Ik weet nog goed dat het 2 jaar geleden begon en dat ik daar in mijn eentje met de auto naartoe reed met het besef dat er iets bijzonders te ontdekken zou zijn.
Er stond toen een kleine tent, we waren met ongeveer 750 mensen die allemaal niet wisten wat ze konden verwachten.
Het bleek de tijd van mijn leven te zijn, het was alsof ik thuis gekomen was.
Nog niet eerder was ik op een plek geweest op aarde waarbij ik me zo intens thuis voelde komen als op deze plek.

Het was alsof Jezus lachend naar me keek met zo`n genietende blik in Zijn ogen die zei:“ dit is toch waar je van gedroomd hebt Nick? En dit is waar Ik van gedroomd heb. Daarom heb Ik je hierheen gehaald en met jou vele andere mensen. Dit gaat groeien, en vele mensen gaan ervaren wat jij hier nu ervaart met Mij.,,
Ik ging weer naar huis en wist dat wat ik hier proefde ik ook in Nederland en de rest van de wereld wilde proeven, samen met mijn vrienden en family.

Een jaar later ging ik er weer naartoe,en dit keer met een groepje van 10 a 12 vrienden.
Het festival was weer helemaal zoals het een jaar eerder bleek te zijn, alleen dan iets groter.
Er waren nu iets meer dan 2000 mensen in plaats van 750, haha, kennelijk waren er meer mensen zo enthousiast als dat ik was.
Ik weet nog goed dat ik de grap maakte dat ik de derde editie met een busje vol mensen zou vertrekken…

En ja hoor, dit jaar ging ik met een busje met 9 mensen erin op weg!
En daarnaast meer dan 30 Nederlanders die ook op weg gingen naar Davids tent!
Zucht….op dit moment ben ik nog slaperig van de korte nachten die ik gemaakt heb daar, en ik ben zo dankbaar voor alles dat Jezus aan het doen is en gedaan heeft!

Dit jaar waren er nog meer mensen op het festival, een paar duizend mensen die naar een groot gras-gebied komen om daar te kamperen en in alle simpelheid te genieten van God en van elkaar.
Wat kon je er zoal doen?
Tja, er was een grote tent waar nonstop 24 uur aanbidding was, er was een kleinere tent die hetzelfde deed en daar gebed aan toevoegde…en dan nog enkele kleine tenten waar mensen voor je konden bidden, of profeteren of waar je elkaar kon ontmoeten met chille koffie. En dan natuurlijk een supermooi Engels heuvellandschap met een mega landhuis op de achtergrond.
Een festival dat dus als basis heel simpel is,maar waar we des te meer ontdekken wie God is en wie wij zijn voor Hem en voor elkaar.
Want dat is wat het verschil maakte: de harten van de mensen die samen de cultuur bepaalden op het festival.

Als je de hoofdtent in zou lopen dan zou je direct merken dat er iets anders is dan in de meeste plaatsen en kerken:  de band speelt een lied, of maakt spontane geluiden, er liggen mensen op de grond waarvan je zou denken dat ze slapen, er staan mensen met elkaar te kletsen, te bidden voor elkaar, mensen die ingetogen dansen, mensen die dansen als stuiterballen, mensen die lachen, mensen die huilen, mensen die stil zijn, mensen die het uitschreeuwen, mensen die aan het schrijven zijn,mensen die `dronken`(van liefde) zijn…en mensen die niet binnen zijn, omdat ze liever buiten rondlopen of de tent binnen komen wanneer hun hart verlangt om er te zijn.

Kan dit allemaal gelijktijdig plaatsvinden?
Kan dit allemaal op 1 lokatie plaatsvinden?
Kan dit allemaal plaatsvinden terwijl er op dat moment 1 zelfde lied gezongen word?
Kan dit allemaal plaatsvinden terwijl alles nog steeds voelt als eenheid?
Kan dit allemaal plaatsvinden zonder dat er iemand moet zijn die alles dirigeert, controleert en stuurt?
Kan dit allemaal plaatsvinden zonder dat iemand zich ook maar stoort aan de ander?
Kan het zijn dat dit lijkt op een stukje hemel op aarde?

Wow, dat blijkt mogelijk, en dat beschrijft een deel van de cultuur op Davids Tent. Een cultuur die verder gaat dan liedjes zingen in een tent. Het is een cultuur van familie, een cultuur van `zijn`.
Een cultuur waarin we God horen zeggen:“wees jezelf, kom maar thuis, volg je hart, je bent mooi, Ik geniet van je, doe wat je wilt, ontvang Mijn glimlach…,,

Jason Upton kon het zo mooi omschrijven tijdens zijn sessie: “ What is worship?!! What is worship?!! Worship is not about singing songs together to a God who demands our worship because He somehow feels insecure about Himself up in heaven. Worship is `who you are`!
Worship is about being your authentic self before God in the purest possible way, that is worship!,,

En dat is de hartslag van deze beweging waar God over heel de wereld mee bezig is.
Een beweging waarin mensen ontdekken dat het hart van God in de kern ernaar verlangt dat we ons authentieke zelf ontdekken,ervaren en delen met elkaar.
Opeens blijkt alle performance dan weg te smelten, opeens blijken er dan geen maskers meer te zijn, opeens beginnen we tot leven te komen, komt ons hart tot leven en kunnen we lachen en huilen met elkaar, opeens blijkt dat we met elkaar niets anders nodig hebben dan `elkaar`, haha.
Maskers opzetten voor elkaar, performen voor elkaar, werken vanuit verwachting, sociaal verantwoord gedrag, obligatie, of `omdat het toch altijd zo gaat` beginnen verleden tijd te worden en de kerk word steeds meer familie.

Het boeit mij niet veel om een aanbiddingsleider liedjes te horen zingen, soms vind ik het zelfs saai.
Tenzij ik zijn hart hoor zingen…
Het boeit mij niet veel om een gebedsleider zijn gebeden te horen bidden, soms vind ik er niets aan.
Tenzij ik haar hart voel bidden.
Het boeit mij niet om een spreker zijn mooie boodschap te horen spreken, geregeld ga ik dan koffie drinken.
Tenzij ik hem hoor spreken met zijn hart…
Want daar stroomt ons Leven doorheen en dat is wat God aan het doen is in mij en in ons allemaal.
We zijn op reis met ons hart…die steeds meer word als David`s hart.