Na 6 maanden ben ik weer in Portugal aangekomen.
De zon schijnt af en toe, het weer is niet slecht,maar het kan beter 🙂
voor 11 dagen mag ik logeren bij de pastor van de kerk waar komende weekend een worshipconferentie is waarvan wij deel uitmaken als hoofdband.
We oefenen geregeld en volgens mij gaat het geweldig worden!
Ik verbaas me telkens weer over het geluid dat ik door de boxen hoor komen en hoe mijn stem soms kan klinken, dan vraag ik me af: ben ik dat? En dat bedoel ik dan positief.
Het zijn mooie momenten wanneer we onbeschaamd kunnen genieten van onszelf en ons dat bewust zijn. Momenten die ik steeds vaker ontdek des te meer ik ontdek wie ik ben 🙂
Als team klinkt het helemaal te gek.
De afgelopen 5 dagen zijn best pittig.
Ik geniet enorm van de gastvrijheid van de familie waar ik logeer.
Meneer,mevrouw,2 zoons, echt heel leuk! En de koffie en het brood hier zijn echt superlekker!
Ik slaap in een 2-persoonsbed, relaxed!
Soms stel ik me voor dat er iemand naast me ligt en alsof ik praat met die persoon,en dan doe ik alsof ik getrouwd ben of dat Jesus naast me ligt. Haha, ik weet dat dit gek klinkt,maar dat geeft niet,leer me maar beter kennen als je vragen hebt over mijn gedachtenwereld.
Vanuit deze ervaring concludeer ik dat het best leuk moet zijn om getrouwd te zijn,maar zouden mensen soms niet van kant willen wissel in zo`n groot bed?
Maak je daar afspraken over? Wie ligt links en wie ligt rechts?
Ach…laat ik me daar nog maar even geen zorgen over maken…
Waar was ik gebleven?
Oh ja, de pittigheid.
Vorige week was ik op het Soul Survivor Festival,een festival dat draait om Jezus,muziek,samen chillen en kamperen.
In die week kwam er weer een levenscyclus tot zijn einde voor mij, of startte er weer een nieuwe cyclus 😉
Sinds mijn jonge jaren houd ik ervan om te observeren,om langs de zijlijn te staan,om advies te geven,om overzicht te hebben,hoewel ik ook echt houd van creeren,dingen mooier maken,tot leven zien komen…
Onze sterke kanten vervallen vaak tot onze zwakke kanten,dus ik begon onzichtbaar te worden,dat werd mijn comfortzone en diep van binnen werd de schreeuw om bergen te verzetten,te creeren, steeds zachter…
Jaren geleden ging ik naar een kerk in Rotterdam waar ik me helemaal in mijn element voelde. Ze was als een leeuw: de duivel schoppen,het Beloofde land in bezit nemen,mensen bevrijden,de schreeuw van vrijheid laten horen.
Zo`n 5 jaar later verhuiste ik naar Friesland. Dat bleek meer als een Lammetje te zijn.
Ik herriner me nog goed hoe onrustig ik was en dat ik niet begreep waarom zij niet schreeuwden tegen de duivel en alleen maar aan Jezus`voeten wilden zitten om te luisteren naar Zijn stem. Ik wilde strijden,land in bezit nemen, geestelijke machten onderscheiden en een kopje kleiner maken.
Maar in die jaren begon ik te begrijpen hoe kostbaar het was wat deze mensen ontdekt hadden van God en ik begon tot rust te komen.
Ik leerde zitten aan Jezus`voeten, ik leerde luisteren naar Zijn stem, ik leerde stil te zijn voor 15 minuten of langer, ik leerde `Je` zeggen tegen God in plaats van `U`, ik leerde kwetsbaar te zijn in plaats van alsmaar te `moeten`.
Ik ontdekte een manier van omgang met God die me completer maakte dan dat ik dacht te zijn.
Een leeuw zijn, een lam zijn, beiden zijn even belangrijk en sluiten elkaar niet uit. En ze zijn ook niet zozeer een aanvulling op elkaar maar misschien meer zoals man en vrouw een eenheid vormen…of zoals je 2 kaarsen versmelt tot 1 kaars…beiden zijn één.
Nu,5 jaar later,en tot rust gekomen, was de leeuw in me gaan slapen en was ik ook gaan geloven dat het goed was dat die sliep…maar ergens,ergens was er nog steeds de echo van die schreeuw die diep van binnen klonk,die schreeuw die bergen kon verzetten,die schreeuw om nieuw leven te creeren,die schreeuw om vrijheid…
Op het festival was het alsof God die schreeuw weer wakker begon te maken. Er gebeurde een hoop in mijn hart en op een bepaald moment zei een vriend tegen me: “Nick, je mag weer strijden,je mag weer het strijdveld op.,,
Er brak iets in mij…ik kon niet geloven dat dit nog zou mogen…ik dacht dat ik voor altijd zou blijven slapen en daar had ik mij bij neergelegd,mijn comfort in gevonden.
Ik huilde tranen die uit de dieptes van mijn hart naar boven kwamen: een reservoir dat al veel te lang niet aangesproken was.
Op het strand zitten pootjebaden vind ik leuk,maar eigenlijk is het verkennen van de dieptes van de oceaan nog zoveel beter!
De oceaan bekijken en erover dromen is zó mooi…maar mogen zwemmen in die oceaan en je dromen beleven, dat is waar we echt voor gemaakt zijn.
Jezus heeft me het water ingetrokken (eigenlijk ingeduwd),en nu wil ik weer leren om daar te blijven en niet meer te leven op het strand.
Van Rotterdam naar Friesland,van Friesland nu in Twente,en misschien van Twente weer naar Rotterdam….?
Dat zou de cirkel helemaal compleet maken.
Ik ben benieuwd wat de rest van dit jaar brengen gaat.
Goed, ik zou het hebben over de afgelopen pittige dagen 😉
De reis naar Portugal voelt als een verlenging van mijn ontwaken,maar ik voel me ziekig,ik hoest veel,en emotioneel is deze reis ook best intens…
6 maanden geleden werd ik hier verliefd op een bijzonder meisje,die nu in Brazilie woont, en wat uiteindelijk stopte…
Nu komen die herineringen af en toe weer langs en besef ik hoe blij ik was om verliefd te zijn zonder gedoe, en zij op mij,zonder gedoe. We waren gewoon verliefd,pats boem, en ik zou verhuizen naar Brazilie….had ik me bedacht 😛
Ik mis haar, ik mis die moeiteloze verliefdheid…maar misschien mis ik,als ik eerlijk ben, het 2e nog meer dan haar zelf…ik weet het niet…
De meest kostbare dingen in het leven,blijken zo snel de meest kwetsbare dingen te worden…en de meest kwetsbare dingen blijken makkelijk te kunnen breken…
Al met al weet ik dus niet waar deze trip me (emotioneel) nog brengen gaat.
Op dit moment,deze woensdag, ben ik best op…en ben ik,ironisch genoeg, toe aan vakantie…
————————————————————————————————————————
Maarrr!
Er zitten goede dingen aan te komen, dus wie weet! 😉
Ha Nick, mooi om te lezen!
Hoe jij je geboelens weet uit te drukken… Daar wil ik wel wat van leren! 😉
Zet hem op kanjer!