Als je ouder wordt kan je opeens woorden vinden voor gevoelens die je al had toen je 4 jaar oud was. Opeens begrijp je na 30 jaar wat dat gevoel betekende dat je op die jonge leeftijd voelde.
Al zo lang als ik me kan herinneren vind ik het in mijn leven belangrijk om anders en authentiek te mogen zijn. Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat er ruimte voor mij en anderen kon zijn om helemaal hun gekke,bijzondere, eigenwijze, creatieve, glorieuze zelf te laten zien.
Het is een reis geweest waarin ik de `andersheid` van anderen niet altijd gevierd heb zoals ik zou willen. Maar in die reis heb ik wel altijd geweten en gevoeld wanneer ik mezelf of anderen niet behandelde naar de onwijs grote waarde die ze eigenlijk hebben.
Dat mensen verschillend zijn is iets heel moois. Maar wanneer dat verschil uitgelegd word als iets wat verkeerd is dan gaat het mis. In veel van die gevallen hebben mensen niet in de gaten dat hun woorden een negatieve,afkeurende of veroordelende lading bevatten. Ik ben iemand die vooral de lading van woorden aanvoelt, en heb dat dus ook op jonge leeftijd zo ervaren.
Als we iets tegenkomen in ons leven wat er anders uitziet dan wat we gewend zijn dan kunnen we een reactie van verbazing voelen, soms reacties van afkeer, en soms dat we enorm moeten lachen om dat wat we zien. Met mijn vader kon ik enorm lachen als we televisie keken en opeens iemand zagen waarvan de stem, neus, haren of dergelijke er anders uitzagen dan wat we standaard gewend waren in ons eigen leven. Lachen om elkaar als mensen kan heel leuk zijn, maar de lijn tussen gewoon verbaast zijn over iemands `andersheid` of dat gebruiken als een manier waarop je jezelf verheft boven die persoon, is erg dun.
In de meeste gevallen hebben we dat niet eens in de gaten.
Ik kan me heel goed voorstellen dat Degene die ons gemaakt heeft erg kan lachen om de vele variaties die er zijn van ons, en met Hem lach ik ook graag om mezelf en anderen.
Als ik terugkijk op mijn jeugd dan zie ik best een aantal momenten waarop mensen (kennelijk) verbaasd waren over mijn `andersheid` en mij soms het gevoel gaven alsof er iets mis was met me. In deze blog wil ik gewoon wat delen over de momenten waarop het voelde alsof mijn lichaam niet goed genoeg zou zijn.
Het lijkt alsof ik altijd wel een soort `bumper` rondom mijn zelfbeeld heb gehad die me grotendeels goed deed voelen. Ik bedoel, ik vond het niet erg om anders te zijn dan anderen, om niet mee te lopen met de massa. Buitengesloten voelde ik me niet want ik sloot mezelf eigenlijk al buiten. Mijn ervaring is dat mensen mijn aanwezigheid grotendeels prettig vonden en af en toe zelfs vermakelijk. Dus wat dat betreft hebben de meningen van al die mensen de kwaliteit van mijn leven op lange termijn niet verslechterd, maar op die momenten in het verleden voelde het soms niet tof.
Ik ga gewoon beginnen met het beschrijven van wat delen van mijn lichaam die voor anderen kennelijk vreemd of opvallend zijn geweest. Ik wil dit delen omdat ik gewoon zo graag wil dat we allemaal nog meer groeien in liefde voor onszelf en elkaar. En het enige dat ik dan kan doen is mijn eigen verhaal hierover vertellen.
Je huidskleur is niet goed!
Ergens in het begin van mijn leven werd ik me er van bewust dat er iets mis leek te zijn met mijn lichaam. Het eerste waarvan ik me bewust werd was dat mensen mijn huidskleur vreemd vonden. Ik heb altijd een hele lichte gevoelige huid gehad, ik verbrand snel en je ziet mijn bloed goed stromen door mijn aderen heen. Als ik intensief aan het spelen was of als ik voetbalde dan werd ik al snel enorm rood van verhitting. Ik weet nog goed dat ikzelf dat geen probleem heb gevonden. Maar waarom leken anderen om mij heen daar dan zo de aandacht op te moeten richten? Voor de één was ik te rood, voor de ander was ik te bleek. Als ik gesport had dan moest iedereen me zeggen dat ik een rode biet was. Als ik op het strand was, of in een zwembad, keken mensen me na of lachten ze me uit. Vrienden, broers en vreemde mensen, het kwam van alle kanten. Bleekscheet, witte, `ik krijg lasogen van je`, rode biet, etc etc.
Op sociale gelegenheden of in groepssettings kon je snel zien dat ik wat verlegen was en rood aan kon lopen, helaas zaten er dan altijd mensen in de groep die dat dan opeens wilden aanstippen…(maar waarom?!)
Nog steeds gebeuren al die dingen als ik op het strand kom, of als ik gesport heb. Soms voel ik gewoon de verbazing van mensen die kennelijk nog niet eerder zo`n wit persoon als ik hebben gezien. Maar soms, vanuit mensen die dichter bij me staan, voel ik hoe ze zichzelf met mij vergelijken en de lading van hun woorden lijkt te zeggen: `oeh, gelukkig ben ik bruiner dan jij, wat erg dat jij zo`n lichte huid hebt Nick`.
Door de jaren heen heb ik vele verklaringen gevonden waarom mensen zich kunnen gedragen op die manier, maar dat is nu niet de reden waarom ik dit schrijf.
Ik vind het gewoon zo balen dat we als mensheid soms onze eigenwaarde op zo`n oppervlakkige manier proberen op te krikken. Iets wat we veelal niet eens in de gaten hebben.
Ik zou zo graag willen dat we allemaal kunnen genieten van ons lichaam zoals het is, want het is zo glorieus!
Wat is er met je hoofd?
Later in mijn jeugd kreeg ik reacties over de grootte van mijn hoofd.
(`Huh, wat is daar nu weer mis mee dan?`)
Eigenlijk verliep dat op eenzelfde manier als over mijn huidskleur. Mensen om me heen uitten een soort verbazing over de vorm van mijn hoofd en moesten daar dan kennelijk zoveel mogelijk mensen bij betrekken.
(Waarom deden jullie dat?!)
Er kwamen geregeld reacties op mijn hoofd en huidskleur, het voelde alsof ik niet mocht zijn wie ik was. Op de een of andere manier had ik op jonge leeftijd al het bewustzijn dat deze reacties van een soort oppervlakkige orde waren, dat bewustzijn hielp me in mijn jeugd om er niet tegen te gaan vechten of er erg last van te hebben.
Ik heb het nooit als pesten gevoeld, maar voor sommige mensen kan zoiets denk ik wel als pesten voelen. De grote vraag over dit soort gedrag is bij mij altijd geweest: `waarom?`
Hey, een moedervlek!
Op de middelbare school waren er klasgenoten die de moedervlek op mijn wang afkeurden. Ik vond het in die tijd zielig voor hen dat ze dat gevoel over mij hadden. Haha, waren er geen belangrijkere dingen om mee bezig zijn in je leven? Het was interessant om te zien hoe een groep klasgenoten zich dan soms kon verenigen tegen mij in het afkeuren van mijn gezicht. Ik was in de eerste jaren op de middelbare school niet altijd een lieverdje, tenminste, ik hield niet van groepjes die een leider volgde, ik wilde graag voor mezelf nadenken, maar die houding konden mijn klasgenoten niet altijd waarderen kennelijk.
De haartjes op je armen…
Een deel van mijn lichaam wat kennelijk anders was maar waar ik geen afkeuring over heb gevoeld zijn de haartjes op mijn armen. Ik herinner me nog goed dat mijn broer daar dan met verbazing naar leek te kijken en dan aan die haartjes ging trekken. Zijn armen hadden namelijk haast geen haartjes erop. Aan die momenten heb ik alleen maar positieve herinneringen. Dat is een voorbeeld waarin ik merkte dat ik `anders` mocht zijn zonder dat afkeuring door hun woorden heenstroomde.
Ik bedacht me soms dat ik graag een oudere man wilde zijn want die hadden kennelijk geen mensen om hen heen die zich zo gedroegen. Oudere volwassen mensen die dat soort dingen niet toch? 😉
Helaas blijkt dat het van alle leeftijden is en dat het soms tot uiting komt in een vorm van racisme of discriminatie.
(`Tja, kennelijk is het leeftijdloos.`)
Tegenwoordig kijk ik geregeld in de spiegel en word ik dronken van blijdschap over de persoon die ik daarin zie staan. Veel mensen blijken blij te zijn met de lange haren die ik heb. Daar wordt ik erg blij van, maar tegelijkertijd zijn goedkeuring en afkeuring twee zijden van dezelfde medaille en wil ik beiden niet nodig om te weten hoe mooi ik ben.
We zijn mooi!
Mooier dan de zon, de maan de sterren.
We zijn groots!
Grootser dan dit heelal en verder.
Een van de dingen waar ik van droom is dat de mensheid een nog grotere liefde gaat krijgen voor haar lichaam. Ik geloof dat alles in ons verbonden is met elkaar en dat als onze liefde voor ons lichaam groter en dieper word dat genezing en manifestaties van glorie, te zien gaan zijn in ons lichaam. Daar kan ik enorm enthousiast van worden!
Ons lichaam gaat dan stralen, zweven, gloeien, net zoals het lichaam van Jezus ging stralen als de zon. Ik kan niet wachten om dat mee te maken met elkaar!
Ontdekken hoe hemels ons lichaam nu al is.
De incarnatie…
Wauw, heerlijk!
We zijn hemelser dan we beseffen.
Recente reacties