Ieder jaar vraag ik me weer af wat ik precies voel bij mijn eigen verjaardag.
Het zijn altijd weer gemixte gevoelens.
Ik voel een enthousiasme over het feit dat ik besta, dat ik leef en dat er een dag is waarop ik zonder schroom aandacht mag vragen aan íedereen.
Tegelijkertijd voel ik een soort schaduwkant. Dat is de kant die ik niet goed begrijp van mezelf.
Die schaduwzijde is de zijde die zich wil verstoppen, die niet aandacht durft te vragen, die gespannen raakt als die denkt aan de mensen die zijn verjaardag willen vieren met hem. De kant die soms bang is bij het vooruitzicht aan al die mensen die hem willen knuffelen, willen zoenen, willen vragen wat hij voelt op deze dag.

Om mezelf te kunnen verklaren pas ik weer de standaard psycho-analyse toe, zoals ik ieder jaar doe.
Ik graaf in het verleden…
Eerlijk gezegd heb ik goede herinneringen aan mijn verjaardagen toen ik klein was: trakteren op school (zakjes chips!), de klassen rond en daarna de overgebleven zakjes chips opeten met je beste vriendjes, kinderfeestjes waarbij we gingen zwemmen of bowlen (neem je zwembroek mee, wat we gaan doen is een verassing!), of retro-spelletjes doen zoals met een blinddoek dingen proeven. Dat was mijn favoriete spel. Het spel met een bak water en een snoepje of appel erin vond ik het minst leuk. Ik dacht dan altijd aan de kwijl en slijm van mensen dat in die bak terecht kwam als ze er met hun gezicht in gingen.
Dus in mijn verleden kan ik niet echt de reden vinden waarom ik zo`n schaduwzijde voel bij mijn verjaardag.

Ik ben op een punt gearriveerd waarop ik dit feit geaccepteerd heb. Kennelijk is dit wat het is. Kennelijk kenmerkt dit wie ik ben als `Nick`.
Er zitten vast nog gedachtepatronen in mij die bang zijn om mensen teleur te stellen. En kennelijk houd ik nog niet zóveel van mezelf dat ik me niet meer zou willen verstoppen voor anderen. En het heeft uiteraard ook te maken met het feit dat ik een HSP (Highly sensitive person) ben. Haha, allemaal redenen die mijn gedrag moeten verklaren…
Maar wat ik door de jaren vooral leer is dat ik goed ben zoals ik ben. Dat ik niet gerepareerd hoef te worden. Dat ik gewoon Nick mag zijn zoals hij is. Met zijn bright-sides en met zijn shadow-sides. Het is zo heerlijk om door het leven te dansen als iemand die thuis is bij zichzelf.

De afgelopen maanden ben ik dan ook veel bezig geweest met het accepteren van mezelf. Tenminste, het is niet een bewust plan dat ik dan toepas op mezelf. Maar het is alsof God, mijn hart en het universum me plotseling meenemen in zo`n proces.

Thuis zijn bij mezelf. Thuis zijn in de `onvolmaaktheid` van wie ik ben. En dat thuis-zijn maakt van die onvolmaaktheid weer een plek van volmaaktheid, een plek waarop ik me helemaal geliefd en gekend voel. Mijn huisgenoot zei van de week:“ je wilt zijn waar je bent“. Oftewel, je wilt thuis mogen `zijn` waar ter wereld je ook maar bent.
Ja, ik wil `zijn` waar ik ben!

Afgelopen vrijdag was ik dus weer jarig. De nacht daarvoor droomde ik dat een menigte mensen achter me aan rende omdat ze mijn verjaardag wilden vieren. Haha, ik bleef er in die droom ontspannen onder. Dat was een goed signaal over de toestand van mijn ziel.
Ik had havermoutkoekjes gebakken voor mijn collega`s. Ik arriveerde op de werkvloer en verkondigde maar meteen aan iedereen dat dit mijn verjaardag was. Ik vroeg waar de versierde stoel was. En mijn manager ging meteen op zoek naar slingers voor op mijn stoel. Ik genoot van de aandacht. En tja, als ik dan aandacht vraag dan doe ik het meteen goed! Veel collega`s heb ik handen gegeven en gezoend. En dat beviel eigenlijk ook best goed!
Voor mijn verjaardagsavond had ik met mijn huisgenoot een worshipavond georganiseerd waarbij Hanne de Vries, een toffe zanger, ons kwam leiden in aanbidding. Met 25 mensen stopten we onszelf in onze huiskamer. Sommige mensen kende ik, maar sommige nog niet. Ik voelde me gelukkig, ik voelde me volmaakt, compleet.
Een huiskamer vol mensen die de glorie zoeken, Hanne de Vries, én dat op mijn verjaardag.
Het was één van de mooiste verjaardagsavonden.

De zaterdag erna ging ik uit eten met mijn 3 huisgenoten. En daarna zouden we bij mij thuis wat chillen met mooie gesprekken, de Nintendo, whiskey en de glorie.
Ik kwam mijn huis binnen, ik liep richting de huiskamer en ik zag een licht branden achter de deur. Ik bedacht me dat het vast een vriend was die daar aan het chillen was. Maar al snel werd de deur geopend, werd ik naar binnen getrokken en stond de huiskamer vol met vrienden die me verrasten met blijheid en gezang! Kaarsjes waren aan het branden, slingers en ballonnen, taarten, muziek, en cadeaus!! Wauw! Ik kan het nog steeds niet bevatten. Een feest waarbij mensen me vertellen dat ze blij zijn dat ik besta!
We hebben gedanst, bier en champagne gedronken, herrie gemaakt, en geweerwolft tot in de nacht.
2 dagen achter elkaar mocht ik zoveel glorie ervaren! Het heeft me genezing gegeven in mijn ziel. Het is alsof die twee dagen tegen mijn schaduwzijde schreeuwden: `je mag er helemaal zijn Nick!`, sterker nog, `wij willen dat jij er bent Nick!`.
Feesten met elkaar, elkaar vieren, dat doet iets bijzonders met ons hart.
Ik heb dit nieuwe jaar uitgeroepen tot het jaar van feest. Het jaar waarin ik nog meer ontdekken ga dat mijn leven ontstaan is uit een verlangen van de Vader om een feest te vieren. En dat feest ben ik. Dat feest zijn wij!

Het leven is bedoeld om van te genieten.
En ik heb genoten van deze verjaardag. De 35^ste alweer!

Ik wil iedereen bedanken die mijn bestaan de afgelopen 35 jaar gevierd heeft. En ik wil sorry zeggen tegen iedereen die heeft ervaren dat ik soms niet toeliet dat mijn leven gevierd werd: “Sorry. Ik ben aan het leren en ontdekken dat ik jullie de ruimte durf te geven om je verbondenheid met mijn leven te mogen uiten. Want ook jullie zijn het waard om mij en elkaar te kunnen vieren.“

Mijn verlangen voor mijzelf en voor ons allemaal is dat we nóg meer leren om elkaar te `ontvangen`. Dat we nog meer verbonden durven te zijn met elkaar. Ik voel me hierin als één van de minst succesvolle mensen. Maar hey, dat mag! 😉
 

Please follow and like us: