by admin | okt 22, 2017 | Blog, Jezus
Afgelopen maand kwam een droom uit. Ik ging naar een festival in Amerika waar mijn muzikale helden van dit moment 4 dagen lang hun eigen festival hebben gehost. 4 dagen lang duiken in een festival waarop zij de muziek maakten en zij de sfeer bepaalden. Toen ik de eerste mail kreeg waarin zij dit aankondigden bedacht ik me geen moment en kocht ik 3 tickets. Ik stond er even niet bij stil dat ik dan ook nog vliegtickets zou moeten aanschaffen. En die 2 vrienden die ik mee wilde nemen…die zouden dan ook nog eens vliegtickets moeten kopen.
Wie doet dat voor een festival van 4 dagen? En wie heeft het geld om dat daarvoor uit te willen geven?
Dat bleek ik te zijn. Die vrienden waren net getrouwd, dus die hadden überhaupt niet de middelen om na hun huwelijksreis nog even naar een festival in Amerika te vliegen. Tja, daar stond ik in mijn enthousiasme even niet bij stil. (oeps)
Ik sta achterin met een rood overhemd aan
Die muzikale helden heten United Pursuit, een groep vrienden die muziek maken en als een familie hun harten delen met elkaar.
Ze hebben hun basis in Knoxville Tennessee, en het festival was in Bon Aqua Tennessee, op de boerderij die Johnny Cash 33 jaar beheerder, hoe cool is dat??
Deze regio van Amerika is nou niet direct een regio waar je als toerist al eerste aan denkt, maar er viel genoeg te ontdekken, en daar houd ik van.
De boerderij van Johnny Cash
Ik merk in mijn levensreis dat we constant blijven groeien en evolueren….als we durven.
Datgene wat ik 5 jaar geleden geloofde, dat geloof ik nu niet meer, en dat wat ik nu geloof, dat kan over een paar jaar weer helemaal anders zijn.
Ik houd van dit concept: het leven is constante verandering. Óf je probeert weerstand te bieden,óf je leert meedansen op de golven van verandering.
En ik wil dat, mijn hart wil dat. Ik merkte het afgelopen jaar dat ik weer iets nodig had wat resoneerde met de plek waar mijn hart zich momenteel bevind. 6 jaar lang ging ik al naar een festival in Engeland, Davids Tent, maar ik merkte dat mijn reis weer eens verder moest gaan.
Reunion 2017 was die plek waar mijn hart zich helemaal thuis voelde komen. Het voelde als een warme trui die precies goed past.
Met zo`n 1200 mensen beleefden we dit festival. In de basis waren er `s ochtends en `s avonds sessies en overdags waren er praatjes van mensen over diverse onderwerpen zoals: je hart, racisme, songwriting, relaties, dans, politiek, community.
Diverse plekken waren ingericht om op te koken. Mensen namen hun eten mee en maakten dat daar klaar.
Laat op de avond waren er overal vuurtjes en een groot kampvuur. Bij die vuurtjes speelden singer-songwriters muziek en ontstonden er spontane muzikale momenten waarbij iedereen meedeed. Het was heerlijk! Het zonnetje scheen,de sterren straalden! Het was genieten.
Tot mijn verassing waren er allerlei artiesten en sprekers die ik op Spotify luisterde maar nog niet in het echt had meegemaakt. Dat was dus extra genieten.
Jason Upton, Brock Human, Will Reagan, Micheal Ketterer, Josh Garrels, Stephen Roach en ook nog vele anderen die ik nog niet kende. En ook de sprekers waren een verassing. Jason Upton deelde natuurlijk zijn hart, maar Heidi Baker was er ook opeens een dag, Christa Black Gifford was te gek, Bruxy Cavey was een geweldige spreker, en Malcom du Plessis kende ik ook nog niet.
Brock Human, Josh Garrels en Will Reagan tijdens de songwriting seminar
In eerste instantie is het een festival zoals er zovelen zijn. Dus qua invulling en opzet was er niets vernieuwends. Zelfs de douches die koud water gaven, of niet functioneerden, waren niets nieuws.
Maar wat maakte dan dat ik daar zo graag heen wilde? Wat maakte dat ik me daar zo thuis voelde?
Dat is wat ik dus het lastigste te omschrijven vind, maar ik ga het proberen.
Het interessante van mensenharten is dat 1 plus 1 uitkomt op 3. Er vind een synergie plaats wanneer mensen met dezelfde hartsfrequentie zich bij elkaar verzamelen. Dat zie je gebeuren in het negatieve, en gelukkig ook in het positieve. Je kan het al merken als je in een huiskamer bent met mensen die allemaal hetzelfde verlangen, of als je in een huiskamer bent waarin iedereen verschillende verlangens heeft. Er ontstaat een soort gevoel van intimiteit met elkaar, een soort `gekend-zijn`, zo zou ik het noemen.
De jongens van United Pursuit staan erom bekend dat ze ervan houden om in huiskamers muziek te maken. Ze zijn niet hoogdravend, ze hoeven geen grote shows, ze pretenderen geen grootse dingen te willen bereiken, het enige dat ze in de kern verlangen is dat het hart de ruimte krijgt om er te mogen zijn. Ze houden ervan om door middel van hun muziek een plek te creëren waarop ons hart tot rust kan komen, waarop we in contact kunnen komen met ons hart, een plek waar we ons veilig voelen. Het is niet een plek waarin we iets zouden moeten presteren voor elkaar of voor God. Hun beeld van God is hier dus ook een bepalende factor in. Ze zijn niet bezig met iets te moeten bewerken in de geestelijke wereld, of God naar beneden te roepen, of te moeten zingen tot God hen komt opzoeken.
Ze zijn zich bewust van hun eenheid met God. Ze zijn zich bewust van de God die er al is, die om hen heen is, die in hen is en die nooit afstand neemt van Zijn schepping. Een God die inclusief is en niet een God die dichter bij een gelovige is dan bij een ongelovige. Een zinnetje wat ze weleens zingen beschrijft mooi de rust die ze verlangen dat de mensheid mag gaan ervaren:
“When I cease from striving, I feel Your love inside me“. (als ik stop met presteren, dan ga ik Jouw liefde ervaren die allang van binnen zit)
Dat is het bewustzijn waarin mijn hart zich ook helemaal thuis voelt. Dat is de plek waar ik me als christen na een jarenlange reis bevind. Het is een plek die ik binnen mainstream christendom niet veel tegenkom maar waarvan ik zie dat die langzaamaan steeds meer zichtbaar aan het worden is.
Op dit festival waren dus 1200 mensen die merendeels ditzelfde verlangen deelden. En dat gaf dus een enorme synergie! Dat voelde je in de tijden dat we samen zongen, dat je kletste met elkaar, dat je kampeerde op het terrein. En daar voelde ik me thuis.
Een van mijn helden, Will Reagan
Ik heb vele geweldige mensen mogen ontmoeten op het festival. Ik was alleen naar Amerika gevlogen, maar mijn vriendin, Merie, die was er al. Zij was in Kansas city en kwam met de trein ook naar het festival toe. Ik wilde dit graag samen met haar meemaken. Terwijl we daar aankwamen werden we haast direct verwelkomt door een groep mensen uit Florida, uit het plaatsje St. Augustine.
De pastor van die groep, John, kwam op me af lopen met grote ogen en vroeg me waar ik vandaag kwam. Vanaf dat moment wilde hij niets liever dan voor ons zorgen. Hij wilde dat we helemaal deel zouden zijn van hun kampeercommunity. Hij profeteerde mooie dingen en zij waren die 4 dagen als een warm bad. Ik besefte dat dit festival mij niet zou raken vanwege de aanbidding of de seminars,maar vanwege de mate waarin ik me zou durven verbinden met de mensen die ik zou ontmoeten daar. Die 4 dagen liep ik tegen een grens aan in mezelf, een drempel die mij tegenhield om werkelijk te kunnen ontvangen. Voor Merie en mij ging het als volgt:
1. De eerste maaltijd die je mee eet is geen probleem.
2. De tweede maaltijd is bijzonder en ook geen punt.
3. Bij de derde maaltijd bedenk je jezelf dat je daarna ergens anders gaat eten.
4. Bij de vierde maaltijd bedenk je je op wat voor manieren je iets terug kan doen en merk je dat je eigenlijk niet meer kan ontvangen wat ze je aanbieden in hun gastvrijheid.
We liepen in onszelf tegen een mindset aan, een mindset van `voorwaardelijkheid`, van `werken`, van `verdienen`. Iedereen weet dat `ontvangen` niets te maken heeft met `verdienen`. Maar toch voelden we ons ongemakkelijk worden. Hoe kunnen die mensen ons zoveel willen geven, zonder dat we daar iets voor terug zouden doen? Merie vertelde me over Henrie Nouwen die schreef:
“Als we ontvangen, dan eren we daarmee de gever, en daarmee geven we al iets terug aan de gever“
Ik ontdekte hierin weer een dieper onderdeel van de betekenis van community. Durven we mensen dichtbij te laten komen, durven we werkelijk te ontvangen, durven we de gever dichtbij te laten komen door te durven ontvangen. En durven we te geven als onvoorwaardelijke gevers, zonder verborgen agenda? Want deze mensen hadden totaal geen verborgen agenda. Ze deden dit omdat ze ons zagen met ogen van liefde, omdat dit is zoals hun hart in elkaar zit. Er zit geen andere reden achter dan liefde. En de reden van liefde, dat is liefde om de liefde om de liefde om de….
Wauw, zo gaaf! Zo mooi! Zo`n geweldige uitnodiging om nog kwetsbaarder en opener te durven leven. Volgend jaar zal ik weer vliegen naar Nashville, het is het zeker waard om naar Reunion 2018 te gaan. En tot dat moment verlang ik om aan deze kant van de oceaan verder te bouwen aan een cultuur waarin de glorie van ons hart, en dus van Zijn hart, centraal staat. Naast dit festival heb ik een heerlijke roadtrip gemaakt met mijn vriendinnetje, maar daar zal een andere blog over gaan.
Oh ja, en de 3e ticket die ik gekocht had? Daar heb ik een mooie kerel uit Amerika blij mee kunnen maken.
by admin | okt 21, 2017 | Uncategorized
2017 , West Sussex Engeland, een mooi heuvellandschap, veel gras, veel tentjes, 1 grote megacircustent, 72 uur non-stop worship en 5000 mensen die maar één ding verlangen: Gods tegenwoordigheid vieren. Mix dit goed door elkaar, doe daar een onwijs warm zonnetje bij en je hebt David`s Tent, een festival voor iedereen die wil proberen om 72 uur achter elkaar te worshippen zonder te slapen!
Ik mocht er weer bij zijn. Ondertussen voel ik me alweer een veteraan. Al 6 jaar mag ik iedere zomer daar naartoe en al 6 jaar zie ik ieder jaar meer en meer Nederlanders die de weg weten te vinden. Dat vind ik onwijs gaaf! Ik weet nog goed dat ik 6 jaar geleden naar Nederland terug reed en niets liever wilde zien dan dat zoveel mogelijk mensen ook naar het festival zouden komen de volgende keer. En nu hoorde ik zelfs de Engelsen zeggen dat er wel erg veel Nederlanders leken te zijn, haha: missie geslaagd!
Ik bedacht me dit jaar dat het wel mooi geweest is en dat ik misschien maar niet meer ga, maar ik heb me weer vergist, het voelde weer als thuiskomen.
“Nick, doe Davids tent ook! Maar dan in Nederland!“
Ik krijg de vraag geregeld te horen om dit festival ook te gaan houden in Nederland.
En praktisch gezien is dat niet heel moeilijk, hoewel ikzelf organisatorisch niet zo begaafd ben als vele mensen om me heen.
Je zorgt voor een locatie, je bepaalt hoelang je wilt worshippen met elkaar en je vult de uren in met de mensen die graag muziek maken. Kortom, dit zou je zo kunnen starten met genoeg wilskracht en inspanning. En dit soort initiatieven heb ik door de jaren heen ook mogen meemaken in Nederland, en daar geniet ik dan ook echt van. Maar om dat meteen Davids tent te noemen, nee, dat zou ik niet durven.
