Glorious Realities 2.0

Glorious Realities 2.0

Het word tijd om wat meer video`s en artikelen te delen. Dat vind plaats op deze website. Wil je weten wat ik allemaal de wereld instuur? Volg dan deze website.
Hier deel ik mijn ontdekkingen, prikkelende meningen, spirituele inzichten en alles wat de kwaliteit van ons leven in dit universum kan verhogen.

Blijf in de glorie!

Wat vult je hoofd, wat vult je hart?

Wat vult je hoofd, wat vult je hart?

Als er iets is waar wij allemaal mee te maken hebben in onze westerse samenleving dan is het met die grote hoeveelheid impulsen die op ons afkomen.
Via onze telefoons, computers, de tv en radio krijgen we een non-stop stroom van meningen en gedachten op ons afgevuurd.
We worden aangemoedigd om dingen te kopen, dingen te prijzen, dingen af te wijzen, mee te doen aan acties, de wereld te verbeteren, gelukkig te moeten zijn en de laatste trends te moeten volgen. Ik noem dit vooral de stroom van het consumentisme. De stroom die je vertelt dat je van alles nodig hebt en dat dat altijd meer moet zijn.

Een jaar geleden is daar ook nog eens een extra stroom bij gekomen, dat is de stroom van angst, voorzichtigheid, doemdenken, afhankelijkheid, zorg-over-de-toekomst. Ik noem dit de stroom van crisis.

Deze 2 stromen samen hebben velen van ons behoorlijk bezig gehouden, en gelukkig houden deze stromen ons steeds minder bezig. Want wat doen deze stromen met ons?

Als ik het met één woord moet opsommen dan is het probleem `afleiding`.

Onze hersens raken overgestimuleerd, ze raken non-stop geprikkeld en dat kunnen we niet aan. Want onze hersenen zijn niet gemaakt om zoveel geprikkeld te worden. We kunnen denken dat we alle impulsen prima kunnen verwerken, maar dan hou je jezelf waarschijnlijk wat voor de gek.

Wanneer heb je voor het laatst 10 minuten stil gezeten, zonder muziek, zonder beeldscherm, zonder gedachten die alle kanten opschieten?
Wat gebeurt er dan in je gevoel? Wat gaat er werkelijk door je gedachten heen als je even in de stilte komt?

De afgelopen maand ben ik in een media-detox gestapt. Ik besefte me dat ik opgeteld toch wel 1,5 uur per dag of meer keek en luisterde naar de gedachten en meningen van mensen om mij heen.
Een podcast in de ochtend, wat politieke video`s overdag, wat YouTube video`s in de pauze, een podcast voor het slapengaan. En voor je het weet heb je behoorlijk wat minuten besteed aan de mening van anderen.

Maar wat zijn jouw authentieke gedachten? En wat gaat er om in de gedachten van God? Hoeveel minuten op een dag hebben we daarbij stil gestaan?

En misschien zul je zeggen, want dat deed ik ook, dat je ook je tijd van gebed hebt, dat je even sport, dat je even wandelt in het bos, dus wat maakt die 1,5 uur op en dag uit die ik besteed aan de mening van een ander?!

Ik wil je dan alsnog uitdagen om te checken hoe je je tijd invult op een dag en hoe je omgaat met je digitale tijdsindeling. Vergelijk het maar met eten; waar vul je je mee? Wat voor informatie stop je in je hoofd, want die informatie beïnvloed je emoties, en die beïnvloeden tal van andere dingen zoals bijvoorbeeld je lichamelijke en mentale gezondheid.

Ik ben geen dokter, en daar is dit bericht ook niet voor bedoeld, maar ik besef me wel dat ik me de afgelopen maand veel beter ben gaan voelen doordat ik mijn `digitale` voedingspatroon ben gaan veranderen.

Ik ben veel intentioneler geworden met wat ik toelaat in mijn gedachten.

  • Inspireert de video mij?
  • Een audioboek kan misschien die oppervlakkige podcast vervangen
  • Waarom kijk ik naar hopeloos nieuws?
  • Wat vind ik zelf? Hoe kijkt God hiernaar? Waarom drink ik de mening van deze influencer elke dag?
  • Bouwt de informatie die ik tot me neem mij op? Is het een investering in mijn kennis over gezondheid, mijn hobby, mijn passies, Jezus, het leven?

