Een veilige gedachtewereld.

Een veilige gedachtewereld.

De afgelopen tijd ging ik me wat meer verdiepen in de denkwereld van de vrouw.
Ik hoopte hiermee wat meer vat te kunnen krijgen op mijn omgang met hen.
Dus naast het interviewen van de vrouwen om me heen besloot ik ook een film te kijken die ik nog niet eerder had gezien.
De film heet `what women want`, hoe toepasselijk!
Het is alweer een oude film maar in die film krijgt de hoofdpersoon een stroomschok en kan dan opeens de gedachten lezen van, en horen van, alle vrouwen om hem heen.
In eerste instantie vond ik dat te gek! En dat leek me ook superhandig!
De kern van het verhaal is dat de hoofdpersoon op een gegeven moment beseft dat het lezen van hun gedachten hem constant tot manipulatie verleid en dat hij steeds minder zijn echte hart laat zien. Hij was alleen maar bezig met het afstemmen op wat zij zouden willen, en daarmee maakte hij ook best wel vrouwen blij,maar tegelijkertijd verloor hij een stuk van zichzelf.

Sinds dat moment denk ik veel na over mijn gedachtewereld.
Ik gaf mezelf twee opties: óf ik kan de gedachten lezen van alle mensen om me heen, óf alle mensen om mij heen zouden mijn gedachten kunnen lezen wanneer ze maar zouden willen.
Dit was voor mij echt een serieuze overweging.
Ik besefte me al snel dat ik eerlijk gezegd niet optie 1 zou willen kiezen, ook al lijkt die het meest aantrekkelijk.
Maar waarom zou ik dat niet willen?
Ik besefte me dat ik me niet veilig genoeg zou voelen in de wereld zoals die nu veelal is als ik de gedachten zou horen en kennen van alle mensen om me heen.
In de film merkte de hoofdpersoon ook opeens dat sommige `vriendinnen` hem een eikel vonden en zijn grapjes niet leuk vonden. Dat was niet leuk voor hem om te ontdekken, maar wel een goede spiegel die hem werd voorgehouden.
Dus deze optie had niet meer mijn voorkeur.

Ik dacht na over optie 2 en dat is een optie waar ik eigenlijk al een tijdje mee bezig ben in mijn leven.
Ik bedenk me vaak: “ Wat als mensen nu mijn gedachten zouden weten? Zou ik reden hebben om me te schamen? Zou ik reden hebben om weg te rennen? Zou het reden zijn tot ruzie met de mensen om me heen?,,
De kern van al die vragen was voor mij: ‘’ is mijn denkwereld veilig voor de mensen om me heen? Durf ik mensen mijn denkwereld in te laten? Wat zou dat doen met hen? Wat zou dat doen met mezelf?’’
Het deed me nadenken over mijn binnenwereld, en ik moet bekennen, ik was eigenlijk niet eens erg bang, ik voelde haast geen schaamte, en ergens zag ik zelfs  uit naar het moment dat dit zou kunnen gebeuren.

In de reis die ik hier op aarde maak is één van mijn verlangens om een veilige plaats te leren zijn voor het hart van de mensen die ik tegenkom. En als man om een veilige plaats te zijn voor de vrouwen die ik tegen kom. Ik zie dan voor me hoe mijn denkwereld is als een huis waar mensen binnen mogen lopen. Ze kunnen zien wat er aan foto`s en schilderijen hangt. Ze lopen door ruimtes van hoop, door kamers van positiviteit en gangen van vreugde. Ze mogen ook de kamers zien waar het misschien nog wat donker is, waar verdriet geweest is, en pijn. De kamers waarin ze de vragen en onzekerheden mogen zien die ik nog met me meedraag.
Maar dat in dat alles, in die wereld, mensen een plek ervaren en voelen die veilig voor hen is.
Kinderen, buitenlanders, anders-denkenden, vrouwen, ouderen, iedereen waar ik mogelijk een oordeel over kan hebben zou veilig door deze denkwereld heen moeten kunnen lopen en daar zelfs even mogen overnachten, zich even thuis moeten kunnen voelen.
Ik weet dat ik nog niet ben gearriveerd op volledige veiligheid voor iedereen, maar sinds ik hierover nadenk ben ik dankbaar hoe ver ik al gekomen ben en hoe weinig angst ik heb voor mensen om mijn gedachten te mogen lezen.

