop ik mij compleet voel, waarop ik mij volmaakt voel, een plek waarop al mijn behoeftes voorzien zijn.
Woorden schieten tekort om dit goed te kunnen omschrijven.
Ik zou het hemels noemen.
Ik zou het vrijgemaakt noemen.
Het is voor mij als het ervaren van een eenheid met alles dat er bestaat. Het is als het ervaren van eenheid met God.

Ik weet dat er mensen zijn die niet geloven in mijn concept van God. En er zijn ook mensen die überhaupt niet geloven in iets goddelijks.
Maar dat betekent niet dat die mensen nooit ervaren hebben wat ik geregeld ervaar.
Ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren maar er andere woorden aan geven.

Het is iets universeels dat voor iedereen toegankelijk is, wat voor iedereen te ervaren is.
Hoe oneerlijk zou het zijn als iemand hiervan uitgesloten zou zijn?
Discrimineert het universum? Zou God mensen uitsluiten? Zou een mens zich nooit compleet en vervuld kunnen voelen? Zou dat weggelegd zijn voor enkele speciale mensen?

Nee! Iedereen staat op hetzelfde eeuwige speelveld. Iedereen mag de extase ervaren van pure vreugde, vrede en dat heerlijke vervulde gevoel dat niets iets kan toevoegen of afnemen van dat gevoel. En tja, `gevoel` dekt ook niet de lading. Het is een diep besef, een diep bewustzijn wat ik probeer te omschrijven. Een bewustzijn wat hetzelfde is voor rationele – als voor gevoelsmensen.

Sinds ik me kan herinneren voelt het als mijn missie, als mijn verlangen om dit te onderzoeken en te ontdekken. Er is niets in mijn leven dat heerlijker is dan dit.

Sex, drugs, muziek, eten, drinken, relaties… ze zijn als schaduwen in vergelijking met deze vervulling.
Vanuit deze vervulling veranderen deze schaduwen in de glorie die ze bedoeld zijn te hebben.
Het leven gaat meer licht geven, eten smaakt beter, relaties komen tot leven, competitie verdwijnt, zintuigen komen tot leven!

Tot de dag van vandaag is het mij waard om deze ontdekkingsreis te maken.
Het heeft me geleid in vele worstelingen. Worstelingen met mezelf, met de wereld om me heen, met mensen om me heen.

De druk van wereld
Het is soms zo aantrekkelijk om meegenomen te worden in de ambities waartoe de wereld me uitnodigt.
Succesvol zijn.
Geliefd zijn.
Belangrijk zijn.
Nodig zijn.
Sterk zijn.
Streven en stressen.
`Hetzelfde`zijn als iedereen.

Hoe heerlijk kan het voelen om hetzelfde als anderen te zijn. Dat gevoel van eenheid dat je dan kan hebben. Dat gevoel dat je je opeens gekend voelt. Maar soms is het dan eigenlijk alsof we in een zaal vol eenzame mensen onze eigen eenzaamheid proberen te vergeten. En heel even, voor een klein moment lijkt ons dat te lukken….. heel even…

In mijn opgroeien ben ik zo gewend geraakt aan de status quo van de wereld om me heen dat ik het soms pittig vind om mijn leven anders te leven, om mijn eigen spoor te trekken, om authentiek te durven zijn.

Ik hou van de wijsheid en ervaring van mensen om me heen. Maar ik hou niet van de wetten die mensen met elkaar verzinnen en waar ze elkaar aan proberen te houden. Ze willen het niet, maar ze doen het toch. En we eindigen dan geregeld met een gevoel van falen: ` het lukt ons niet om te leven zoals we dat met elkaar verzonnen hebben`.

Het zijn die stemmen die me dan vertellen:
“Nick, dit is hoe je papa en mama blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je de juf en meester blij maakt….“
“Nick, dit is hoe je tiener bent….“
“Nick , dit is hoe je relatie hebt….“
“Nick, dit is waar je gelukkig van wordt….“
“Nick, dit is wat je doet als je 20 bent, dit is wat je doet als je 30 bent, dit is wat je doet als je 40 bent…“
“Nick, dit is een goed mens zijn….“
“Nick, dit is christen zijn…“
“Nick, dit is waar je ons blij mee maakt….“
“Nick, dit is wanneer we zullen zeggen dat je goed genoeg bent….“
“Nick, dit is wanneer God blij met je is…“
“Nick, maak ons blij, zeg wat we willen horen, wees lief, wees vriendelijk, wees een goed voorbeeld…“

Ik wilde alles en iedereen pleasen.
Mijn familie, vrienden, God, de wereld om me heen….
En ik heb op een goede manier gefaald….ik kan het niet meer, ik wil het niet meer.
Gelukkig maar, want ik was best goed geworden in pleasen.

Langere tijd geleden begon de reis waarin ik ging ontdekken hoe ik kon stoppen met het pleasen van de mensen om me heen.
Maar het zat zo diep. Het verlangen naar de goedkeuring van de mensen om me heen zat zo onwijs diep. Het was haast alsof ik me niet compleet voelde, alsof ik me niet vervuld voelde, alsof ik niet gelukkig was, tenzij…..tenzij ik zou voldoen aan de stemmen om me heen…

Ontmoeting met `onvoorwaardelijkheid`
In deze reis verlangde ik des te meer naar die momenten waarop ik die extase ervoer waar ik het eerder over had. Want die momenten zijn altijd opgeborreld in mijn leven. Op de momenten dat ik het niet zocht, dat ik het niet verwachtte, dan was het daar opeens… een warme hemelse aanwezigheid die over me heen spoelde en mij deed verdrinken in woorden van goedkeuring, liefde, acceptatie, gekendheid, verbondenheid….

Op mijn werk, in de kerk, in het bos, op mijn kamer, in het pretpark, tijdens concerten, tijdens momenten van pijn en verdriet, in momenten dat ik me een zondaar voelde, momenten waarop ik naar porno keek, drugs gebruikte, momenten waarop ik loog tegen mensen….

Onvoorwaardelijkheid kwam naar me toe. Hij had maar één verlangen, en dat was mijn hart. Hij zag mij als compleet.
Wanneer je onvoorwaardelijkheid ervaart, dan ervaar je Hem niet op de momenten dat iets goed of fout gaat, maar je ervaart Hem in alle delen van het Leven.

Verbonden met Hem
Soms dan is het alsof ik God hoor zeggen: “Nick, als Ik jou was, dan zou ik schijt hebben aan al de voorwaarden die de wereld om je heen maar op je wil leggen. Ik zou mijn hart volgen voor de volle 100%.“
En opeens besef ik me dan dat Hij het is die mijn leven met mij leeft. Hij en ik, we zijn zó verbonden. We zijn als 2 kaarsen die met elkaar versmolten zijn. Hij en ik, we zijn niet te onderscheiden. We leven het leven samen.
Mijn leven valt hierdoor meer en meer op zijn plek. Die plek is vrede, die plek is de plek waar ik kan `zijn`, waar ik niets nodig heb omdat Hij en ik genoeg hebben aan elkaar.

Wat is liefde?
Nu ben ik in een seizoen in mijn leven dat ik soms niet weet wat liefde is…
Ik heb een geweldige familie, ik heb verkering met de meest glorieuze vrouw op aarde, ik heb onwijs mooie vrienden… en toch…als ik dan de gordijnen van het pleasen wegtrek dan weet ik niet wat er nog over is van al die relaties…
Houd ik wel echt van mijn familie? Houd ik wel echt van mijn vrienden? Is datgene wat ik mijn vriendin geef wel echte liefde? Geef ik mezelf wel echte liefde?

Ik wil niet langer het leven op aarde leven als iemand die voorwaardelijk leeft.
En ja, ik stel dan mensen telleur…
Mensen gaan me stom vinden…
Mensen zullen me dan fout noemen, onchristelijk, liefdeloos, onvolmaakt…
Mijn vriendin kan me dan minder geweldig vinden…
Mensen kunnen me als een zondaar bestempelen of “minder-verlicht“…
Ik val dan af van het voetstuk waar sommige mensen me op gezet hebben…

Ja. Dat gebeurd dan. Gegarandeerd. Dat gebeurd met ons allemaal als we gaan stoppen met het pleasen van anderen.

Ik heb niets meer te verliezen, ik heb niets meer te winnen, ik voel me compleet, vervuld…Ik hoef mensen niet meer te gebruiken om me beter te voelen.

Ik heb mijn baan niet om mezelf te bewijzen…
Ik heb geen verkering genomen om me beter te voelen…
Ik wil niet trouwen omdat ik dat nodig heb…
Ik niet papa worden omdat ik me dan gelukkiger ben…
Ik wil niet naar mijn familie toe en naar feestjes van mensen toe omdat ik iedereen moet pleasen…
Ik schrijf geen liedjes om beroemdheid te ervaren…

Alles wat ik doe wil ik vanuit verlangen doen, wil ik vanuit mijn hart doen, wil ik voelen, wil ik kiezen, wil ik vanuit compleetheid beleven….want vanuit compleetheid komt het leven werkelijk tot leven!
Dus ik ga door met mijn levensreis, ik ga door met het ontdekken van mijn hart, ik ga door met het bouwen van mijn thuis in die plek van hemelse compleetheid.
De plek waar ik Nick mag zijn, zonder voorwaarden, de plek waar ik thuis ben.

Onderweg
Volmaakt in het manifesteren van liefde ben ik zeker nog niet. Gestopt met het pleasen van mensen ben ik op dit moment ook nog niet 100%. Maar ik ben op weg. Ik vind het eng. Ben soms bang voor haters. Afkeuring vanuit mensen die dicht bij me staan in mijn leven. Want vanuit onbekenden kan het me niets schelen. Maar het is het waard om afwijzing over je heen te krijgen als je ervoor kiest om werkelijk te houden van jezelf.
En ook al kunnen haters ons zelfzuchtig noemen: “ Als we groeien in liefde voor onszelf, zal de stroom van liefde naar hen toe alleen maar voller en heerlijker worden.“
En dan blijken we allemaal winnaars te zijn, gevangen in een oceaan van liefde.

Davids Tent , één van de bewegingen van Gods hart.

Davids Tent , één van de bewegingen van Gods hart.

2017 , West Sussex Engeland, een mooi heuvellandschap, veel gras, veel tentjes, 1 grote megacircustent, 72 uur non-stop worship en 5000 mensen die maar één ding verlangen: Gods tegenwoordigheid vieren. Mix dit goed door elkaar, doe daar een onwijs warm zonnetje bij en je hebt David`s Tent, een festival voor iedereen die wil proberen om 72 uur achter elkaar te worshippen zonder te slapen!

Ik mocht er weer bij zijn. Ondertussen voel ik me alweer een veteraan. Al 6 jaar mag ik iedere zomer daar naartoe en al 6 jaar zie ik ieder jaar meer en meer Nederlanders die de weg weten te vinden. Dat vind ik onwijs gaaf! Ik weet nog goed dat ik 6 jaar geleden naar Nederland terug reed en niets liever wilde zien dan dat zoveel mogelijk mensen ook naar het festival zouden komen de volgende keer. En nu hoorde ik zelfs de Engelsen zeggen dat er wel erg veel Nederlanders leken te zijn, haha: missie geslaagd!

Ik bedacht me dit jaar dat het wel mooi geweest is en dat ik misschien maar niet meer ga, maar ik heb me weer vergist, het voelde weer als thuiskomen.

“Nick, doe Davids tent ook! Maar dan in Nederland!“

Ik krijg de vraag geregeld te horen om dit festival ook te gaan houden in Nederland.
En praktisch gezien is dat niet heel moeilijk, hoewel ikzelf organisatorisch niet zo begaafd ben als vele mensen om me heen.
Je zorgt voor een locatie, je bepaalt hoelang je wilt worshippen met elkaar en je vult de uren in met de mensen die graag muziek maken. Kortom, dit zou je zo kunnen starten met genoeg wilskracht en inspanning. En dit soort initiatieven heb ik door de jaren heen ook mogen meemaken in Nederland, en daar geniet ik dan ook echt van. Maar om dat meteen Davids tent te noemen, nee, dat zou ik niet durven.

Wil je een worship-initiatief starten, dan moedig ik je aan en zeg ik: “Ga ervoor!“ Wil je een kopie van Davids tent starten dan zeg ik: “Wacht even, rustig aan.“
Davids tent is niet een losstaand evenement. Het is de vrucht van een movement waar God wereldwijd mee bezig is, het is een uitvloeisel van de Burn24/7-beweging (geleid door Sean Feucht), het is een vrucht van een community van mensen wiens harten dik verbonden zijn met elkaar. En dat is het bijzondere wat je voelt als je daar het terrein op rijd. De vrijwilligers die helpen met het parkeren, hosten op het podium, schoonmaken, koffie schenken, het kampvuur onderhouden, ondersteunen met de worship en achter de schermen het hele jaar door onwijs veel werk verzetten, leven allemaal op dezelfde hartsfrequentie, weten zich allemaal van hart tot hart verbonden met elkaar, met de visie. Stuk voor stuk zijn ze genieters van God, en samen hebben ze een gezamenlijke cultuur gebouwd waarin hun harten verbonden zijn met elkaar. Dat is niet even een trucje, of formule, of verstandelijke overeenstemming die ze daar hebben.
Zij `zijn` en ademen een bijzondere band met elkaar.

Oke, oké, dit klinkt misschien haast te idealistisch. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en dat zijn zij zeker niet. En uiteraard is het niet zo ideaal als dat ik het nu allemaal schets. Maar in de kern is dit wel hoe het hart van Davids tent te beschrijven is. Het is bijzonder om te zien hoe verschillende bewegingen van de Geest zichzelf laten zien in ons land en in de wereld om ons heen. Ik vind het gaaf om te zien hoe ieder persoon zich uniek aangesproken voelt door die bewegingen.

Ik moedig jullie en mezelf aan: “ bouw die verbondenheid met mensen,bouw die community van het hart, en beweeg mee met de beweging van de Geest waarin jouw hart zich thuisvoelt.“

Laat de Presence-movement maar zichtbaar worden in Nederland! En hopelijk tot ziens bij Davids Tent 2018!

 

De verkeringsreis begint…

De verkeringsreis begint…

Sommige mensen gaan op huwelijksreis.
Ik niet.
Daar ben ik nog niet aan toe.
Ik ga daarom eerst maar eens op verkeringsreis.

Deze woensdag vlieg ik voor 11 dagen naar Amerika. Ik ga naar een festival in de buurt van Nashville, ik ga daarna een weekje rondreizen, en uiteindelijk via Kansas city weer terug naar Amsterdam.
Het is alweer 5 jaar geleden dat ik voor het laatste in Amerika was. Ik heb er enorm veel zin in om daar weer voet aan land te zetten. Ik ben dat land gaan missen.

Maar waarom is dit dan een verkeringsreis?
Omdat mijn geliefde toevallig ook in deze periode zélfs een maand in Amerika verblijft, en dat wij elkaar op deze 4 november gaan zien en samen verder gaan mini roadtrippen. Eigenlijk wil ik gewoon netflix en chill gaan hebben samen, maar nee, dat zet ik even uit mijn hoofd, we zijn namelijk in the freaking USA! Daar moeten we van genieten!
Sommige mensen vertellen me dat dat best spannend en intens is, om opeens zo lang met iemand te gaan reizen. Vooral als het in het prille begin is van een glorieuze relatie.
Ik dacht dat dat me wat angstig zou maken. Maar eerlijk gezegd merk ik dat ik dat helemaal niet ben!
Ik ben inderdaad wel zenuwachtig, en enthousiast, en een beetje gespannen. Maar dat is vanwege de glorie die voor me ligt, vanwege haar die ik ga ontmoeten! Vanwege de overvloed aan mooiheid die we samen mogen ervaren.
Daarom heb ik het uitgeroepen tot mijn officiële verkeringsreis.

(Uhm…tja, ik weet nog niet helemaal of zij het hier mee eens…maar volgens mij wel hoor!)

Tegelijkertijd zie ik het ook als een tijd waarin ik weer even mag resetten, waarin ik nieuwe mensen hoop te gaan leren kennen en waarin ik nieuwe inspiratie ga krijgen voor het vormgeven van mijn leven. Wat zeg ik? Van mijn leven? Ik bedoel: van dit universum! Ja, laat ik meteen maar groots dromen! Ik heb er zin in! Deze wereld weer terug zien komen naar de speeltuin die het altijd bedoeld is te zijn! Daar geloof ik weer een glimps van te zien ontwaken in mijn hart. En in het hart van mijn de allerliefste, waarmee ik reis. Samen groeien in de orde van het intergalactische `zijn`. Heerlijk!

Over twee weken ben ik weer terug. Ik heb er nu alweer zin in om verslag te doen van mijn reis.
Ik wilde jullie toch nog even kort laten delen in wat gedachtes hierover.
Nu ga ik proberen te slapen, er ligt namelijk een jetlag op me te wachten.

Maar bovenal, het avontuur, en de mooiste vrouw ooit!

 

De glorie op Opwekking 2017 #jongerennazorg

De glorie op Opwekking 2017 #jongerennazorg

Allereerst even een shout-out naar God: “Vader, U bent zo onwijs geweldig en goed en trouw! U heeft weer laten zien op Opwekking 2017 dat U nog altijd dezelfde bent. Krachtig, liefdevol, zachtmoedig, strijdlustig, troostend, genezend, vol van vreugde. En zoals mijn tentgenoot me zo mooi kon zeggen: God is echt een Feestje!,,

Ik gloei nog na van de zon. Mijn slaapgebrekmeter staat nog hoog. Helder nadenken lukt me redelijk en ik ga daarom datgene doen wat ik nu niet zou moeten doen: iets samenhangends proberen te schrijven over de afgelopen dagen. Gewoon…omdat het kan 🙂

Al een paar jaar geniet ik ervan om te bidden voor jongeren op de conferentie van Opwekking. En het team waarin ik dat dan doe heet de `nazorg`. Op mijn badge stond mijn superheldennaam `Nazorg-Nick`. Ik was er trots op. Ik besef me ieder jaar weer dat als ik die badge omdoe ik weer een hoop avonturen in de glorie ga meemaken. Ik vind het altijd zo`n onwijs grote eer om dit te mogen doen.

Duizenden jongeren komen 3 dagen lang kamperen in het midden van Nederland. Op zoek naar elkaar, op zoek naar herkenning, op zoek naar wie zij denken dat God is. Lang geleden ben ik al gestopt met het vragen naar de kerkelijke achtergrond van iemand. En vooral op deze conferentie is daar geen beginnen aan. Want het is een enorme mix van allerlei kerkstromen.

De één gelooft dat de Heilige Geest nog steeds op aarde bij ons is, de ander gelooft dat Hij nog in de hemel is. De één gelooft dat God grotendeels boos en teleurgesteld is, de ander gelooft dat hij het Symbool is van pure blijdschap en hoop. De één houd zich bezig met het bestrijden van mogelijke duistere machten die constant nare plannetjes proberen uit te voeren, de ander lacht om deze machten en dankt God voor de overwinning waarin ze wandelen.

Zóveel ideeën en perspectieven op God……

En daar is Hij, Hij wandelt met hen allemaal. Hij strekt zich uit naar hen allemaal. De God die niet onzeker word van al die denkbeelden die op Hem geprojecteerd worden. De God die Zich niet geïntimideerd voelt door mensen die Hem kleiner maken dan dat Hij werkelijk is.

De afgelopen 3 dagen had ik een ontmoeting met deze perspectieven. Perspectieven die maakten dat mensen zich konden openstellen voor een ontmoeting met Hem. Maar ook perspectieven die zorgden dat mensen niet meer wisten of Hij nog wel van hen hield.  Wij zochten jongeren op, en zij zochten ons op. Ik heb gelachen om jongens en meiden die voor het eerst Gods aanwezigheid voelden op hun hoofd of in hun hart. Ik heb gehuild om het hart van jongeren die geen hoop meer voelden dat God hen nog zou willen genezen. Ik was vol verwondering voor de manier waarop zoveel mensen verrast werden door Hoop.

Ik vind één van de mooiste dingen om te zien: “de twinkeling van hoop zien ontstaan in de ogen van iemand die geen hoop meer had.,,

Ik legde mijn hand op hun schouders. Ik luisterde naar hun verhalen en bemoedigde hen, of, in stil gebed gingen we samen wachten op een ontmoeten met Jezus. En Jezus heeft Zichzelf laten zien!

Het thema van dit weekend was `next level`, en dat was het zeker. Sommigen gingen van de duisternis naar het licht. Anderen kregen een upgrade in hun perspectief op God. Weer anderen werden genezen of bevrijd. En ik mocht voor het eerst een klein team leiden hierin. Het was spannend om te doen, maar het voelde ook als thuiskomen. Met een team van mensen waarvan ik de meeste nog niet kende hebben we samen de glorie mogen ervaren, zijn we naar elkaar toe gegroeid en hebben we een plaatje van God mogen zien dat nog completer was dan dat ik me kon bedenken.
Het verbaast me altijd weer hoe snel je in korte tijd kan gaan houden van mensen. Na 3 dagen wilde ik niet meer afscheid van ze nemen, maar helaas moet dat dan toch. Ik bewaar deze mensen dan in mijn hart, tot ik ze weer zie in deze tijdslijn, of later in de hemel.
Hoe dan ook is er de hoop dat ik tot in eeuwigheid de mogelijkheid heb om met iedereen te chillen die ik te weinig heb kunnen zien in mijn leven.

Mijn perspectief is in ieder geval naar een next level gegaan. Deed het pijn? Ja, ik moest weer even controle loslaten, en loslaten voelt nooit echt fijn.
Maar zie ik nu nog helderder wie ik ben, waarvoor ik gemaakt bent en wie God is? Ja, en dat maakt voor mij dat het leven zin heeft, en zinvol is. Leven met een God die van mij geniet, wauw, ik wil nooit meer zonder!

Samen met bijna 100 andere onwijs mooie nazorgers heb ik weer mogen zien dat 1 ding sowieso vast staat: God is Goed, en Hij geniet van ons!

2016: het Hart & het Zwaard.

2016: het Hart & het Zwaard.

Wauw, 2016 is alweer begonnen!
De afgelopen weken waren erg interessante weken voor me.
Er gebeurde een hoop dingen om me heen, met de mensen die dicht bij me staan en in mijzelf.
Het voelde alsof er nog even wat `puntjes op de i` gezet moesten worden om 2016 in te kunnen gaan.
Ik ga weer even wat proberen te beschrijven van wat ik heb meegemaakt.

De laatste week van het december heb ik veel geslapen en veel in het bos gelopen. Twee dingen die ik heerlijk vind om te doen. Ik dacht er zelfs aan om in mijn mini-kamer een 2-persoonsbed te gaan neerzetten, waar ik nu nog in mijn eentje van kan genieten, tot ik ooit ga trouwen.

In de ochtenden, in de avonden, de heide op, het bos in, andere dimensies instappen.
Ik kijk dan terug op het afgelopen jaar, ik kijk dan vooruit op het nieuwe jaar.
Er kwamen diverse thema`s voorbij voor 2016, en ik hoop die de komende tijd wat te kunnen communiceren.

Als ik dan buiten loop dan stel ik mezelf de vraag of ik goed met mijn hart ben omgegaan afgelopen jaar.
Ik ben dan wat streng voor mezelf, maar Jezus leek me te zeggen dat Hij trots op me was. Dat raakte me.
Ik kijk dan toch iets teveel naar de uiterlijke dingen die gebeurd zijn, die me overkomen, of die ik teweeg heb gebracht door keuzes die ik gemaakt heb.
Maar Hij niet, Hij blijkt te kijken naar de manier waarop ik ben omgegaan met mijn hart. De manier waarop ik die met me meedroeg, de manier waarop ik haar aandacht heb gegeven.
Gek hè? Dat je soms keuzes maakt die anderen pijn geven, of die een gevolg hebben dat je helemaal niet wilde ,maar dat tegelijkertijd je hart op de goede plek kan zitten.
Het blijkt mogelijk, hoewel het nog steeds een mysterie is dat nog een lange reis vraagt om te ontdekken.
Dit is een van de redenen waarom ik niet zonder Jezus kan. Hij is Degene die mijn hart helemaal kent. Hij is Degene die me elke keer weer kan vertellen hoe het er werkelijk aan toe is met mijn hart. En dan blijk ik vaak strenger en kritischer dan dat Hij is…
Ken je die momenten dat het voelt alsof je hart iets zondigs, kwaads, duisters of slechts heeft gedaan terwijl je weet dat dat absoluut niet je intentie was?
Ooit hoorde ik Mike Bickle zeggen (de oprichter van IHOP in Kansas City) dat je dan niet iets hebt gedaan dat zondig was, maar dat het onvolwassen was, en dat je hart aan het groeien is in het maken van de juiste keuzes zoals een kind aan het opgroeien is en soms een vaas kan omstoten.
Dat nam vanaf dat moment 1000 kilo veroordeling van mijn schouders af.
Uiteraard zijn er ook momenten met duistere intenties geweest, maar volgens mij weet iedereen die wel te herkennen 😉
Ik ben zó blij dat Jezus me daar elke keer weer zó goed de weg in weet te wijzen.
Hij is zo`n onwijs goede vriend van ons hart!

Het was alsof ik Hem hoorde zeggen (vaak in het Engels):
”This new year it will be about `wielding the heart and wielding the sword`.”
“Dit nieuwe jaar zal het gaan om de manier waarop je je hart hanteert en waarop je je zwaard hanteert.”
(Ik probeer te beschrijven wat ik voor me zag, maar laat het vooral inspirerend voor je zijn, en maak er je eigen versie van die de taal van jouw hart aanspreekt. Het enige dat ik hier kan doen is de versie beschrijven die ik zag, maar ik weet dat iedereen zijn eigen versie heeft.)

Terwijl deze zin door me heen ging zag ik een zwaardvechter voor me. Hij wist perfect met zijn zwaard om te gaan. Hij wist hoe hij moest bewegen, hoe hij moest toeslaan, hoe hij moest verdedigen. Hij wist perfect zijn zwaard te hanteren. Maar ik zag ook zijn hart, en zijn hart klopte niet heel sterk, zijn hart was koud, zijn hart leek niet sterk te gloeien, hoewel ik wel zag dat er kleine stromen van leven doorheen stroomde.
Naast de getrainde zwaardvechter zag ik een andere zwaardvechter staan. (ik noem hem de `ander`)
Deze droeg hetzelfde zwaard, maar leek niet heel zeker te zijn in het hanteren daarvan. Hij had vraagtekens op zijn gezicht en zag er wat onwennig uit.
Maar ik zag ook zijn hart, en zijn hart klopte sterk, het straalde, het was warm, er stroomde volop leven doorheen, als een wilde rivier.
Ik vroeg me af wat zij zouden gaan doen en hoopte niet dat ze zouden vechten met elkaar.
Ik zag ze naar elkaar toe stappen en ze begonnen elkaar te coachen, ze begonnen elkaar te helpen.
De vechter durfde kwetsbaar te zijn en te erkennen dat, ook al had hij zijn leven onder controle, hij wist dat zijn hart soms koud voelde, eenzaam, bang, onveilig, en dat hij met zijn zwaard soms mensen pijn deed terwijl hij dat niet wilde. Hij vertelde hoe hij zijn gaven, talenten, levensweg, relaties, geluk, perfect onder controle had, maar dat hij het contact met zijn hart zo kon missen, en dat hij soms zelfs de weg kwijt leek te zijn naar zijn hart.
Ik zag hoe de ander zijn hand op het hart van de vechter mocht leggen en hoe zijn hart tot leven begon te komen. De vechter legde zijn zwaard zelfs een tijdje neer en nam een seizoen de tijd om zijn hart tot leven te laten komen. Hij begon de weg weer te vinden van zijn hoofd naar zijn hart.
Toen hij zijn zwaard weer oppakte bleek het te gloeien. Er kwam een gloed vanaf, en ik zag hoe een rivier van leven vanuit zijn hart door het zwaard heen stroomde en het zwaard de functie gaf die het altijd had moeten hebben: verbonden met het hart, een leven leven dat met het hart geleefd word is zóveel meer waard dan het leven met het zwaard.
Ik zag hoe ander ook kwetsbaar durfde te zijn. En hij durfde te erkennen dat hij niet altijd goed wist hoe het leven werkte, hoe hij met zijn gaven en talenten om moest gaan, of hoe een goede leider te zijn. Hij durfde de schaamte voorbij te stappen en te bekennen dat hij echt hulp nodig had in het hanteren van zijn zwaard.
De vechter legde zijn hand op de hand van de ander, waarin hij het zwaard vast had, en ik zag hoe hij de ander begon te coachen in het omgaan met zijn zwaard. Het was als een dans die ik zag afspelen voor mijn ogen.
De ander begon een blik van zekerheid in zijn ogen te krijgen, hij begon te beseffen wat zijn kwaliteiten waren, hij begon te ontdekken dat hij het leven aan zou kunnen, dat hij een sterke leider was, wat gezonde grenzen zijn. Ook hij leerde dat de volheid van leven bestaat uit het hanteren van het hart én het zwaard.
Ook zijn zwaard begon te gloeien en te stralen tijdens het seizoen waarin hij getraind werd en ik zag hoe hij zijn zwaard wist te hanteren terwijl de rivier van leven er doorheen stroomde.