Wil je een worship-initiatief starten, dan moedig ik je aan en zeg ik: “Ga ervoor!“ Wil je een kopie van Davids tent starten dan zeg ik: “Wacht even, rustig aan.“
Davids tent is niet een losstaand evenement. Het is de vrucht van een movement waar God wereldwijd mee bezig is, het is een uitvloeisel van de Burn24/7-beweging (geleid door Sean Feucht), het is een vrucht van een community van mensen wiens harten dik verbonden zijn met elkaar. En dat is het bijzondere wat je voelt als je daar het terrein op rijd. De vrijwilligers die helpen met het parkeren, hosten op het podium, schoonmaken, koffie schenken, het kampvuur onderhouden, ondersteunen met de worship en achter de schermen het hele jaar door onwijs veel werk verzetten, leven allemaal op dezelfde hartsfrequentie, weten zich allemaal van hart tot hart verbonden met elkaar, met de visie. Stuk voor stuk zijn ze genieters van God, en samen hebben ze een gezamenlijke cultuur gebouwd waarin hun harten verbonden zijn met elkaar. Dat is niet even een trucje, of formule, of verstandelijke overeenstemming die ze daar hebben.
Zij `zijn` en ademen een bijzondere band met elkaar.
Oke, oké, dit klinkt misschien haast te idealistisch. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en dat zijn zij zeker niet. En uiteraard is het niet zo ideaal als dat ik het nu allemaal schets. Maar in de kern is dit wel hoe het hart van Davids tent te beschrijven is. Het is bijzonder om te zien hoe verschillende bewegingen van de Geest zichzelf laten zien in ons land en in de wereld om ons heen. Ik vind het gaaf om te zien hoe ieder persoon zich uniek aangesproken voelt door die bewegingen.
Ik moedig jullie en mezelf aan: “ bouw die verbondenheid met mensen,bouw die community van het hart, en beweeg mee met de beweging van de Geest waarin jouw hart zich thuisvoelt.“
Laat de Presence-movement maar zichtbaar worden in Nederland! En hopelijk tot ziens bij Davids Tent 2018!
by admin | okt 3, 2017 | Uncategorized
Sommige mensen gaan op huwelijksreis.
Ik niet.
Daar ben ik nog niet aan toe.
Ik ga daarom eerst maar eens op verkeringsreis.
Deze woensdag vlieg ik voor 11 dagen naar Amerika. Ik ga naar een festival in de buurt van Nashville, ik ga daarna een weekje rondreizen, en uiteindelijk via Kansas city weer terug naar Amsterdam.
Het is alweer 5 jaar geleden dat ik voor het laatste in Amerika was. Ik heb er enorm veel zin in om daar weer voet aan land te zetten. Ik ben dat land gaan missen.
Maar waarom is dit dan een verkeringsreis?
Omdat mijn geliefde toevallig ook in deze periode zélfs een maand in Amerika verblijft, en dat wij elkaar op deze 4 november gaan zien en samen verder gaan mini roadtrippen. Eigenlijk wil ik gewoon netflix en chill gaan hebben samen, maar nee, dat zet ik even uit mijn hoofd, we zijn namelijk in the freaking USA! Daar moeten we van genieten!
Sommige mensen vertellen me dat dat best spannend en intens is, om opeens zo lang met iemand te gaan reizen. Vooral als het in het prille begin is van een glorieuze relatie.
Ik dacht dat dat me wat angstig zou maken. Maar eerlijk gezegd merk ik dat ik dat helemaal niet ben!
Ik ben inderdaad wel zenuwachtig, en enthousiast, en een beetje gespannen. Maar dat is vanwege de glorie die voor me ligt, vanwege haar die ik ga ontmoeten! Vanwege de overvloed aan mooiheid die we samen mogen ervaren.
Daarom heb ik het uitgeroepen tot mijn officiële verkeringsreis.
(Uhm…tja, ik weet nog niet helemaal of zij het hier mee eens…maar volgens mij wel hoor!)