Jezus zei me ooit eens: ‘’Nick, de vorm van jouw denkwereld is wat de wereld om je heen zijn vorm geeft.’’ De wereld om je heen is de optelsom van miljarden denkwerelden. Daarom moedig Ik je aan om je denkwereld als beginpunt te nemen van de verandering die je in de wereld zou willen zien. Laat die wereld van je hart groeien, sterker worden, lichter worden, laat die wereld echter worden dan wat je om je heen ziet gebeuren, en je zal zien dat de dingen om je heen gaan lijken op de wereld van je hart. Stap voor stap, gedachte voor gedachte, begint deze wereld dan die veilige plek te worden die je zo graag verlangt te zien.’’

Sinds ik bewust bezig ben met mijn eigen denkwereld, vind ik het ook leuk om me bewust te zijn van de denkwereld van anderen.
Wist je dat je de gedachten van anderen werkelijk kan voelen en kan opvangen?
Ik probeer het even simpel te beschrijven hoor, ik wil het niet ingewikkelder maken dan het is.
Ik zie mijn denken steeds meer als een blank canvas waarop ik mag schilderen wat ik wil. Maar kennelijk lijken we ook wel eens op elkaar te schilderen.
Ik vind de reis die ik dagelijks met de trein maak van Ede naar Den Haag een leuke test, en dan vooral tijdens de spits.
Ik loop dan tussen de mensen door op het perron en stem af op de gedachten of het gevoel dat zij dan uitstralen, hierbij doe ik dan alle vooroordelen weg die ik over mensen kan hebben.
Er gaat dan van alles door me heen:  gedachten van euforie, nare gedachten, gestreste en bezorgde gedachten, hoopvolle gedachten.
Het moment dat ik op een druk perron met heel veel mensen bij de treindeur sta te wachten vind ik het meest intens.  Dan gaan de gekste dingen door mijn hoofd. Kennelijk gunnen weinig mensen elkaar een goede zitplek in de trein, haha. Op deze momenten voelt het alsof de gedachten/verf van de mensen om me heen opeens op mijn blanke canvas terecht komt.
Nu wil ik niet moralistisch overkomen, dus ja, ik beken, ik denk zelf ook weleens dat iemand een eikel is als ik opeens een vouwfiets in mijn zij voel prikken. Maar ik leer dan steeds sneller te schakelen naar glorie-gedachten.

Het heeft me enorm geholpen om te beseffen dat niet alle gedachten van mijzelf zijn. Hierdoor voel ik me steeds vrijer en kan ik steeds makkelijker mijn eigen gedachtewereld schoon houden van andermans gedachten, of zoals sommigen ook geloven, de gedachten die mogelijke geesten kunnen influisteren.
De kern is dat ik leer hoe ik mijn gedachtewereld beschermd en veilig houd en hoe ik onderscheid wat er allemaal op me af komt, of dat nu via mensen of geesten is.
Daarentegen zijn de positieve gedachten van mensen en God/goede geesten juist iets om van te genieten, haha, dus dat doe ik vooral. Ik ga niet bewust zoeken naar negatieve gedachten ,maar het is beter te omschrijven als ik het even zo zwart-wit neerzet.
Soms dan ga ik bewust even niet naast iemand zitten in de trein, en soms ga ik juist wel bewust naast iemand zitten waarbij ik een positieve vibe voel.

Ik weet nog goed dat ik een aantal jaar geleden  in mijn glorie-auto zat, helemaal blij en vredig, en ik haalde een paar mensen op om mee te rijden.
Toen ze waren ingestapt kreeg ik opeens heel negatieve gedachten over een van de personen in de auto. Ik schrok ervan en vroeg aan Jezus hoe dit toch mogelijk was.
Het was alsof Hij toen zei: ‘’ Nick, laat je niet gek maken, dit is niet wat jij over die persoon denkt, maar je voelt wat die persoon over zichzelf denkt.’’
Direct nadat ik dit besefte kwam mijn blijheid en vrede terug en die ontdekking heeft me sinds die tijd vaak geholpen in mijn omgang met mensen.
Ik ben mijn momenten met mensen anders gaan ervaren en ik kreeg er plezier in om te ontdekken hoe vaak mijn gedachtes niet werkelijk mijn eigen gedachtes bleken te zijn en het heeft me meer bewogenheid gegeven voor de denkwereld van de ander.