Sinds ik bovenstaande punten ben gaan toepassen merk ik een verschil in mijn hoofd. Het wordt opeens helderder, het wordt vrediger, ik voel mezelf weer meer nadenken en ik vorm meer mijn eigen verhaal over de wereld om me heen. En het belangrijkst, ik heb weer meer ruimte om de gedachten van Heilige Geest toe te laten.

Neem dit artikel nu niet op als een wettisch verhaal. Want natuurlijk kijk ik nog steeds grappige video`s op Youtube als ik even wil lachen. En natuurlijk kijk ik nog steeds een film of leuk programma op de tv af en toe. Dat is niet het punt dat ik wil maken. Ik wil je even stil laten staan bij jezelf en jou de balans op laten maken van je digitale belevingswereld.
Misschien dat het je helpt om meer vrede te gaan ervaren, meer vreugde, meer rust en meer groei op de terreinen die er echt toe doen in je leven zoals je relaties, hobby’s, talenten en je intimiteit met God.

Jezus had te maken met het Kruis en liet Zich niet afleiden van Zijn relatie met God
Wij leven in een wereld die te maken heeft met een Krises, maar laat je niet afleiden van je relatie met God en het contact met je hart! Je bent te kostbaar om dat te laten gebeuren.

Pinksteren: waarom ik het nog steeds te gek vind!?

Pinksteren: waarom ik het nog steeds te gek vind!?

Ook al het zo lang geleden gebeurd. Eigenlijk gebeurd het nu nog steeds: vervuld worden met de Geest, overweldigd, doordrenkt, sprakeloos, met nieuwe tongen geïnspireerd, zwevend door de lucht, of liggend op de grond…

We zijn allemaal zo geliefd en speciaal. Heilige Geest is de gave voor ons allemaal. Deze doop is niet persoonlijk, je kan er niet van buiten gesloten worden.
Ja, je kan het kado niet willen, het niet willen uitpakken, maar misschien kan mijn verhaal je helpen met ontvangen, met uitpakken, daar zijn we Kerk voor toch? 😀

Ik (be)leef met je mee

Ik (be)leef met je mee

Terwijl ik luister naar de muziekband die me altijd het gevoel geven alsof ik even in een veilige schuilplaats ben, schrijf ik deze blog.

Zoals velen nu doen die in quarantaine zitten komen ze bij elkaar en streamen zij hun aanbidding de wereld in.

Ik weet niet precies waarom, ik wilde nog even wat thuiswerk doen, maar nu ben ik dit aan het schrijven, soms loopt het even wat anders. Het is niet perse dat ik denk dat ik iets te vertellen heb, maar dat is het mooie van een blog toch? Soms wil je gewoon iets delen dat in je omgaat 🙂

In een tijd zoals deze besef ik me des te meer hoeveel perspectieven en invalshoeken er zijn in de wereld om me heen.
`Zoveel mensen, zoveel perspectieven` zegt men weleens. Daar ben ik het mee eens.
Eerlijk gezegd ben ik er moe van geworden. Ik ben moe geworden van het kiezen wat de beste gedachtes zijn die ik hebben moet: wat is gezond, hoeveel boodschappen doen, lukt mijn trouwerij nog, gaat mijn werk nog door, waar gaat de mensheid heen, wie is de baas over mijn leven, wat moeten we nu doen, wat is nu belangrijk?!

Ken je dat? Dat je begint met positief denken maar dat het opeens lijkt alsof dat je steeds meer energie kost? Alsof je tegen de wind inloopt?

De pessimisten lijken feiten te verzamelen die hun negatieve perspectief bevestigen,de realisten zoeken naar feiten om zich geruster te voelen dan de pessimisten, de optimisten zoeken naar feiten die positiever zijn dan de realisten, maar sommigen van hen raken ontmoedigd en sluiten zich aan bij de nihilisten en besluiten zich niets meer te bedenken…. en wat houden we over… een soep van verwarring, van angst, van mensen die het allemaal eigenlijk niet meer weten maar er toch het beste van proberen te maken met elkaar, wat in zichzelf te prijzen is.

Ik bedacht me wie ik ben in dit plaatje van denkers. Iedere vorm heeft zijn voordelen, maar ook iedere vorm heeft zijn beperkingen. Ik ben moe geworden van het jongleren met al deze denkwijzen. Ik schaar mezelf onder de optimisten, maar met denkkracht alleen kom ik er niet, met denkkracht alleen blijf ik niet overeind. Dus ik geef het op, ik ben ermee gestopt, ik ben gestopt met het leunen op mijn eigen inzicht, met het leunen op de inzichten van anderen. Natuurlijk luister ik naar de inzichten en adviezen van anderen, maar ik wil er niet meer op `leunen`. Snap je wat ik bedoel?

Makkelijk vind ik het niet. Afgelopen tijd word ik soms overweldigd door emoties. Ik red me wel, maar de kwetsbaren die het al moeilijk hebben om me heen? De mensen die al zwaarmoedig zijn, of eenzaam, of de touwtjes aan elkaar proberen te knopen? Ik zou dan haast die pessimist willen zijn en het einde van de wereld willen inluiden, gewoon, omdat dat dan even een gevoel van geruststelling geeft. Maar nee, ik vecht, ik verzet me, zo is het leven niet bedoeld, dit matched niet met hoe ik wil dat de wereld in elkaar zit! Emoties komen weer omhoog, boosheid…

Waar kan ik op bouwen, waar kan ik op leunen, op wie kan ik leunen?
Op de pessimist, de realist, de optimist of toch misschien de nihilist; even nergens meer aan denken?
Ze hebben me allemaal teleurgesteld op enig moment in mijn levensreis.
Terwijl ik dit schrijf, en terwijl ik vanmorgen in het bos wandelde hoor ik die zachte maar zelfverzekerde stem tegen me zeggen:

`je mag op Mij leunen Nick, ik laat je niet in de steek. Welke gedachte je ook maar hebt, Ik veroordeel ze niet, Ik plak geen stickers op jouw gedachtes die onderscheid geven in goed en fout. Ik nodig je uit om op Mij te leunen. Ik ben er altijd al geweest en Ik zal er altijd voor je zijn. Ben je moe van al je denken? Leg je hoofd op Mijn borst. Leg je hoofd maar op Mijn schouder.`
Het is alsof ik die stem een lied hoor zingen wat ik lang geleden geschreven heb:
wees maar thuis bij Mij, leg je hoofd maar op Mijn schouder,
wees maar thuis bij Mij, en laat Mij van je houden`
Zoek je een plaats om te rusten? Hier ben Ik
Zoek je een plaats om jezelf te zijn? Hier ben Ik, Hier ben Ik`

Ik wil je in deze tijd uitnodigen op dat stuk van die reis waar ik mezelf nu bevind. De reis om nóg meer te leunen op Hem.
Ken je die oefeningen waarin je jezelf achterover laat vallen in iemands armen? Hoe spannend is dat!?
Of wanneer je je hoofd op iemands schoot mag leggen maar dat je merkt dat je toch niet helemaal je hoofd durft neer te leggen en je jezelf inhoud?
Dat is de plek waar ik me voel staan, en ik kies ervoor om me te laten vallen, om mijn hoofd echt neer te leggen, om echt te leunen.
Ik rommel ook maar wat aan, ik ben ook helemaal geen expert hierin, maar dat is het mooie, vallen is vallen, leunen is leunen, het maakt niet uit hoe je het doet dus probeer het maar. Weet dat ik dit momenteel ook aan het uitvogelen ben.

Luister een mooi muziekstuk, ga de stilte in, laat je meevoeren in het moment, probeer even niet te denken aan wat fout gaat, of aan wat goed moet gaan. Leun op die Stem die zegt:

`Ik ben bij je, Ik beloof je niet dat je geen pijn, teleurstelling of lijden tegenkomt, maar ik kan je wel beloven dat ik in dat alles naast je sta, voor je uit ga, achter je sta, en in jou leef.

Ik (be)leef dit leven met je mee.