Tegelijkertijd zie ik het ook als een tijd waarin ik weer even mag resetten, waarin ik nieuwe mensen hoop te gaan leren kennen en waarin ik nieuwe inspiratie ga krijgen voor het vormgeven van mijn leven. Wat zeg ik? Van mijn leven? Ik bedoel: van dit universum! Ja, laat ik meteen maar groots dromen! Ik heb er zin in! Deze wereld weer terug zien komen naar de speeltuin die het altijd bedoeld is te zijn! Daar geloof ik weer een glimps van te zien ontwaken in mijn hart. En in het hart van mijn de allerliefste, waarmee ik reis. Samen groeien in de orde van het intergalactische `zijn`. Heerlijk!
Over twee weken ben ik weer terug. Ik heb er nu alweer zin in om verslag te doen van mijn reis.
Ik wilde jullie toch nog even kort laten delen in wat gedachtes hierover.
Nu ga ik proberen te slapen, er ligt namelijk een jetlag op me te wachten.
Maar bovenal, het avontuur, en de mooiste vrouw ooit!
by admin | okt 1, 2017 | Blog, Nick
Ieder jaar vraag ik me weer af wat ik precies voel bij mijn eigen verjaardag.
Het zijn altijd weer gemixte gevoelens.
Ik voel een enthousiasme over het feit dat ik besta, dat ik leef en dat er een dag is waarop ik zonder schroom aandacht mag vragen aan íedereen.
Tegelijkertijd voel ik een soort schaduwkant. Dat is de kant die ik niet goed begrijp van mezelf.
Die schaduwzijde is de zijde die zich wil verstoppen, die niet aandacht durft te vragen, die gespannen raakt als die denkt aan de mensen die zijn verjaardag willen vieren met hem. De kant die soms bang is bij het vooruitzicht aan al die mensen die hem willen knuffelen, willen zoenen, willen vragen wat hij voelt op deze dag.
Om mezelf te kunnen verklaren pas ik weer de standaard psycho-analyse toe, zoals ik ieder jaar doe.
Ik graaf in het verleden…
Eerlijk gezegd heb ik goede herinneringen aan mijn verjaardagen toen ik klein was: trakteren op school (zakjes chips!), de klassen rond en daarna de overgebleven zakjes chips opeten met je beste vriendjes, kinderfeestjes waarbij we gingen zwemmen of bowlen (neem je zwembroek mee, wat we gaan doen is een verassing!), of retro-spelletjes doen zoals met een blinddoek dingen proeven. Dat was mijn favoriete spel. Het spel met een bak water en een snoepje of appel erin vond ik het minst leuk. Ik dacht dan altijd aan de kwijl en slijm van mensen dat in die bak terecht kwam als ze er met hun gezicht in gingen.
Dus in mijn verleden kan ik niet echt de reden vinden waarom ik zo`n schaduwzijde voel bij mijn verjaardag.
Ik ben op een punt gearriveerd waarop ik dit feit geaccepteerd heb. Kennelijk is dit wat het is. Kennelijk kenmerkt dit wie ik ben als `Nick`.
Er zitten vast nog gedachtepatronen in mij die bang zijn om mensen teleur te stellen. En kennelijk houd ik nog niet zóveel van mezelf dat ik me niet meer zou willen verstoppen voor anderen. En het heeft uiteraard ook te maken met het feit dat ik een HSP (Highly sensitive person) ben. Haha, allemaal redenen die mijn gedrag moeten verklaren…
Maar wat ik door de jaren vooral leer is dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik niet gerepareerd hoef te worden. Dat ik gewoon Nick mag zijn zoals hij is. Met zijn bright-sides en met zijn shadow-sides. Het is zo heerlijk om door het leven te dansen als iemand die thuis is bij zichzelf.
De afgelopen maanden ben ik dan ook veel bezig geweest met het accepteren van mezelf. Tenminste, het is niet een bewust plan dat ik dan toepas op mezelf. Maar het is alsof God, mijn hart en het universum me plotseling meenemen in zo`n proces.