Het is zo`n onwijs mooie waardevolle reis die ik mag maken in de wereld van mijn denken. En ik verlang niets liever dan dat we als mensheid ook deze reis durven aangaan totdat we niet meer bang hoeven zijn voor elkaars gedachten en een veilige plek zullen zijn met elkaar en voor elkaar.
Dat is een van mijn dromen voor dit leven.

Soms ben ik je kwijt, hart.

Soms ben ik je kwijt, hart.

Soms zijn er van die dagen dat je wakker word, en dan dat gevoel hebt dat je niet direct kan beschrijven.
Voel je je eenzaam?
Voel je je verveeld?
Ben je gewoon even chagrijnig?
Is er iets niet in orde met je?

Vandaag is zo`n dag voor mij.
Ik start met het doen van de dingen die me een beter gevoel geven.
Ik hou van douchen, ik hou van koffie, ik zet de worship van de One Thing conferentie aan van IHOP, ik check alle apps van mijn smartphone.
Maar niets van deze dingen doet me opleven en nog steeds blijft dat diepe rare gevoel aanwezig….

Ik herinner me de hoeveelheid van deze dagen die ik in het verleden heb gehad, en opeens besef ik me wat dat rare gevoel is van binnen…het is mijn hart…zucht….waarom vergeet ik dat soms toch weer!
Ik ga het gesprek met haar aan:


‘’ Hart, wat is er aan de hand, ben ik je vergeten? Wat wil je me vertellen?’’
‘’Nick, we hebben weer even quality time nodig,waar ben je, ik mis je.’’

Ik besef dat dat rare gevoel waarmee ik wakker werd het gevoel van diep verlangen is.
Het voelde als een roep vanuit de diepte van mijn binnenste. Het was het gevoel van heimwee, van gemis, het verlangen naar een intimiteit die door geen enkele externe factor vervuld kan worden.

‘’Nick, ben je vergeten dat alles om je heen alleen levend voelt als je in contact staat met de bron van Leven zelf? Was je vergeten dat werkelijk leven begint van binnen? In mij? In je hart?’’
‘’Hart, je hebt zó gelijk! Soms vergeet ik gewoon weer van binnenuit te leven, en dan proef ik de koffie niet echt en voel ik het water niet meer stromen over mijn lichaam en dan hoor ik de muziek wel maar doet het zo weinig met me…’’

Opeens staat de tijd stil, niets doet er mee toe, ik ben weer thuis, ik voel weer dat ik leef, ik heb weer intimiteit met mijn hart…
Het kan soms een tijdje duren voordat we in de gaten hebben dat we niet werkelijk in contact staan met ons hart. Soms kan het enkele minuten duren, voor sommigen kan het weken duren, en anderen weten de weg soms niet te vinden…
Ik verlang ernaar om een generatie mensen te zien die de weg naar hun hart weten te vinden en daar hun thuis weten te maken.

Het is elke keer weer zo`n gek gevoel om weg te zijn van mijn hart en dan weer terug te komen bij haar. Ik neem me weer voor om haar niet meer te vergeten…ook al weet ik dat ik binnenkort misschien weer eens wakker zal worden met die roep vanuit de diepte van mijn binnenste.
Maar dan zal ik er meteen zijn voor haar.

2016: het Hart & het Zwaard.

2016: het Hart & het Zwaard.

Wauw, 2016 is alweer begonnen!
De afgelopen weken waren erg interessante weken voor me.
Er gebeurde een hoop dingen om me heen, met de mensen die dicht bij me staan en in mijzelf.
Het voelde alsof er nog even wat `puntjes op de i` gezet moesten worden om 2016 in te kunnen gaan.
Ik ga weer even wat proberen te beschrijven van wat ik heb meegemaakt.

De laatste week van het december heb ik veel geslapen en veel in het bos gelopen. Twee dingen die ik heerlijk vind om te doen. Ik dacht er zelfs aan om in mijn mini-kamer een 2-persoonsbed te gaan neerzetten, waar ik nu nog in mijn eentje van kan genieten, tot ik ooit ga trouwen.

In de ochtenden, in de avonden, de heide op, het bos in, andere dimensies instappen.
Ik kijk dan terug op het afgelopen jaar, ik kijk dan vooruit op het nieuwe jaar.
Er kwamen diverse thema`s voorbij voor 2016, en ik hoop die de komende tijd wat te kunnen communiceren.

Als ik dan buiten loop dan stel ik mezelf de vraag of ik goed met mijn hart ben omgegaan afgelopen jaar.
Ik ben dan wat streng voor mezelf, maar Jezus leek me te zeggen dat Hij trots op me was. Dat raakte me.
Ik kijk dan toch iets teveel naar de uiterlijke dingen die gebeurd zijn, die me overkomen, of die ik teweeg heb gebracht door keuzes die ik gemaakt heb.
Maar Hij niet, Hij blijkt te kijken naar de manier waarop ik ben omgegaan met mijn hart. De manier waarop ik die met me meedroeg, de manier waarop ik haar aandacht heb gegeven.
Gek hè? Dat je soms keuzes maakt die anderen pijn geven, of die een gevolg hebben dat je helemaal niet wilde ,maar dat tegelijkertijd je hart op de goede plek kan zitten.
Het blijkt mogelijk, hoewel het nog steeds een mysterie is dat nog een lange reis vraagt om te ontdekken.
Dit is een van de redenen waarom ik niet zonder Jezus kan. Hij is Degene die mijn hart helemaal kent. Hij is Degene die me elke keer weer kan vertellen hoe het er werkelijk aan toe is met mijn hart. En dan blijk ik vaak strenger en kritischer dan dat Hij is…
Ken je die momenten dat het voelt alsof je hart iets zondigs, kwaads, duisters of slechts heeft gedaan terwijl je weet dat dat absoluut niet je intentie was?
Ooit hoorde ik Mike Bickle zeggen (de oprichter van IHOP in Kansas City) dat je dan niet iets hebt gedaan dat zondig was, maar dat het onvolwassen was, en dat je hart aan het groeien is in het maken van de juiste keuzes zoals een kind aan het opgroeien is en soms een vaas kan omstoten.
Dat nam vanaf dat moment 1000 kilo veroordeling van mijn schouders af.
Uiteraard zijn er ook momenten met duistere intenties geweest, maar volgens mij weet iedereen die wel te herkennen 😉
Ik ben zó blij dat Jezus me daar elke keer weer zó goed de weg in weet te wijzen.
Hij is zo`n onwijs goede vriend van ons hart!

Het was alsof ik Hem hoorde zeggen (vaak in het Engels):
”This new year it will be about `wielding the heart and wielding the sword`.”
“Dit nieuwe jaar zal het gaan om de manier waarop je je hart hanteert en waarop je je zwaard hanteert.”
(Ik probeer te beschrijven wat ik voor me zag, maar laat het vooral inspirerend voor je zijn, en maak er je eigen versie van die de taal van jouw hart aanspreekt. Het enige dat ik hier kan doen is de versie beschrijven die ik zag, maar ik weet dat iedereen zijn eigen versie heeft.)

