De reis is begonnen.
En wát een avontuur is het geworden.
Ik kan er heel veel over schrijven maar ik probeer het enigszins beknopt te houden.
Enkele maanden geleden in Australie had ik het idee dat God me vroeg om na 4 jaar weer terug te keren naar IHOP (international house of prayer) in Kansas city. Enkele weken nadat ik thuis kwam had ik een heel bijzonder moment met Jan,een goede vriend,waarop we allebei voelden hoe God tegen ons zei dat we naar Amerika moesten gaan. Ik wilde graag de tickets boeken maar God zei me te wachten. Dus ik wachtte en vroeg of Jan wilde bidden voor dit proces. Enkele weken later zei God op een studieweekend in Zeeland dat ik mocht gaan boeken op een dinsdag. Die dag vertelde Jan me dat God zei dat we mochten gaan en dat er iets met dinsdag was!! Voor mij was het duidelijk,ik ga dinsdag boeken.
Tijdens die periode van wachten zei iemand me dat ik moest vragen of God de tickets wilde betalen.
Een week later komt een vriend (Sander) uit Friesland naar me toe en vertelde me dolenthousiast dat hij naar ihop zou gaan en dat iemand zijn ticket zou betalen!!!
Ik had nog niks gehoord van God,dus ik dacht werkelijk even dat God zich vergist had en dat die ticket voor mij bedoeld was,haha. Deze dingetjes zijn altijd leuke testjes voor je vertrouwen.
Die maandag na het weekend sprak ik iemand die ik nog maar enkele keren gezien had en hij hoorde van mijn plan en zei me abrupt dat hij de ticket wilde betalen voor me omdat God dat hem had laten zien een tijdje daarvoor.
Wow,dit is echt helemaal bijzonder!!
Dus ik ging minder dan 2 weken voor vertrek kijken voor 2 goedkope tickets en ik vond tickets van 480 euro per stuk. Geloof me,goedkoper kan toch écht niet naar Amerika op dit tijdstip. Mijn vader bracht Jan en mij naar Brussel (Bedankt pa!),Sander was al aangekomen in Amerika,en zodoende begonnen we aan een lange reis. Deze reis was nog langer dan mijn reis naar Australie!
Vooral in Engeland waren we even ontzet over de prijs voor ons bustochtje naar het andere vliegveld. Het tochtje was supermooi: we reden door de Engelse heuvels langs mooie landhuizen terwijl de zon opkwam en ons gezicht zeer welkom verwarmde… (hmm,ik kan best mooi schrijven,al zeg ik het zelf,haha) Maar de prijs van het tochtje was 39 pond,erg duur,ook al konden we een uurtje genieten.
Tijdens ons verblijf in Engeland gingen we even lekker Engels ontbijten,niet dus!!!,van de 5 dingen op mijn bord waren alleen de pannenkoeken lekker.
Ik weet nog dat ik tegen Jan zei dat we genoeg tijd hadden en dat de Gate vast wel heel dichtbij zou zijn. Om 10:50 moesten we gaan boarden. En om 11:35 zouden we vliegen.
Om 10:45 schrokken we opeens van de tijd en ging Jan even vragen aan iemand hoe lang het lopen was naar de Gate. De man zei dat het 40 minuten lopen was!!! En wij zaten nog steeds te wachten op dat vieze ontbijt!! We kregen ons eten en probeerden wat te eten en we renden om 11:10 richting de Gate! We moesten óók nog eens door de beveiliging heen! We kwamen als laatsten aan bij de Gate en hij ging sluiten toen wij binnen waren! Wow,dat was superspannend. Ik ben Jezus dankbaar dat Hij Jan vertelde op z’n horloge te kijken. En dat terwijl we er zojuist over gepraat hadden dat we niet meer op de tijd willen letten. “Jan,blijf zo af en toe toch maar de tijd checken hoor.,, 😉
De vliegreis was lang maar wel ok. Uiteraard heb ik niets van het vliegtuigvoedsel gegeten,ik eet nog liever bij McDonalds. Jan zat te smullen van zijn vliegveldbroodjes en blééf maar cola bestellen,tja,een echte Nederlander…haha
Toen we in Engeland het vliegtuig pakten wisten we nog steeds niet waar we zouden gaan slapen en of iemand ons zou komen ophalen van het vliegveld. Jan en ik verwachtten dat Jezus dat zou gaan vertellen als we geland waren op Charlotte airport in Amerika.
Aangekomen op Charlotte Airport,daar waar een goede vriend van ons woont (Rick Joyner),zette ik mijn telefoon aan en kreeg een hoop berichten waaronder eentje die ons vertelde dat we door ene Jake opgehaald zouden worden van het vliegveld in Kansas City. Ik moest hem even bellen. Wow,God regelt alles voor ons!
Wij hadden begrepen dat onze bagage automatisch naar Kansas City zou gaan,oeps,dat bleek dus niet het geval. Jezus wist ons daar uiteraard weer net op tijd voor te waarschuwen. We liepen langs een controlepunt en de controleur was echt buitengewoon onaardig en snauwde naar ons dat we onze bagage moesten ophalen een stukje terug. Dit vonden we niet echt tof van die kerel,en gekgenoeg werd hij na dat moment vervangen door een controleur die ons niet eens zag staan of aansprak. In plaats van boos te worden beseften we dat we deze nare man nodig hadden,want anders was onze bagage nu nog steeds niet aangekomen in Kansas city. God is goed voor ons!
Aangekomen op Kansas city zou Jake ons opwachten. Ik had hem gevraagd een bordje te maken met onze namen erop en daarmee rond te lopen. Dat wilden Jan en ik graag en dat had hij dus gedaan,echt cool! “Jan en Nick“
Mijn koffer had in ieder geval zijn laatste reis gemaakt,ik kreeg hem half kapot terug. Jake kwam te laat dus ging ik wat rond rijden in een rolstoel,wow,ik heb echt respect voor mensen die dat kunnen en volhouden…op een gegeven moment waren mijn armen uitgeput.
We konden de eerste nacht bij Jake en Michelle slapen zeiden ze. Jan en ik vroegen ons af waar we de rest van de weken zouden gaan slapen,maar al snel hoorden we dat het familiebezoek van hen was afgezegd,dus dat kwam goed uit en nu kunnen we hier een hele week blijven. Zij dachten dat wij maar 1 week bleven,maar nu weten ze dat het 3 weken is. We hebben het erg gezellig met zijn allen,we lachen erg veel,vooral om Jan,hij is grappig. Ik denk dat we een mooie relatie krijgen met Jake en Michelle. Zij hadden een zak met allerlei soorten chocola voor ons gekocht.
Ik slaap op de bank en Jan slaapt naast mij op de grond,we slapen heerlijk hier.
Recente reacties