Oceaan (Glorytake #1)

Oceaan (Glorytake #1)

Liedjes schrijven is iets wat ik altijd graag gedaan heb. Soms is het poëtisch, soms een verhaal, soms een schreeuw van verlangen, maar het moet vooral zo dicht mogelijk bij mijn hart liggen. Ik heb een rugzak vol liedjes geschreven de afgelopen 15 jaar. Uiteraard laat ik daar maar 1% van horen, wat volgens mij geld voor iedere songwriter, maar ik bedoel ermee te zeggen dat het iets is waar ik niet vanaf kom; liedjes komen uit me voort, en het is tijd dat ik daar nog meer waarde aan hecht.

Een verlangen dat ik heb is om mijn liedjes op een album te gaan zetten. Ten eerste bijvoorbeeld tijdens een live-setting met een band om me heen. Daarna in de studio zelf.

Al veel te lang stel ik dit uit, en daarom begin ik nu met mijn eerste Glorytake. Een rauwe opname van een liedje, ik en mijn gitaar, op mijn slaapkamer, buiten, in de auto, of waar dan ook. Soms met een vriend of vriendin, een piano of ander instrument erbij. Op deze manier wil ik mezelf in beweging zetten en trots leren zijn op wat ik graag doe zodat een album dichterbij komt.

Soms denk ik: `als ik het zelf al fijn vind om naar het liedje te luisteren dat ik schrijf, dan is er vast nóg wel iemand die er wat aan heeft, toch?`

Oceaan
Dit liedje is ontstaan uit het besef dat we omringt zijn door een oceaan van liefde. We zien het niet altijd, we voelen het niet altijd, maar het is er wel.
Op het moment dat ik dit zing, of als ik me dit bedenk dan voel ik me helemaal vervult worden. Het helpt me als ik me verdrietig voel, maar ook als ik me eenzaam voel. Ook zit er in dit lied een stuk dat geinspireerd is doordat een vriend van me aan de andere kant van de wereld was en ik en zijn familie hem erg misten. Het besef dat God bij hem was, ook aan het einde van de aarde, dat gaf troost en vrede.
Het einde van het lied is als een gebed dat ik graag bid als het leven me even overweldigd: `ik ben veilig, veilig bij Jou, veilig in de handen van de God die ik vertrouw`

Songtekst:
Liefde oneindig
In alles om ons heen
En diep diep van binnen
Zijn wij samen één

Als ik in Jouw ogen kijk
Worden al mijn angsten stil
Bij jou te zijn
Is alles wat ik wil

Je bent als de golven van de zee
Je wast over ons heen
Je wast over ons heen

Je neemt me mee, naar die plaats
Waar ik zelf niet meer kan staan
Je bent als een oceaan
Als een oceaan

Tot het einde van de aarde
Hoe ver ik ook zou gaan
Ik ben nooit alleen
Want jij bent altijd daar (bij mij)

Tot het einde der tijden
Al zou de wereld ooit vergaan
Ik ben nooit alleen
Want jij bent altijd daar (bij mij)

Ik ben veilig
Veilig bij Jouw
Veilig in de handen
Van de God die ik vertrouw (waar ik van hou)


Wakker geschud, om opnieuw te dromen.

Wakker geschud, om opnieuw te dromen.

Zoveel gebeurd!
Zoveel te vertellen over de afgelopen 2 jaar waarin ik niet meer geschreven heb. Zoveel meegemaakt waar ik over had kunnen schrijven. Ik weet nog dat ik schreef over mijn `verkeringsreis deel 1` maar deel 2 is nog steeds niet geschreven. Of wat dacht je van de roadtrip die ik met mijn geliefde (Merie) en 2 vrienden maakte door Amerika, wow, zoveel beleeft!
Of het feit dat ik begin 2019 zzp-er ben geworden en wat dat met me heeft gedaan? En wat gedacht over mijn reis met God? Geloof ik nog steeds? Zijn twijfels toegenomen? Noem ik mezelf nog christen? Heb ik nog dromen?