Thuis zijn bij mezelf. Thuis zijn in de `onvolmaaktheid` van wie ik ben. En dat thuis-zijn maakt van die onvolmaaktheid weer een plek van volmaaktheid, een plek waarop ik me helemaal geliefd en gekend voel. Mijn huisgenoot zei van de week:“ je wilt zijn waar je bent“. Oftewel, je wilt thuis mogen `zijn` waar ter wereld je ook maar bent.
Ja, ik wil `zijn` waar ik ben!
Afgelopen vrijdag was ik dus weer jarig. De nacht daarvoor droomde ik dat een menigte mensen achter me aan rende omdat ze mijn verjaardag wilden vieren. Haha, ik bleef er in die droom ontspannen onder. Dat was een goed signaal over de toestand van mijn ziel.
Ik had havermoutkoekjes gebakken voor mijn collega`s. Ik arriveerde op de werkvloer en verkondigde maar meteen aan iedereen dat dit mijn verjaardag was. Ik vroeg waar de versierde stoel was. En mijn manager ging meteen op zoek naar slingers voor op mijn stoel. Ik genoot van de aandacht. En tja, als ik dan aandacht vraag dan doe ik het meteen goed! Veel collega`s heb ik handen gegeven en gezoend. En dat beviel eigenlijk ook best goed!
Voor mijn verjaardagsavond had ik met mijn huisgenoot een worshipavond georganiseerd waarbij Hanne de Vries, een toffe zanger, ons kwam leiden in aanbidding. Met 25 mensen stopten we onszelf in onze huiskamer. Sommige mensen kende ik, maar sommige nog niet. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me volmaakt, compleet.
Een huiskamer vol mensen die de glorie zoeken, Hanne de Vries, én dat op mijn verjaardag.
Het was één van de mooiste verjaardagsavonden.
De zaterdag erna ging ik uit eten met mijn 3 huisgenoten. En daarna zouden we bij mij thuis wat chillen met mooie gesprekken, de Nintendo, whiskey en de glorie.
Ik kwam mijn huis binnen, ik liep richting de huiskamer en ik zag een licht branden achter de deur. Ik bedacht me dat het vast een vriend was die daar aan het chillen was. Maar al snel werd de deur geopend, werd ik naar binnen getrokken en stond de huiskamer vol met vrienden die me verrasten met blijheid en gezang! Kaarsjes waren aan het branden, slingers en ballonnen, taarten, muziek, en cadeaus!! Wauw! Ik kan het nog steeds niet bevatten. Een feest waarbij mensen me vertellen dat ze blij zijn dat ik besta!
We hebben gedanst, bier en champagne gedronken, herrie gemaakt, en geweerwolft tot in de nacht.
2 dagen achter elkaar mocht ik zoveel glorie ervaren! Het heeft me genezing gegeven in mijn ziel. Het is alsof die twee dagen tegen mijn schaduwzijde schreeuwden: `je mag er helemaal zijn Nick!`, sterker nog, `wij willen dat jij er bent Nick!`.
Feesten met elkaar, elkaar vieren, dat doet iets bijzonders met ons hart.
Ik heb dit nieuwe jaar uitgeroepen tot het jaar van feest. Het jaar waarin ik nog meer ontdekken ga dat mijn leven ontstaan is uit een verlangen van de Vader om een feest te vieren. En dat feest ben ik. Dat feest zijn wij!
Het leven is bedoeld om van te genieten.
En ik heb genoten van deze verjaardag. De 35ste alweer!
Ik wil iedereen bedanken die mijn bestaan de afgelopen 35 jaar gevierd heeft. En ik wil sorry zeggen tegen iedereen die heeft ervaren dat ik soms niet toeliet dat mijn leven gevierd werd: “Sorry. Ik ben aan het leren en ontdekken dat ik jullie de ruimte durf te geven om je verbondenheid met mijn leven te mogen uiten. Want ook jullie zijn het waard om mij en elkaar te kunnen vieren.“
Mijn verlangen voor mijzelf en voor ons allemaal is dat we nóg meer leren om elkaar te `ontvangen`. Dat we nog meer verbonden durven te zijn met elkaar. Ik voel me hierin als één van de minst succesvolle mensen. Maar hey, dat mag! 😉
Recente reacties