Daar liggen jullie dan, met z`n twee…
Het is nu al enkele weken geleden dat ik jullie eruit heb laten halen…
De kaakchirurg vertelde me nog duidelijk dat het niet nodig was, dat de tandarts een verkeerde inschatting had gemaakt…
Maar ik, ik zei hem om de ingreep door te zetten…
Terwijl ik jullie in mijn hand zie liggen is het alsof jullie me één indringende vraag stellen: ‘’Waarom? Waarom heb je ons eruit laten halen?,,
Tja, uiteindelijk uit naam van avontuur & experiment.
Ik verzamel ervaringen, net zoals ik vroeger experimenteerde met drugs, of tegenwoordig experimenteer met glorie, zodoende wilde ik ook weten hoe het zou voelen om mijn kiezen te laten trekken.

Het bleek een traumatisch moment.
De onnatuurlijke wijze waarop de chirurg en zijn assistent met brute kracht mijn kiezen eruit duwden, trokken, forceerden…

De afgelopen weken waren er momenten dat ik me verdrietig voelde, dat ik zou willen dat ik mijn kiezen weer terug kon stoppen, dat ik de tijd terug kon draaien.
Maar helaas, er blijft niets anders over dan een wonder te verwachten.
Misschien dat er op een dag een gouden kies voor in de plaats kan komen?!

Als ik iets kouds drink, als ik iets warms drink, als ik chips eet, elke dag word ik geconfronteerd met de overgevoeligheid die het resultaat van deze ingreep is.
Sorry kiezen, sorry lichaam, dat ik je dit heb aangedaan.
Ik heb er spijt van, en toch heb ik er geen spijt van dat ik mijn hart gevolgd heb…
Ik heb ervan geleerd…

Daarom laat ik de verstandskiezen aan de linkerkant van mijn kaak rustig zitten…

Please follow and like us: