Lente,laat jezelf maar zien…

Lente,laat jezelf maar zien…

 

 

Het zijn gekke tijden hier in Twente.
Hier is weer even een schrijfsel van wat processen die ik doormaak.
Ik zie verschillende dingen uitkomen die ik dacht dat zouden gaan gebeuren als ik hierheen zou verhuizen.
1 van de dingen was dat ik op een of andere manier `dichter `bij de mensen zou komen te staan waar ik me fysiek van zou verwijderen.
En ik zie dat ik nu de afgelopen maanden sommige mensen méér ben gaan zien en beter ben gaan kennen dan dat ik deed toen ik in dezelfde stad als hen woonde.
Grappig.
Een vriend van me zei dat ik boven de norm zou gaan presteren.
Op het werk dat ik nu al een paar jaar doe sta ik opeens bovenin de teamlijst met mijn resultaten!
En gekgenoeg begin ik echt te genieten van het werk dat ik doe, ook dat is grappig om te ervaren.
Hoe dit allemaal gebeurd weet ik niet, maar ik weet wel dat het goed is.
Hier in Twente leef ik in een soort van vredige onrust,een oncomfortabel gevoel dat op de een of andere manier als een vriend met me omgaat en me goed lijkt te doen.
Dus ik geef me over aan deze vriendschap, ik geef dit seizoen mijn vertrouwen.
In deze onrust ben ik geregeld in gedachten over de toekomst,of eigenlijk,over het hier-en-nu en hoe verder vanaf deze plaats in mijn leven.
Hoe meer ik me bedenk dat ik onsterfelijk ben,dat mijn leven nooit eindigen zal,hoe meer ontspannen ik me hier op aarde voel en me verbaas over de `race ` die onze samenleving aan het rennen is.
Stel je voor dat je nog 1000 jaar leeft,zonder ouder te worden,wat doet dat met je denken,met je visie op je leven,met je dromen, met je verlangens?
Mensen bereiden zich voor op hun pensioen, op hun verval,op hun dood…ze leven alsof alles op een gegeven moment ophoud.
Wat een shock is het om dan dood te gaan en te beseffen dat je leven niet stopt maar voor altijd door blijkt te gaan!
Ik hoef niet alles te stoppen in 70 jaar van mijn leven, ik geloof niet in verval,of in de dood die de winnaar is over het leven, ik verwelkom ziekte niet onder het mom van ouderdom.
Mijn visie is groter dan dat,en ik leef meer en meer met de overtuiging dat ik niet perse dood hoef te gaan…en die gedachte is heerlijk…
Ik wil niet wachten tot ik dood ga en dan pas weer tot leven kom.
Ik ben 2000 jaar geleden dood gegaan met Jezus dus de dood hoef ik niet meer tegen te komen.
Spannende gedachten,ik word er enthousiast van!
Over 4 weken heb ik een bruiloft van een vriendin.
Ik mag de bandleider zijn en iets in elkaar zetten wat het beste voor haar is en wat het beste uit ons haalt.
Het is spannend om te ontdekken hoe ik omga met dit soort processen. En om te merken hoe anders ik ben dan anderen.
Ik ben soms zo ongeordend,verstrooid,niet duidelijk,afwachtend,vaag…
Wat dit betreft zou ik mezelf afschrijven als ik mijn eigen baas zou zijn,haha.
Maar misschien dat er 1 kwaliteit is die maakt dat alles weer goed komt: kwetsbaarheid en afhankelijkheid.
Misschien dat dat me red in dit leven,misschien dat dat de redding is voor onze samenleving,de oplossing tegen stress…
Ik ben er nog niet heel goed in…maar ik leer stap voor stap.
Ik merk dat ik anderen nodig heb, hun input,hun ideeen,hun aanwijzingen.
Afgelopen week sprak ik met een vriendin en terwijl ik met haar praatte en mijn gedachten deelde merkte ik dat ik steeds rustiger werd en dat er orde ontstond in mijn hoofd.
Dat besef raakte me diep en ik zag weer even de schoonheid van afhankelijkheid, ik zag weer even hoe mooi het is om te zeggen dat je het niet weet,dat je hulp nodig hebt…
Er is een mysterieuze schoonheid in kwetsbaarheid,in het leren `ontvangen` van elkaar.
Kwetsbaarheid: schaamteloos mogen ontvangen en schaamteloos jezelf mogen geven.
De reis die ik maak is om dit te leren,en om hier een voorbeeld van te mogen zijn naar de wereld om me heen.
Kwetsbaarheid is makkelijker als anderen de eerste stap zetten…
Het begint pas echt wanneer je de eerste durft te zijn die zich laat zien…
En dat wil ik…
Dat probeer ik…
Word vervolg…