Terwijl deze zin door me heen ging zag ik een zwaardvechter voor me. Hij wist perfect met zijn zwaard om te gaan. Hij wist hoe hij moest bewegen, hoe hij moest toeslaan, hoe hij moest verdedigen. Hij wist perfect zijn zwaard te hanteren. Maar ik zag ook zijn hart, en zijn hart klopte niet heel sterk, zijn hart was koud, zijn hart leek niet sterk te gloeien, hoewel ik wel zag dat er kleine stromen van leven doorheen stroomde.
Naast de getrainde zwaardvechter zag ik een andere zwaardvechter staan. (ik noem hem de `ander`)
Deze droeg hetzelfde zwaard, maar leek niet heel zeker te zijn in het hanteren daarvan. Hij had vraagtekens op zijn gezicht en zag er wat onwennig uit.
Maar ik zag ook zijn hart, en zijn hart klopte sterk, het straalde, het was warm, er stroomde volop leven doorheen, als een wilde rivier.
Ik vroeg me af wat zij zouden gaan doen en hoopte niet dat ze zouden vechten met elkaar.
Ik zag ze naar elkaar toe stappen en ze begonnen elkaar te coachen, ze begonnen elkaar te helpen.
De vechter durfde kwetsbaar te zijn en te erkennen dat, ook al had hij zijn leven onder controle, hij wist dat zijn hart soms koud voelde, eenzaam, bang, onveilig, en dat hij met zijn zwaard soms mensen pijn deed terwijl hij dat niet wilde. Hij vertelde hoe hij zijn gaven, talenten, levensweg, relaties, geluk, perfect onder controle had, maar dat hij het contact met zijn hart zo kon missen, en dat hij soms zelfs de weg kwijt leek te zijn naar zijn hart.
Ik zag hoe de ander zijn hand op het hart van de vechter mocht leggen en hoe zijn hart tot leven begon te komen. De vechter legde zijn zwaard zelfs een tijdje neer en nam een seizoen de tijd om zijn hart tot leven te laten komen. Hij begon de weg weer te vinden van zijn hoofd naar zijn hart.
Toen hij zijn zwaard weer oppakte bleek het te gloeien. Er kwam een gloed vanaf, en ik zag hoe een rivier van leven vanuit zijn hart door het zwaard heen stroomde en het zwaard de functie gaf die het altijd had moeten hebben: verbonden met het hart, een leven leven dat met het hart geleefd word is zóveel meer waard dan het leven met het zwaard.
Ik zag hoe ander ook kwetsbaar durfde te zijn. En hij durfde te erkennen dat hij niet altijd goed wist hoe het leven werkte, hoe hij met zijn gaven en talenten om moest gaan, of hoe een goede leider te zijn. Hij durfde de schaamte voorbij te stappen en te bekennen dat hij echt hulp nodig had in het hanteren van zijn zwaard.
De vechter legde zijn hand op de hand van de ander, waarin hij het zwaard vast had, en ik zag hoe hij de ander begon te coachen in het omgaan met zijn zwaard. Het was als een dans die ik zag afspelen voor mijn ogen.
De ander begon een blik van zekerheid in zijn ogen te krijgen, hij begon te beseffen wat zijn kwaliteiten waren, hij begon te ontdekken dat hij het leven aan zou kunnen, dat hij een sterke leider was, wat gezonde grenzen zijn. Ook hij leerde dat de volheid van leven bestaat uit het hanteren van het hart én het zwaard.
Ook zijn zwaard begon te gloeien en te stralen tijdens het seizoen waarin hij getraind werd en ik zag hoe hij zijn zwaard wist te hanteren terwijl de rivier van leven er doorheen stroomde.

In de dagen erna begon ik dit verhaal te herkennen in de levens van mensen om me heen en in mijn eigen leven. Ik begon bijvoorbeeld de gebieden te zien waarin ik momenteel leer om het zwaard te hanteren. Ik herkende me sterker in de ander dan in de vechter, maar in dit verhaal staan zij wel op gelijkwaardige voet. Want de ware kracht van ons zwaard, dat komt vanuit ons hart. En om ons hart ten volle te kunnen manifesteren moeten we weten hoe we met het zwaard om moeten gaan. De één kan niet zonder de ander. En soms wisselt per seizoen de rol die we innemen in dit verhaal.
Het raakt mijn hart als ik zie hoe ogenschijnlijk succesvolle (christelijke) mensen om me heen de weg naar hun hart kwijt lijken te zijn en ook niet de ruimte lijken te krijgen/nemen om dat te kunnen/durven erkennen.
En het raakt mijn hart als ik zie hoe onwijs bijzondere (christelijke) mensen om me heen, die een hart hebben dat zo groots en warm is als een kampvuur, niet lijken te weten hoe vat op hun leven te kunnen krijgen/nemen en ook niet de ruimte lijken te krijgen om dat te kunnen/durven erkennen…

Dit jaar zie ik voor me hoe die twee harten elkaar gaan vinden. Elkaar durven herkennen. Elkaar durven ontmoeten.
Ik weet dat ikzelf het nodig heb om te leren wat het betekent om een goede leider te zijn, gezonde grenzen te hebben, mezelf te mogen laten horen, zekerder te mogen zijn over mijn gaven en talenten. En dat is wat ik mijn vrienden wil laten weten, en waarin ik hoop dat zij mij uitdagen. En ik ben bereid om hen te helpen de weg naar hun hart beter te kunnen vinden en hoe daar te kunnen verblijven.

Het zal kwetsbaarheid vragen van beide kanten…en dat is mega-spannend, maar zoals ik een Vriend een keer hoorde zeggen:
”De weg van kwetsbaarheid is altijd een risico,maar het zal het altijd waard zijn dat risico te nemen”