Rotterdam

Rotterdam

Mijn uitzicht terwijl ik in mijn favorite coffee-place zit

 

 

Op dit moment zit ik alweer iets meer dan 4 weken in Rotterdam.
Terug op de plek waar ik in 2008 uit verhuisde richting Friesland.
Ondertussen ook een jaar in Haaksbergen gewoond. Het is even wennen dat ik geen natuurgebied en boerderijen om me heen heb staan als ik de deur uitloop,en het is wennen om de familie te missen waar ik een jaar deel van mocht zijn.
Nu weer terug in Rotterdam.
Ik dacht dat het hetzelfde zou voelen als in 2008 , maar de ervaring blijkt anders te zijn.
De stad is niet veranderd, ik ben veranderd 🙂
Als je na lange tijd terug komt op een zelfde plek of situatie dan is het altijd mooi om te zien of je veranderd bent.
De afgelopen jaren hebben iemand van me gemaakt die Nederland als stad heeft, die niet meer zijn eigen stad heeft, maar het hele land als een grote stad ervaard.
Ik moest even wennen aan dit gevoel, want de afgelopen weken probeerde ik me te bedenken het `Rotterdam-en-ik` is,maar ik merk dat mijn hart ook een thuis heeft in het noorden en in het oosten.
En eerlijk gezegd voelt dit erg goed, het voelt heel vrij, het voelt alsof Nederland een stuk kleiner geworden is dan dat het 6 jaar geleden voor me was.
Dus ik ga Europa en de rest van de wereld ook maar toevoegen aan mijn visie tot ik de hele wereld als 1 grote stad ervaar, haha. Ik wilde het niet zijn, maar nu ontdek ik toch dat er een globalist in me zit.

De afgelopen 4 weken in Rotterdam zijn soms best pittig geweest.
Normaal gesproken reis ik een paar keer in de maand in het weekend naar een andere stad,en nu ben ik voor mijn doen al langere tijd niet meer op reis.
Mijn auto stopte er ook nog eens mee zo`n 3 weken geleden,dus dat bracht me nog eens extra terug  in deze realisatie.
Ik geniet er enorm van om door de stad te fietsen, de energie te voelen die dag en nacht rondzoemt, de vele culturelen zichtbaar te zien om me heen.
Soms fietste ik door een wijk die heel `gevaarlijk` scheen te zijn, en dan vroeg ik me af wat en wie bepaald of een wijk `gevaarlijk` zou zijn.
In de metro ben ik ook gefascineerd door het gedrag van ons mensen:
we zitten naast elkaar,en toch zit er een onnoemelijke afstand tussen ieder van ons.
Soms zou ik zo iemand gewoon een zoen willen geven, of willen omarmen en zeggen hoe blij ik ben dat we allemaal familie zijn van elkaar.
De mensheid als 1 grote familie, het dringt steeds meer tot me door.

Ik reis dus elke dag van Rotterdam naar Den Haag met de metro.
In Den Haag werk ik bij het CAK, als je wilt weten wat dat is kijk dan maar op de hetcak.nl.
Ik werk daar aan de telefoon en spreek de hele dag mensen van gemiddeld 65 jaar en ouder.
Erg gezellig soms, erg lastig soms, geduld is een vereiste in dit werk 🙂
Ik voel me met dit werk helemaal op mijn plek, en dat is iets goeds!

Oh ja, ik schreef dat het soms best pittig was hier.
Omdat ik een tijd niet meer gereisd heb merkte ik dat eenzaamheid me gezelschap kwam houden.
We hadden elkaar  al lange tijd niet meer intensief meegemaakt, maar nu was het weer zover.
Eenzaamheid is voor mij een van de kernverwondingen  die langzaam maar zeker aan het vervagen is uit mijn leven.
Ik merk dat ik als nieuw mens nog steeds de schaduwen tegenkom uit mijn verleden,maar het zijn niet meer dan schaduwen die verdwijnen zodra ik ze in het licht zet.
Soms dan vergeet ik weer even dat ik deel ben van mijn Hemelse Fellowship en dat ik niet meer eenzaam ben, en overschaduwt het mij, voor een moment…
Die momenten zijn steeds korter aan het worden,maar ze zijn er nog wel.
Ik merkte dat Jezus me vroeg of Ik het weekend met Hem wilde doorbrengen, en op dat moment wilde ik dat wel, maar soms vergeet je dat weleens 🙂
Maar zodra ik me herrinerde dat Hij tijd met me wilde doorbrengen gebeurde er iets bijzonders.
Zoals een mist oplost als de zon erop schijnt, zo veranderden mijn emoties van verlatenheid in emoties van `samen-zijn`.
En dat is voor mij 1 van de meest fundamentele gevoelens  die ik mezelf en anderen gun.
Het was soms dus moeilijk, maar het is het waard om de schaduwen te zien vluchten die ons als mensen achtervolgen.
Bewustwording van Jezus in mij,en met mij, is als het indrukken van het lichtknopje dat alle schaduwen doet verdwijnen.
De kunst is om het lichtknopje niet meer uit te doen en gewoon aan te houden 🙂
Ik ben aan het  leren.

Op mijn werk heb ik ook steeds vaker momenten dat ik om me heen kijk en besef dat we allemaal familie zijn van elkaar, en dat vult me met een onbeschrijfelijke vreugde!
Het besef dat ik verbonden ben met alle mensen om me heen is iets mystieks, iets bijzonders, iets dat me `thuis` doet zijn in iedere situatie.
Ik ben aan het leren me dit vaker te beseffen.

Terwijl ik steeds minder luister naar de stemmen van mensen die me vertelden dat de wereld achteruit gaat, dat de wereld gedoemd is tot ellende, dat de wereld duister is, zie ik steeds meer en meer hoe geweldig alles om me heen is en hoe glorieus mensen gemaakt zijn en wat zijn voor mooie dingen creeeren.
Steeds vaker raak ik overweldigd door de glorie van de wereld om me heen.
Als je met andere ogen kijkt, dan die van de moderne media, dan ga je een wereld zien zoals God hem ziet, en die wereld is zĂł anders dat dat je dacht te kennen.
Je ontdekt niet alleen de `nieuwe` mensheid om je heen,maar ook de `nieuwe` wereld waarin we ons begeven.
Ik sta aan de vooravond van het ontdekken van deze realiteit,en het vult me met meer vreugde dan ik beschrijven kan.
Het gaat goed met me.
Ik ben zĂł blij met de familie van vrienden en kenissen die ik door de jaren heen heb mogen leren kennen.
De vrienden waarmee ik nu een dak deel, Will en Sharon, zijn gouden mensen, ik voel het als een eer dat ik hier nu mag zijn, op deze plek, in deze tijd.
Ik weet me totaal niet wat er aan zit te komen, wat het plan is voor het komende seizoen, maar ach, dat komt altijd weer goed, op het juiste moment.

Van de week schreef ik weer eens een kort simpel liedje:
Een moment waarop Jezus dit liedje voor mij zong, en dat ik terugzong naar Hem.
Het gaat om tijd hebben met elkaar, en het besef dat dit nooit meer voorbij zal gaan.

Together:
Come and sit here at my feet
Come and sit and look at me
Come and sit here at my feet, let`s be together
For a while
It`s you and me
There`s nothing that can separate us
And all I see
Is your face
Come and dance and be with me
Come and celebrate with me
Oh the joy of us together
For all time Â