Ze zeggen weleens: ` het leven gaat sneller naarmate je ouder wordt..`Ik hou niet van het woord `ouder` dus ik bedenk weleens wat ergens achterin de Bijbel staat: in het einde der tijden zullen de dagen ingekort worden.
Ik bedenk me daarbij dat onze dag van 24 uur eigenlijk gaandeweg niet meer 24 uur is, maar dat op dit moment een dag van 24 uur eigenlijk 22 uur duurt in vergelijking met 20 jaar geleden. En dat over 20 jaar een dag van 24 uur eigenlijk 20 uur duurt. Maar wij hebben dat niet door, want alle secondes en minuten lijken nog even lang. Tot zover deze verklaring over de versnelling, lees verkorting, van het leven. 🙂

Langzaam glijdt je weg
Ik ben zo blij dat ik eindelijk weer schrijf. Niemand hield me tegen, behalve ikzelf kennelijk. Gek hoe dat kan gaan.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat ik terug ben en alles voor elkaar heb in mijn leven, maar dat kan ik helaas niet. De afgelopen 2 jaar is het een tijd geweest waarin ik, zonder het sterk te beseffen, langzaam weg aan het glijden was met als dieptepunt het afgelopen half jaar waarin ik dagen heb ervaren die ik als overspannen/opgebrand/deprie/oververmoeid kan bestempelen.
Ooit paniekaanvallen gekend? Nou, als je dat opeens hebt voor het eerst dan schrik je enorm. Of wakker liggen van zorgen? Dat was mij niet echt bekend. Of wakker worden en wensen dat de dag alweer voorbij was?
Allemaal dingen die ik nog niet eerder zo structureel ervaren heb als afgelopen 2 jaar. Wees gerust, het is niet non-stop geweest en als je me kent als vriend of als huisgenoot dan denk je misschien ook wel dat ik wat overdrijf. (ik hou soms van een beetje drama)
Maar wat ik het moeilijkst vond is denk ik dat dit zich allemaal afspeelde onder de oppervlakte en ik probeerde er in mijn eentje bovenop te klimmen. Ken je dat? Ik ben iemand die zich verstopt als het leven moeilijk is en zichzelf weer laat zien als de moeilijkheden doorworsteld zijn. Valkuil nummer 1 voor mij.

Soms wist ik gewoon niet waarom ik me voelde zoals ik me voelde, en ik praatte er veel over met Jezus, en Hij was uiteraard altijd wijs en hoopvol, maar toch maakt het me soms radeloos.

Gaandeweg begint wijsheid door te dringen in de, soms hardnekkige, patronen van mijn leven. Ik heb structuur nodig, ik heb vriendschap nodig, ik heb het nodig mezelf te delen, ik heb het nodig om me niet als een weeskind te gedragen die denkt alles zelf te moeten doen, ik heb het nodig om weer te dromen en die dromen realiteit te maken.
Het blijft een mysterie voor me dat de dingen die ik anderen vertel, ik voor mezelf zo moeilijk vind om toe te passen.

Maar wat maakt dat ik hier nu zit en weer aan het schrijven ben? Het is niet een bevlieging, het is niet even plotseling, het is een bewuste keuze die ik nu maak in het volgen van mijn hart. Dat is eigenlijk wat ik in deze blog wil vertellen.

Wake up!
De afgelopen 3 jaar ben ik me erg bewust geworden van het verlangen om financieel onafhankelijk te leven, om te leven op een manier dat je zelf je tijd indeelt en dat je niet voor een baas hoeft te werken. Vrienden om me heen deelden dat verlangen en youtube staat vol met influencers die tips geven hoe je dit doet. Ik vond hierin ook mijn weg en ik begon te werken in de cryptomuntenhandel zoals bitcoin, dat liep niet lekker, en dat ging over in het handelen op de valutamarkt/beleggingsmarkt. Dat had meer succes en met vallen en opstaan leerde ik daar aardig wat geld in te verdienen. Ik vond het leuk, ik kon het in mijn eentje doen en ik kon er geld mee verdienen. Maar sommigen van jullie zullen misschien al denken: huh, Nick, maar je passie ligt toch bij muziek, Jezus, schrijven en mensen willen inspireren?
Ja, dat klopt, en dat begon zich langzaam naar de achtergrond te bewegen. Mijn gedachte was: als ik financieel onafhankelijk ben, of als ik niet meer voor een baas hoef te werken, kan ik mijn dromen gaan waarmaken.
En wat er dan eigenlijk gebeurd met je dromen, is niets…! Want het schuift altijd naar de toekomst toe. Hieruit leer ik 3 dingen die voor mij persoonlijk niet staan voor `succes` en heel logisch zijn, maar soms dringen dingen pas door als je onderuit gaat.

1. Doe niet altijd wat je leuk vind, ontdek vooral wat je passie is.
2. Als de kern van wat je doet iets is wat je in je eentje doet, zonder relatie met anderen, vraag je dan af of dat is wat je hart werkelijk doet leven.
3. Lekker geld verdienen is absoluut geen waardige vervanging voor het volgen van je dromen, maar het volgen van je dromen hoeft geld verdienen niet uit te sluiten. (de vraag is, wat heeft prioriteit in ons hart)

De 3 bovenstaande punten zijn als een grote valkuil geworden voor me met de afgelopen week als wake-up call.

De finaleklap
Op dit moment is het grote paniek in sommige landen en in de media over het coronavirus. Die paniek heeft ook de financiële markten bereikt en deze week ving ik daar de klappen van op. Het komt erop neer dat mijn investeringen in rook zijn opgegaan doordat de markten in paniek raakten, een paniek die sinds 2008 niet meer had plaatsgevonden. Investeringen waar ik vermogen in had zitten dat bestemd was voor o.a mijn komende trouwerij later dit jaar…

Het licht ging aan, de schok voel ik nog steeds en ik voel me achtervolgd door de stemmetjes die me vertellen hoeveel ik heb gefaald, maar één ding is me duidelijk, ik moet mijn leven omgooien en de deur naar mijn dromen weer openzetten. Dat vele geld verdienen,èn verliezen, deed mijn hart niet opleven, deed mij niet tijd en energie investeren in mijn dromen, deed mij niet losbreken van mijn individualisme, en bovenal, deed mij niet dieper verbonden zijn met de mooiste vrouw waar ik deze zomer mee ga trouwen!

Verantwoordelijkheidsgevoel
Ik begin het verschil te ontdekken tussen leven in je eentje en leven met je geliefde. Toen ik er alleen voor stond vond ik het niet erg om op mijn bek te gaan, want dan stond ik gewoon weer op. Maar als ik nu val, dan heeft dat ook effect op Merie, en dat doet me het woord omarmen wat ik lang op afstand heb gehouden: volwassen worden. Als volwassenheid betekent dat ik nog meer liefde geef aan Merie, dan omarm ik dat.
Maar de volwassenheid die staat voor politiek-correcte, saaie, beschaafde getemdheid, die blijf ik op afstand houden. 😉

Simpelheid, dromen, opstaan
In de kern ben ik een simpel mens, geef me een gitaar, vriendschap, kwetsbaarheid en een tijd van worship en ik ben gelukkig.
Ik wil weer terug naar die simpelheid.
Een goede vriend zei me vandaag: `Nick, kijk eens hoe mooi het is dat je na de afgelopen 2 jaar weer terug bent op deze plek, je hart, je droomplek. Deze 2 jaar ben je niet verloren, deze tijd heeft je opnieuw nog dichter bij je hart gebracht`.

Ik wil er weer voor gaan! Mezelf afstoffen, mijn onzekerheden in de ogen kijken, een geweldige bruiloft gaan neerzetten en de glorie in mezelf en in de wereld om me heen weer gaan ontdekken!

Schrijven, vloggen, dromen, muziek maken, vriendschap hebben met Jezus en die vriendschap helpen groeien in de harten van de mensen om me heen. Dat hoorde ik mezelf 25 jaar geleden al zeggen, ik bedoel, dat wilde ik volgens mij al voordat ik naar de aarde kwam, en nog steeds blijkt dat mijn hartsverlangen 😀

Dus vraag mij af en toe of ik alweer iets geschreven of gemaakt heb, want ik heb het te lang in mijn eentje geprobeerd, en dat was geen succes…

Wat is vriendschap hebben met ons hart?
Dat is volgens mij de vraag die ik in dit leven op mijn bord heb gekregen en dat is een reis die ik meer dan ooit wil voortzetten. Zoals mijn gitaar onlangs vernieuwd is, zo ga ik mezelf ook weer laten horen.