In de dagen erna begon ik dit verhaal te herkennen in de levens van mensen om me heen en in mijn eigen leven. Ik begon bijvoorbeeld de gebieden te zien waarin ik momenteel leer om het zwaard te hanteren. Ik herkende me sterker in de ander dan in de vechter, maar in dit verhaal staan zij wel op gelijkwaardige voet. Want de ware kracht van ons zwaard, dat komt vanuit ons hart. En om ons hart ten volle te kunnen manifesteren moeten we weten hoe we met het zwaard om moeten gaan. De één kan niet zonder de ander. En soms wisselt per seizoen de rol die we innemen in dit verhaal.
Het raakt mijn hart als ik zie hoe ogenschijnlijk succesvolle (christelijke) mensen om me heen de weg naar hun hart kwijt lijken te zijn en ook niet de ruimte lijken te krijgen/nemen om dat te kunnen/durven erkennen.
En het raakt mijn hart als ik zie hoe onwijs bijzondere (christelijke) mensen om me heen, die een hart hebben dat zo groots en warm is als een kampvuur, niet lijken te weten hoe vat op hun leven te kunnen krijgen/nemen en ook niet de ruimte lijken te krijgen om dat te kunnen/durven erkennen…

Dit jaar zie ik voor me hoe die twee harten elkaar gaan vinden. Elkaar durven herkennen. Elkaar durven ontmoeten.
Ik weet dat ikzelf het nodig heb om te leren wat het betekent om een goede leider te zijn, gezonde grenzen te hebben, mezelf te mogen laten horen, zekerder te mogen zijn over mijn gaven en talenten. En dat is wat ik mijn vrienden wil laten weten, en waarin ik hoop dat zij mij uitdagen. En ik ben bereid om hen te helpen de weg naar hun hart beter te kunnen vinden en hoe daar te kunnen verblijven.

Het zal kwetsbaarheid vragen van beide kanten…en dat is mega-spannend, maar zoals ik een Vriend een keer hoorde zeggen:
”De weg van kwetsbaarheid is altijd een risico,maar het zal het altijd waard zijn dat risico te nemen”

Hey blog, het is alweer een tijd geleden dat ik je aandacht gegeven heb.
Maar ik merk dat ik weer contact met je wil hebben.
Sorry dat ik je zo lang verwaarloost heb.
Ik wil weer met je verder bouwen aan een levende relatie, want zakelijke zijn er al zoveel om me heen.
En weetje, ik wil je ook niet opzoeken omdat het moet,maar omdat ik naar je verlang.
De reden is dat je kostbaar voor me bent.
Ik wil jou ook geven wat jij verlangt, en dat is mijn hart, en daar wil ik mijzelf en jou niet toe forceren.

Ik wil graag met je delen wat ik meemaak.
De dingen die ik meemaak terwijl ik werk, of als ik in het bos loop.
De dingen waar ik over fantaseer, en waar ik op mediteer.
De dingen die me doen zweven en die me in de put doen zitten.
De dingen die me doen dansen en de dingen die me doen huilen.
De dingen die me de hemel doen ervaren, en de dingen die me doen afvragen wat er mis is met het leven.
De glorie in de dieptes, en de glorie van de hoogtes.
De normaliteiten, mijn intimiteiten  en bovenal, mijn realiteiten.
Ik wil graag met je delen hoe mijn realiteit eruit ziet.
Een nieuwe wereld die ik zie,
Een nieuwe mensheid die ik leer kennen,
Een perspectief dat alles tot leven doet komen,
Een perspectief dat niet gaat over ouder worden, maar jonger.
Dat niet gaat over serieusheid,maar over kind-zijn.
Dat gaat over groei, en niet verval.
Een perspectief dat gaat over dingen die te mooi lijken om waar te zijn. Want daar word ik blij van.
Je bent niet vergeten toch, dat ik een dromer ben?
Blijf dicht bij me, ik wil je soms graag meenemen naar de toekomst, maar ook weer terug naar het verleden, en dan weer landen in het heden.

Weetje, na zo`n lange tijd moeten we elkaar weer opnieuw leren kennen.
Ik ben veranderd, en volgens mij heb jij ook weer aardig wat meegemaakt in de tussentijd.
Misschien dat ik wat aan je uiterlijk verander, een foto hier, een foto daar.
Mischien dat ik overstap naar een andere website, maar wees niet bang, want ik zal jou meenemen.
Misschien dat ik ook wat video`s ga toevoegen, want wist je dat ik liedjes schrijf?
Neem de tijd, want dat zal ik ook nemen.
Ik zal eerlijk zijn, en jij mag ook eerlijk zeggen wat je van mij vind.

Ik vind het soms moeilijk mijn afspraken na te komen.

Maar ik ga in ieder geval mijn best doen,
Want volgens mij is dat mijn verlangen.