Afgelopen maand kwam een droom uit. Ik ging naar een festival in Amerika waar mijn muzikale helden van dit moment 4 dagen lang hun eigen festival hebben gehost. 4 dagen lang duiken in een festival waarop zij de muziek maakten en zij de sfeer bepaalden. Toen ik de eerste mail kreeg waarin zij dit aankondigden bedacht ik me geen moment en kocht ik 3 tickets. Ik stond er even niet bij stil dat ik dan ook nog vliegtickets zou moeten aanschaffen. En die 2 vrienden die ik mee wilde nemen…die zouden dan ook nog eens vliegtickets moeten kopen.
Wie doet dat voor een festival van 4 dagen? En wie heeft het geld om dat daarvoor uit te willen geven?
Dat bleek ik te zijn. Die vrienden waren net getrouwd, dus die hadden überhaupt niet de middelen om na hun huwelijksreis nog even naar een festival in Amerika te vliegen. Tja, daar stond ik in mijn enthousiasme even niet bij stil. (oeps)

Ik sta achterin met een rood overhemd aan

Die muzikale helden heten United Pursuit, een groep vrienden die muziek maken en als een familie hun harten delen met elkaar.
Ze hebben hun basis in Knoxville Tennessee, en het festival was in Bon Aqua Tennessee, op de boerderij die Johnny Cash 33 jaar beheerder, hoe cool is dat??
Deze regio van Amerika is nou niet direct een regio waar je als toerist al eerste aan denkt, maar er viel genoeg te ontdekken, en daar houd ik van.

De boerderij van Johnny Cash

Ik merk in mijn levensreis dat we constant blijven groeien en evolueren….als we durven.
Datgene wat ik 5 jaar geleden geloofde, dat geloof ik nu niet meer, en dat wat ik nu geloof, dat kan over een paar jaar weer helemaal anders zijn.
Ik houd van dit concept: het leven is constante verandering. Óf je probeert weerstand te bieden,óf je leert meedansen op de golven van verandering.
En ik wil dat, mijn hart wil dat. Ik merkte het afgelopen jaar dat ik weer iets nodig had wat resoneerde met de plek waar mijn hart zich momenteel bevind. 6 jaar lang ging ik al naar een festival in Engeland, Davids Tent, maar ik merkte dat mijn reis weer eens verder moest gaan.
Reunion 2017 was die plek waar mijn hart zich helemaal thuis voelde komen. Het voelde als een warme trui die precies goed past.

Met zo`n 1200 mensen beleefden we dit festival. In de basis waren er `s ochtends  en `s avonds sessies en overdags waren er praatjes van mensen over diverse onderwerpen zoals: je hart, racisme, songwriting, relaties, dans, politiek, community.
Diverse plekken waren ingericht om op te koken. Mensen namen hun eten mee en maakten dat daar klaar.
Laat op de avond waren er overal vuurtjes en een groot kampvuur. Bij die vuurtjes speelden singer-songwriters muziek en ontstonden er spontane muzikale momenten waarbij iedereen meedeed. Het was heerlijk! Het zonnetje scheen,de sterren straalden! Het was genieten.

Tot mijn verassing waren er allerlei artiesten en sprekers die ik op Spotify luisterde maar nog niet in het echt had meegemaakt. Dat was dus extra genieten.
Jason Upton, Brock Human, Will Reagan, Micheal Ketterer, Josh Garrels, Stephen Roach en ook nog vele anderen die ik nog niet kende. En ook de sprekers waren een verassing. Jason Upton deelde natuurlijk zijn hart, maar Heidi Baker was er ook opeens een dag, Christa Black Gifford was te gek, Bruxy Cavey was een geweldige spreker, en Malcom du Plessis kende ik ook nog niet.

Brock Human, Josh Garrels en Will Reagan tijdens de songwriting seminar

In eerste instantie is het een festival zoals er zovelen zijn. Dus qua invulling en opzet was er niets vernieuwends. Zelfs de douches die koud water gaven, of niet functioneerden, waren niets nieuws.
Maar wat maakte dan dat ik daar zo graag heen wilde? Wat maakte dat ik me daar zo thuis voelde?
Dat is wat ik dus het lastigste te omschrijven vind, maar ik ga het proberen.

Het interessante van mensenharten is dat 1 plus 1 uitkomt op 3. Er vind een synergie plaats wanneer mensen met dezelfde hartsfrequentie zich bij elkaar verzamelen. Dat zie je gebeuren in het negatieve, en gelukkig ook in het positieve. Je kan het al merken als je in een huiskamer bent met mensen die allemaal hetzelfde verlangen, of als je in een huiskamer bent waarin iedereen verschillende verlangens heeft. Er ontstaat een soort gevoel van intimiteit met elkaar, een soort `gekend-zijn`, zo zou ik het noemen.
De jongens van United Pursuit staan erom bekend dat ze ervan houden om in huiskamers muziek te maken. Ze zijn niet hoogdravend, ze hoeven geen grote shows, ze pretenderen geen grootse dingen te willen bereiken, het enige dat ze in de kern verlangen is dat het hart de ruimte krijgt om er te mogen zijn. Ze houden ervan om door middel van hun muziek een plek te creëren waarop ons hart tot rust kan komen, waarop we in contact kunnen komen met ons hart, een plek waar we ons veilig voelen. Het is niet een plek waarin we iets zouden moeten presteren voor elkaar of voor God. Hun beeld van God is hier dus ook een bepalende factor in. Ze zijn niet bezig met iets te moeten bewerken in de geestelijke wereld, of God naar beneden te roepen, of te moeten zingen tot God hen komt opzoeken.
Ze zijn zich bewust van hun eenheid met God. Ze zijn zich bewust van de God die er al is, die om hen heen is, die in hen is en die nooit afstand neemt van Zijn schepping. Een God die inclusief is en niet een God die dichter bij een gelovige is dan bij een ongelovige. Een zinnetje wat ze weleens zingen beschrijft mooi de rust die ze verlangen dat de mensheid mag gaan ervaren:

“When I cease from striving, I feel Your love inside me“. (als ik stop met presteren, dan ga ik Jouw liefde ervaren die allang van binnen zit)

Dat is het bewustzijn waarin mijn hart zich ook helemaal thuis voelt. Dat is de plek waar ik me als christen na een jarenlange reis bevind. Het is een plek die ik binnen mainstream christendom niet veel tegenkom maar waarvan ik zie dat die langzaamaan steeds meer zichtbaar aan het worden is.

Op dit festival waren dus 1200 mensen die merendeels ditzelfde verlangen deelden. En dat gaf dus een enorme synergie! Dat voelde je in de tijden dat we samen zongen, dat je kletste met elkaar, dat je kampeerde op het terrein. En daar voelde ik me thuis.

Een van mijn helden, Will Reagan

Ik heb vele geweldige mensen mogen ontmoeten op het festival. Ik was alleen naar Amerika gevlogen, maar mijn vriendin, Merie, die was er al. Zij was in Kansas city en kwam met de trein ook naar het festival toe. Ik wilde dit graag samen met haar meemaken. Terwijl we daar aankwamen werden we haast direct verwelkomt door een groep mensen uit Florida, uit het plaatsje St. Augustine.
De pastor van die groep, John, kwam op me af lopen met grote ogen en vroeg me waar ik vandaag kwam. Vanaf dat moment wilde hij niets liever dan voor ons zorgen. Hij wilde dat we helemaal deel zouden zijn van hun kampeercommunity. Hij profeteerde mooie dingen en zij waren die 4 dagen als een warm bad. Ik besefte dat dit festival mij niet zou raken vanwege de aanbidding of de seminars,maar vanwege de mate waarin ik me zou durven verbinden met de mensen die ik zou ontmoeten daar. Die 4 dagen liep ik tegen een grens aan in mezelf, een drempel die mij tegenhield om werkelijk te kunnen ontvangen. Voor Merie en mij ging het als volgt:
1. De eerste maaltijd die je mee eet is geen probleem.
2. De tweede maaltijd is bijzonder en ook geen punt.
3. Bij de derde maaltijd bedenk je jezelf dat je daarna ergens anders gaat eten.
4. Bij de vierde maaltijd bedenk je je op wat voor manieren je iets terug kan doen en merk je dat je eigenlijk niet meer kan ontvangen wat ze je aanbieden in hun gastvrijheid.

We liepen in onszelf tegen een mindset aan, een mindset van `voorwaardelijkheid`, van `werken`, van `verdienen`. Iedereen weet dat `ontvangen` niets te maken heeft met `verdienen`. Maar toch voelden we ons ongemakkelijk worden. Hoe kunnen die mensen ons zoveel willen geven, zonder dat we daar iets voor terug zouden doen? Merie vertelde me over Henrie Nouwen die schreef:

“Als we ontvangen, dan eren we daarmee de gever, en daarmee geven we al iets terug aan de gever“

Ik ontdekte hierin weer een dieper onderdeel van de betekenis van community. Durven we mensen dichtbij te laten komen, durven we werkelijk te ontvangen, durven we de gever dichtbij te laten komen door te durven ontvangen. En durven we te geven als onvoorwaardelijke gevers, zonder verborgen agenda? Want deze mensen hadden totaal geen verborgen agenda. Ze deden dit omdat ze ons zagen met ogen van liefde, omdat dit is zoals hun hart in elkaar zit. Er zit geen andere reden achter dan liefde. En de reden van liefde, dat is liefde om de liefde om de liefde om de….

Wauw, zo gaaf! Zo mooi! Zo`n geweldige uitnodiging om nog kwetsbaarder en opener te durven leven. Volgend jaar zal ik weer vliegen naar Nashville, het is het zeker waard om naar Reunion 2018 te gaan. En tot dat moment verlang ik om aan deze kant van de oceaan verder te bouwen aan een cultuur waarin de glorie van ons hart, en dus van Zijn hart, centraal staat. Naast dit festival heb ik een heerlijke roadtrip gemaakt met mijn vriendinnetje, maar daar zal een andere blog over gaan.

Oh ja, en de 3^e ticket die ik gekocht had? Daar heb ik een mooie kerel uit Amerika blij mee kunnen maken.

Please follow and like us: